Hurt | ~ Harry styles| Complete

*27

Heex even om jullie een beetje up te daten met wat er gaat gebeuren in de opkomende chapters: ) natuurlijk ga k niets verklappen maar je leest zo wel wat ik bedoel! 

ik schrijf nu een paar hoofdstukken die voor wat jullie gewend zijn misschien een beetje saai zijn. De hoofdstukken hebben iets minder spanning maar weetje... er komt iets heel spannends aan!!! dusja..... hopelijk haken jullie neit af. 

DAARNAAST!!! 7000 reads alweer?!!! jullie zijn de beste !!!! ik heb het bijgehouden en ik heb gister in 1 dag 700 reads erbij gekregen!! het gaat allemaal zo snel en ik ben jullie echt dankbaar X sam

Hijgend val ik mijn kamer binnen. Ik had het laatste stukje van de gang gerend. Ik werd gewoon al paniekerig bij de gedachten dat iedereen het over mij had. Dat maakte mij nerveus en best wel verdrietig. Al vanaf kinds af aan probeerde ik uit het spotlicht te blijven ... ik haatte het middelpunt.

Leeftijd: 10 

* "Kom op Keylee... je kan geweldig zingen jij moet de hoofdpersoon worden!" stem na stem werd dit tegen mij gezegd. schoolmusicals... je komt er niet onderuit. Alle kinderen uit mijn klas wilde dat ik de hoofdspersoon ging spelen maar ik wilde niet omdat ik dan ontiegelijk veel solos zou hebben. Ik wilde niet in mijn eentje op het podium gaan zingen... dat trok ik niet. Mijn hoofd schudde dus overduidelijk nee. "Toe dan...." Hij trok een pruillip maar nogmaals schudde ik mijn hoofd. 

"NEE! ik wil de hoofdpersoon niet zijn.... MEVROUW BERGMAN!!! ik schreeuwde in de hoop dat ze me zou vinden" Mevrouw Bergman was de allerliefste juf van het universum. Ik was zo blij dat zij mijn lerares kon zijn. Ze kwam op haar niet al te hoge hakjes aan lopen en hurkte voor mij neer. Ze gaf ons altij de aandacht die we nodig hadden, het vertrouwen en de liefde. 

"Wat is er aan de hand Keylee? Damian wat gebeurt hier?" Damian was eigenlijk de stoute van onze klas maar ik mocht hem wel. Hij was lief tegen mij ook al was hij dat niet tegen andere. Hij liet me altijd speciaal voelen alsof er niemand was zoals ik. 

"Damian doet niets.... maar... ik wil echt niet de hoofdrol..." Ik mompelde een beetje en bloosde naar de grond. Op mijn leeftijd was ik een echte schijtluis, ik durfde nooit iets te zeggen als het geen leuk antwoord was voor degeen tegenover mij. Zijn vroeg met een glimlach of Damian even weg wilde gaan en ze draaide zo dat ze alleen nog maar naar mij keek. Ik werd verlegen nu ze zo naar me staarde. 

"Lieve lieve Keylee.... je hebt een prachtige stem en ik zou je dolgraag op dat podium zien schitteren ..." Ze zuchtte even en legde haar handen op mijn schouders. "Maar als jij niet wilt ... dan doen we het niet" Ze begreep me. Ze was (naast mijn moeder) de enige die mij begreep. Ik bedoel begrijp me niet verkeerd, ik hou van Louis maar hij zou me zelf persoonlijk het podium op duwen. Ik glimlachtte naar haar en ze viel oppeens met haar aandacht op twee jongens uit mijn klas die Evy aan het pesten waren. Arme Evy... het meisje met de rode haren*

Mijn knieeen trok ik naar mijn neus en ik legde mijn hoofd tussen mijn benen. Soms werd ik echt gek van de wereld die ik creerde. Altijd letterlijk altijd als ik dacht dat iets geod ging viel het in duizende stukjes op de grond. In alles wat ik deed ging er iets mis. Als ik een taart ging bakken brandde die aan , als ik in kastje in elkaar ging zetten ging er iets stuk en als ik smoorverliefd werd op een gekrulde weirdo met het liefste (soms niet) karakter van de wereld dan was er van alles wat mij tegen hield. Soms kon ik mijn leven wel in elkaar slaan. 

Leeftijd: 13

* Mijn knieen waren verbonden met mijn neus en ik zat verdrietig op mijn bed. Ik haatte puber zijn, stomme hormonen en liefdes. Ik was zo blij dat Louis en ik meer waren maar het doet zoveel pijn om te voelen dat ik liever vrienden met hem ben. Als ik het hem zal gaan vertellen zal hij zoveel pijn lijden. Mijn deur ging open en ik gooide mijn hoofd omhoog. Mijn moeder kwam met een glas melk en koekjes binnen. Typisch! Ik was gelukkig wel gewend aan het nieuwe huis maar ik mistte mijn oude buurt echt veel te veel. "Hey lieverd, ik uum... wilde even vragen... papa die vroeg of je met hem wilde gaan dineren vanavond!" ze was zeker weten bang voor mijn reactie maar ze wilde het eruit hebben.Mijn moeder was echt een geweldig mens.