I Love Every Moment With You

''Aptal Kardeşim.''

       20 Mart 2011 İngiltere,Rhyl

         ''Beni bırakamazsın, anlıyor musun!'' diyebildim boğuk olan sesimle. Bırakmaz beni,gidemez. Her kardeş dertlerini birbirleriyle paylaşır veya hep kavga eder, öyle değil mi? Peki o giderse kimle kavga edip dertlerimi paylaşıcaktım ki ben? O olmazsa boktan bir farkım kalmayacaktı benim. Tanrım, lütfen onu bana bağışla! Düşüncesi bile beni harap ediyor...  Annem ve babam Steven'in bu halini öğrendikten sonra buz kesilmişlerdi resmen. Tabii, benimde onlardan farkım yoktu.

      Ne olduğunu tam olarak bilmiyoruz. Fakat bu korkmayacaım anlamına gelmezdi. Lauren, Steven bayıldığında yanındaymış. Ama ona ne olduğunu merak etmeyi bırak, hastaneye götürmeyi bile tenezzül etmemiş. Nerden mi biliyorum? Hadi ama ben Christen. Beni başka kızlarla karıştırmayın. Herneyse, bu konuyu kapatalım önemli olan tek şey kardeşimdi. Şu Lauren denen kızı ilk gördüğümde bile sevmemiştim aslında. Ölesiye nefret ediyorum ondan. O yapmacık suratını parçalayasım geliyor! Yüzü bile estetik o kızın amınakoyayım! Steven nasıl oluyorda onu bu kadar çok seviyordu bir türlü anlayamıyorum.

   Bunları düşünecek halim yok. Neden şu kızı siktiredemiyorum ki? Belkide kardeşimi çok sevdiğim ve değer verdiğim içindir. Aksine! O kızı haketmediği için siktiredemiyorum. Ah, aptal kardeşim. Çok safsın hepte saftın seni gerizekalı dangalak!  Yüca tanrım hala konuşmaya devam ediyorum,sustum tamam. 

     Tam aklımdan bunlar geçerken... Omzumda bir el hissettim. Arkamı dönüp baktığımda şaşkınlığıma engel olamadım doğrusu. O-o karşımda duruyordu. ''Buradasın..'' diye fısıldadım. Gözlerimin yanmaya başladığını kolaylıkla hissedebiliyorum.. Tebessüm ederek yanıma gelip güçlü elleriyle belimi sardı ve kulağıma doğru fısıldayarak ''Şşşş... Herşey iyi olacak.'' bu cümle çıktı ağzından. Ah,Tanrım onu o kadar çok özledim ki.

         Bu arada gelen kişi Jason. Jason Bruce. O benim çocukluk arkadaşımdı, ve de bu hayatta en çok güvendiğim kişi.  Yaklaşık 1 hafta önce kız arkadaşıyla beraber okulun düzenlemiş olduğu kamp gezisine gitmişlerdi. Ve işte şimdi karşımda durup beni teselli etmeye çalışıyor. Her zaman ki gibi! Kesin Harry ona haber verdi.

   Durun size Harry'i de anlatayım. Jason'un sağ kolu gibi. Her bir boktan haberi vardı. Jason kampa gittiği için beni gözetliyordu kesin. Tabii ki, bu emri ona Jason vermiştir. Başka kim olacak ki? Bu aralar Jason'a hep iyiyim demiştim halbu ki iyi değildim Jason'da bunu iyi bildiği için Harry'i peşime takmıştır. 

  Herneyse, önemli olan onun yanımda olmasaydı. Belkide Jason hayatımın kahramanıdır, ha ne dersiniz? Bana ne olsa hemen haberi oluyordu bu çocuğun. Bu düşüncelerden kurtulup ''Buradasın..'' diye tekrarladım ve sıkıca sarıldım ona. Gene o kötü yanımdaydı işte. Çok seviyorum bu gerizekalıyı. Dudağının köşesi kıvrıldı ve gamzeleri ortaya çıktı. -Hayran olduğum gamzeleri- ''Buradayım, hayatımın meleği.'' Hep böyle derdi benim için.. Tebessüm ederek yanağını öptüğüm sırada hemşire içeri girdi. ''Artık çıkmalısınız, zamanınız doldu..'' Kardeşime son bir kez bakıp elini öptüm ve Jason'un elini tutarak hasta odasından çıktık...

 1. bölümü tamı tamına 99 kişi okumuş! Çok sevindirdiniz beni ağağağ :') İlk bölüme göre çok iyi bir rakam bu.. Teşekkür ederim. Ebet 2. bölüm ile karşınızdayım umarım beğenirsiniz. Yorumlarınızı ve vote vermeyi ihmal etmeyin lütfen! <3