Hurt | ~ Harry styles| Complete

*20

Hoii

Hoofdstuk 20 alweer!! bedankt voor alle lieve reacties op het vorige hoofdstuk. Sorry dat het zo lang heeft geduurd maar ik had het veel te druk en jullie wilde heel graag dat ik me ging focussen op de nieuwe serie :) 

Daar ben ik dus ook druk mee bezig geweest , nu eindelijk is hier hoofdstuk 20!!!!!

XX

Mijn handen grepen automatisch naar hetgene waar ik liever niet heen zou moeten. Dit moment was het moment waar ik het allemaal voelde , alle pijn , alle schuld , alle verdriet. Mijn ogen kregen tranen maar konden ze niet laten vallen door wat er allemaal aan de hand was om me heen. Ik denk niet dat er iets op de wereld was wat me nu nog meer pijn kon doen dan dit. Ik voelde alle zintuigen in mijn lichaam trillen alles voelde pijnlijk en verdrietig maar het ergste was dat het echt voelde alsof alles mijn schuld was. Als ik niet had gekozen voor bepaalde keuzens dan was dit allemaal helemaal niet aan de hand nu.

Ik stond maar toe te kijken , te kijken hoe mijn twee liefdes elkaar aan het uitdagen waren. Louis als beste vriend was er mee bezig om hem naar achter te duwen en Harry was er mee bezig te laten zien dat hij niet bang is voor Louis. Dit gaat niet goed , Louis kan echt een bescherm engel zijn als hij dat moet. Hij zal van alles doen om mij te beschermen , nergens bang voor. En Harry.... ja we kennen Harry onderhand wel. Net toen ik er tussen wilde gaan staan om ze uit elkaar te trekken zag ik Louis zijn vuist naar Harry zijn gezicht gaan. Iedereen die stond te kijken slaakte een zucht en stapte naar achter. Mijn bekertje Starbucks viel op de grond. Gewichtloos droeg de lucht hem naar de grond en net zoals in elke film leek alles langzaam te gaan. Harry maakte geen oogcontact.... Louis wel , hij zag dat ik keek en iets in zijn gezicht veranderde naar pijn. Louis.....hij had. Hij had gedaan wat ik nooit had verwacht van hem. Harry was hopeloos zijn kaak aan het proberen te fixen , zijn neus liet druppeltjes bloed vallen en zijn handen waren aan zijn gezicht aan het wroeten. Ik voelde medelijden voor hem maar aan de andere kant was het wat hij zeker weten verdiende. Louis werd onderschept door een vuist in zijn maag. Het was geen zacht stompje nee.... het was een hele harde klap. Het ergste was dat het bij die klap tegen Louis niet bleef zitten , hij kreeg ook nog een klap in zijn gezicht. Ik hield het niet meer , mijn hele zenuwstelsel kon het niet meer aan. Laat het gaan en geef je gedachten de controle. Het is niet jou schuld... Het is wel jou schuld. Ik weet het niet meer. Het enige wat ik wel weet is dat ik Louis moet helpen .... EN WEL NU!!! 

"HARRY!!!!!" Mijn stem was niet een schreeuw het was een gil omdat mijn ogen opvingen dat Harry meer van plan was met die klap van net. Ik begon eindelijk tranen te laten vallen en liet mijn benen de weg naar Louis leiden.  Ik voelde de pijn door zijn blik. De manier waarop hij op de grond lag te kreunen van de pijn , het brak mijn hart. Als ik nooit iets met Harry te maken had gekregen dan was dit nooit gebeurt , dan lag mijn beste vriend nu niet met pijn overal en zat ik hier nu niet met een nat gezicht. Waarom koos ik altijd de verkeerde uit en moest er altijd iets zijn. Er kon nooit iets perfect zijn in mijn leven en als het dan eindelijk zo leek werd het weer kapot gegooid.

"IEMAND HAAL EEN DOKTOR" mijn schreeuw was meer paniekerig als net aangezien de pijn van Louis met de seconde erger leek te worden. Het was zo hartverscheurend om te zien wat er nu aan de hand was. Mensen begonnen weg te lopen en Harry.... die liep met ze mee , hij keek me nog een keer kapot en verdrietig aan maar het deed me niets op dit moment. Niks deed me meer iets want alles was toch al kapot. Mijn hart viel opgelucht neer toen Amy aan kwam rennen met de school-spoedeisende zorg. De mannen tilde Louis in snel tempo op en liepen ermee naar een klein huisje waar de EHBO dus zat. Amy sloeg een arm om me heen en keek me bezorgd aan. Amy had natuurlijk geen idee waarom dit gebeurd was .... waarom Harry en Louis zo'n ruzie hadden , moest ik dit nu allemaal uitleggen?

"Je hoeft het niet te zeggen maar..... het mag wel..... kom we gaan naar binnen" Met Amy om me heen liep ik naar binnen , precies dezelfde ingang als waar Louis in ging. Het deed me pijn om de geur van ziekenhuis te ruiken , de geur van pijn en afgunst. Ik zocht hopeloos naar de mannen die Louis bij zich hadden. Van langzaam leek alles in een keer veel te snel te gaan. Ik volgde ze nadat ik ze eindelijk gevonden had. Gelukkig was hij veilig. Maar jammer genoeg in pijn.

Sorry dat die zo kort was :$ 

Ik heb de laatste tijd een beetje moeite met schrijven... sorry heel erg sorry :( 

Hopelijk was die wel leuk!! X