Montello High: School of Gangsters

Chapter 8: The Punishment (Part 2)

Itinigil na rin ni Ethan ang pagkain at inilapat ang dalawang palad sa mesa upang mas mapalapit pa sa akin. "Hindi mo alam kung gaano kadelikado ang ginawa mong pagpunta sa Nightwoods noong isang gabi. Hindi ka mapo-protektahan ni Jin kung sakaling may masamang nangyari."

"Why are you telling me this?" nagsasalubong na ang mga kilay kong tanong. The sudden change in his behavior was disturbing. It was somehow making me suspicious of him.

He sighed in frustration. "Just please listen to me. You're the new kid and you're too curious and..." Bahagyang lumalamlam ang kaniyang mga mata. "And I'm worried about you."

"You don't have to be. I can take care of myself."

Hindi ko napansin na masyado na palang maiksi ang distansya sa pagitan namin. Isang estudyante ang lumapit sa aming mesa kaya't agad akong umiwas sa kaniya at sumandal sa aking upuan.

"Ethan, kailangan ka sa student council office," bungad nito.

Saglit akong tinitigan ni Ethan na tila ba hindi pa nito gusto akong iwan. Maya-maya pa ay tumayo ito at saka nagpaalam. Nakahinga ako nang maluwag. Pakiramdam ko ay nakadagdag sa pagod ko ang naging pag-uusap namin.

Nagpasya na rin akong tumayo at bumalik ng gym. Natapos ko nang linisin ang comfort room, ang locker room naman ang haharapin ko. Siguro naman ay wala nang masiyadong gumagamit nito. It was lunchtime, after all. Kung hindi nagtatanghalian ang mga estudyante ay siguradong hindi gusto ng mga ito ang init na dulot ng tanghaling tapat.

Nang marating ang gym ay napansin ko ang mangilan-ngilang naglalaro. Kahit si Makki ay naroon din subalit nakaupo lang ito sa bleachers at nakikipagtawanan sa mga naroong cheerleaders. Dumiretso ako sa locker room at nakadama ng dismaya nang matagpuang hindi ito bakante. Bagkus ay ilang pares ng mga lalaki at babae ang naroroon at mga naghahalikan.

What the hell? Girls were not supposed to be in the boys' locker room! At mukhang abala ang mga ito sa ginagawa kaya't hindi nila pinansin ang aking pagpasok. Inipon ko ang natitira kong lakas at pasensya at saka nagsimulang maglinis. Hindi ko na lang sila tatapunan ng tingin at iisipin na hindi sila nag-e-exist. Damn. Why did they have to torture my innocent eyes?

Ang marahas na pagbukas ng pintuan ang nagpatigil at kumuha ng atensyon naming lahat. Nang lingunin ko ang direksyon niyon ay nakita ko si Van na humahakbang papasok. Tila dala nito ang isang matinding delubyo sa kadiliman ng kaniyang mukha.

"All of you! Get out!" pasigaw nitong utos sa mga naroroon.

Hindi magkandatuto sa pagdadamit at pag-aayos ng sarili ang mga nasa silid. Halos wala sa kanila ang nais mahuli sa paglabas. Nang muling sumara ang pinto ay nagpatuloy ako sa paglilinis.

"Hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Ang sabi ko, lumabas ang lahat!" sita niya nang makitang naroon pa rin ako.

And here I thought he was helping me inconspicuously. "Hindi mo ba nakikita na naglilinis ako? Bakit hindi ka na lang din lumabas at hayaan akong matapos sa ginagawa ko?" ganting tanong ko.

Mukhang mainit nga ang ulo niya dahil nasipa niya sa inis ang lata ng Coke na naiwan sa sahig. Tumumba iyon at kumalat sa sahig ang laman. Huminga ako nang malalim at nagbilang hanggang tatlo. Malapit na talagang maubos ang aking pasensiya. Kinuha ko ang mop at saka naglakad palapit sa kaniya. Nagsasalubong ang kilay na tinitigan niya ako nang iabot ko sa kaniya ang panglinis ng sahig.

"Clean it," seryoso kong utos.

Nagpakawala siya ng isang pagak na tawa. "Inuutusan mo ba ako?"

So, the signorino was not used to being ordered around. Inilagay ko ang isang kamay ko sa aking baywang. "Well, you spilled it. Were you not taught how to clean up your own mess?" sarkastiko kong tanong.