Lekker dit... || de Squad

Z E S

Ik loop achter Don en Milan en plof naast Harm op de bank.

"Wat is dit." zegt Milan, naar mij gebarend en hij kijkt naar Joost. "We hadden haar op straat gevonden en we vonden het zonde op haar daar te laten." Hij haalt zijn schouders op alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik kijk naar mijn handen en zeg niks. "Is dat waar?" hoor ik en ik kijk op. Ik zie alle blikken op mij gericht. Ik knik snel richting Milan en kijkt Joost dan vragend aan, niet wetend of ik het goed heb gezegd. Joost kijkt me strak aan en geeft me een bijna onmerkbaar knikje. Ik kijkt weer weg en mijn gedachtes dwalen af. En nu? Moet ik hier gaan zitten en niks doen? Ik wil wel op m'n kamer zitten en op mijn telefoon kloten. Ik bedoel, het is vrijdag, zaterdag? Jemig, ik klinkt echt als een puber. Zou ik er een zijn? Ik grinnik, ik ben echt grappig. Onmiddelijk zijn alle ogen op me gericht. Ik grijns. Milan, die tegenover me zit, trekt zijn wenkbrauwen op. "Niks," zeg ik snel, "binnenpretje." En m'n gedachtes dwalen weer af.

"Hoe gaan jullie het nu met haar doen?" vraagt Don dan. Ik kijk hem met gefronste wenkbrauwen aan. Don wendt zich tot Joost. "Gaan jullie haar houden of..." Jemig, ik ben toch geen huisdier ofzo. "Of kunnen wij haar meenemen?" Ik schrik en kijk Joost aan. "Ik weet niet, even kijken of ze zich gedraagt." Hallo, ik zit er bij hoor. "Geef maar een belletje als je haar kwijt wilt, we kunnen zoiemand wel gebruiken." zegt Milan dan, zijn blik op mij gericht. 'Zoiemand', over cryptisch gesproken, maar ergens wil ik er ook niet aan denken. "We zullen jullie bellen als we haar kwijt willen, bedankt voor het aanbod."

Milan staat op en Don volgt zijn voorbeeld. "Volgens mij hebben we wel alles besproken. We zien jullie nog wel." Ik sta op om naar boven te gaan. Als ik langs Milan loop slaat hij op mijn billen. Ik bevries en bijt op mijn lip om te voorkomen dat ik Milan sla, waar waarschijnlijk niet mee weg zou komen. Dus loop ik naar boven en vechtend tegen de tranen.

Als ik op mijn kamer ben, plof ik op mijn bed. Ik voel me vies. Ik kan er niet eens over nadenken. Misschien lijkt het weinig, maar voor mij, die nog nooit heeft gezoend, nog nooit een vriendje heeft gehad, is het al best wat. Ik ga liggen op bed en trek het deken over me heen.

Ik weet niet hoelang ik in bed heb gelegen, waarschijnlijk ben ik in slaap gevallen, maar op een gegeven moment hoor ik de kamerdeur opengaan. Ik voel aan m'n gezicht. Opgezwollen en waarschijnlijk heb ik ook rode en opgezwollen ogen, dus ik blijf liggen zoals ik lig, met m'n rug naar de deur. Voetstappen naar het bed, en het bed zakt in. "Slaap je?" hoor ik de stem van Harm zeggen. Ik zeg niks. Dan word ik omgedraaid, met mijn gezicht naar Harm toe. Hij schrikt zichtbaar. "Wat heb jij gedaan?" vraagt hij. "Is dat niet wat men 'vragen naar de bekende weg' noemt?" antwoord ik kortaf. "Is dit om wat Milan deed?" Ik knik zachtjes. "Dat was iets heel kleins. Het stelde niks voor." Ik haal mijn schouders op. "Alsof ik zoveel ervaring heb met jongens." Ik lach schamper. "Ik heb zelfs nog nooit een vriendje gehad en ik ben frraking veertien." Ik kijk Harm aan.

"Heb je zelfs nog nooit gezoend?" Harm kijkt me verbaasd aan. Ik schud mijn hoofd. Dan komt zijn hoofd dichterbij. Ik klap dicht en wend mijn hoofd af. Zijn hand op mijn wang die mijn hoofd voorzichtig weer terug duwt. En dan zijn lippen op die van mij. Zijn tong tikt zachtjes tegen mijn lippen en ik doe mijn ogen dicht.

Weer een nieuw deeltjee.
Ik kijkt terwijl ik dit schrijf de build off #110, die met de blinde darm van Duncan (of eigenlijk zonder). Ik heb btw niks tegen Don of Milan, ik vind ze echt top-youtubers maar ik had niet echt inspiratie, dus ik doe mee met de rest van Wattpad😊. Dat wilde ik even delen, hope you like it sofar <3
X

ps: ff een bedankje voor de mensen die me boeken lezen en voor alle positieve reacties, dit motiveert me erg om door te gaan met schrijven<3

Pps: ik had zin nog wat te posten, so here you goo