Lekker dit... || de Squad

Z E V E N T I E N

Ik word wakker van geschud en zie, als ik mijn ogen open doe, dat ik in een auto zit. Ik kreun en merkt dat als ik in mij ogen wil wrijven, dit niet kan aangezien mijn polsen aan elkaar vast zitten met iets wat lijkt op handboeien. Ik zucht. Dan kijk ik om me heen. Ik zit, zoals ik al eerder gecontateerd had in een auto. Als ik goed kijk herken ik Don op de bestuurdesstoel. De bijrijdersstoel is leeg. Ik zucht.

"Je bent wakker." zegt Don, waardoor ik schrik en zo'n spastische beweging maak. Don grinnikt. Dan komt alles weer terug. Waar we heen zouden kunnen gaan, mijn overige gedachtes en daarna is het zwart. Hoe hard ik ook mijn best doe, het blijft ook zwart. "Wat is er gebeurd?" vraag ik met een klein stemmetje. "Je hyperventileerde." zegt Don simpel, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. "En toen...?" spoor ik hem aan. "En toen hebben we je iets gegeven waardoor je stopte met hyperventileren." Ik haal mijn schouders op. Met dat antwoord valt te leven. "Waar gaan we naar toe?" vraag ik dan, al een stuk zelfverzekerder. "Dat zie je zo wel," anwoordt Don, "het zal alleen nog wel wat langer duren." Ik zucht alweer. Ik leg mijn hoofd tegen het autoraam en voor ik het weet ben ik weer vertrokken.

Als ik wakker word lig ik in een bed en als ik mijn ogen open doe, zie ik dat het buiten nog donker is. Als ik rechtop wil gaan zitten merk ik dat mijn polsen nog steeds aan elkaar zitten. Ik zucht, karma is a bitch. Heel veel pogingen verder is het me toch gelukt om rechtop te zitten en ik kijk om me heen. De kamer komt me bekend voor. Het is de kamer van het huis van Harm, Jeremy, Link en Joost. Ik kan wel huilen van blijdsschap, wat ik ook doe. Na ja, huilen is het niet. Meer een paar eenzame tranen die over mijn wangen stromen. Ik laat me terug in het kussen vallen en denk na. Wil ik hier eigenlijk wel zijn? Ik heb toch geen doel meer in mijn leven. Dan is het net alsof er een donkere wolk boven me schuift. Kan ik niet gewoon een eind aan mijn leven maken. Ik schud mijn hoofd. Nee, dat kan niet. En alsof ik dar zou durven. Ik zucht. Ik moet weer een doel krijgen. Ik sluit mijn ogen weer, ik wordt gewoon tè moe van al mijn gedachtes. Zo blijf ik voor mijn gevoel uren liggen.

Ik schrik wakker van de deur die opengaat. Ergens halverwege de beweging klap ik weer terug in bed, want mijn polsen enzo... Als ik mijn hoofd ophef zie ik Harm in de deuropening staan. Hij grijnst. "Hoi." zeg ik. "Jij hebt het wel heel bond gemaakt, hoorde ik." zegt Harm terwijl hij op mijn bed komt zitten. Ik grinnik en haal mijn schouders op, "Het was het proberen waard." Harm schudt met zijn hoofd, "Ik vind het knap, binnen twee dagen ben je weer bij ons. Al zal het niet zo gemakkelijk zijn als voorheen. Die zul je nu bijna altijd om hebben," hij gebaart naar de handboeien, "en de deur van je kamer zal, als er niemand is, op slot zijn." Ik rol met mijn ogen, "En wat moet ik met mijn leven gaan doen? Ik kan zo niet verder blijven leven." Harm kijkt me serieus aan, "Daar hebben we al een oplossing voor gevonden." Ik krijg kriebels van de ondertoon in zijn stem. "Wat gaan jullie met me doen." "Dat zie je morgenochtend wel." antwoordt Harm nog voordat hij de kamer verlaat. En dan is het stil. Mijn gedachtes beginnen onmiddelijk weer op hol te slaan.
Wat gaan ze doen?

Oké, het eind komt in zicht. Ik vond dat ik er een beetje een eind aan moest gaan breien omdat het anders niet boeiend genoeg bleef. Het volgende deel wordt een XXL deel, so be prepared.
X

Owjah, heeft iemand een goede app om covers mee te maken? Ik heb echt struggles...

Nog een owjah, dit boek staat op #283 in fanfiction. Like: How?