Nowy dzień

Rozdział IV

Jeśli mieliście kiedykolwiek wrażenie, że w waszej szafie mieszka potwór lub zmutowany mol na sterydach - spokojnie, istnieje, aż czterdzieści procent szans, że to tylko Margaret Morgan. Nie groźna i nawet przyjazna, o ile ma dostęp do internetu i świeżych rogalików z czekoladą. U mnie zabrakło obydwu, więc biorąc poduszkę w rękę i będąc gotowa do rzutu, spytałam:

- Hej Margaret! Co u Ciebie słychać?

Nie dostałam jednak odpowiedzi, a moja przyjaciółka patrzyła to na mnie, to na wystraszoną Cece, która powolnym krokiem i nie spuszczając wzroku z Margie, podeszła do mnie i Vickey. Skoro mowa już o mojej współlokatorce - odetchnęła z ulgą, że morderczy wzrok brunetki jeszcze jej nie dosięgnął.

- Wy... - mruknęła, a mnie przeszedł dreszcz. Złapałam Cece za rękę.

- My? - pisnęłam, nerwowo się uśmiechając.

- Nie odzywajcie się do mnie! Nienawidzę was! Jesteś okropne! Przez was nie ukończę szkoły i skończę jak... Wy! - Potok słów wylał się z jej ust, a z oczu leciały pioruny.

- Jak to, jak my? Może i nie lubię swojej pracy, ale pieniądze dobre - stwierdziła Vickey, krzyżując ręce.

- Ja również nie narzekam na brak pieniędzy - dodała Cece.

- Na wino starczy...

- Nie mniej, jednak... - Margaret zaczesała włosy do tyłu - przyszłam tu tylko po książkę, a zostałam bardzo niesprawiedliwe potraktowana.

- Przepraszam... Dam Ci tę książkę. - Spuściłam wzrok - nawet nie pamiętamy kiedy przyszłaś - dodałam, idąc do szafki stojącej przy telewizorze.

- No, nie dziwię się.

- W bardzo kiepskim stanie byłyśmy? - pytanie padło z ust Cece.

- No...

- Próbowałyśmy z Jay sobie coś przypomnieć, ale wszystko się urywa po przyjściu Cece.

- Mnie nikt nie spytał, czy coś pamiętam - wtrąciła Ceceleen - a pamiętam, że wygrałam z Tobą w szachy. - Blondynka położyła dłoń na ramieniu mojej współlokatorki oraz szeroko się uśmiechnęła. Victoire natomiast, skrzyżowała ręce, uniosła głowę lekko do góry i mrużąc oczy, mruknęła:

- Ja sobie tego nie przypominam...

- Ale Ty, Margie... Możesz nam opowiedzieć co się działo i jak wylądowałaś w szafie? - spytałam.

- No może i mogę, ale sama nie wiem... Nie wiem czy warto... - westchnęła - oh, no dobrze.

Kilka godzin wcześniej, z perspektywy Margie.