Ik (over)Leef

3, Het 5de uur

Het 5de uur hebben we LeVo. (Eigenlijk is het Levensbeschouwelijke Vorming, maar dat vind ik veel te lang.) We hebben LeVo van meneer Smit, en aangezien​ die heel makkelijk is, mag Celestine naast mij komen zitten.

Deze les gaat het over godsdienst. Ik ben zelf christen, protestant. Zo'n zeven anderen zijn katholiek. We hebben ook drie moslims in de klas. En een jood. De rest is atheïst. Meneer Smit begint met het uitleggen over de verschillen tussen monotheïsme en polytheïsme. Zoals 1 God en meerdere goden. Dat is niet moeilijk, al weet ik niet of christenen monotheïstisch of polytheïstisch zijn, wegens onze 3-in-1-God. Het grappigste vind ik nog dat meneer Smit het ook niet weet.

Al heel snel loopt de les over van les naar debat. Dat vind ik altijd zo leuk aan LeVo. Het debat begon doordat Jelle het niet eens was over het feit dat het christendom een officieel geloof is. Uiteraard reageer ik daar heel fel op, aangezien ik best wel gelovig ben, en het debat is begonnen. Omdat alles qua geloof door elkaar zit, besluiten we om de tafels aan de kant te zetten, maar de stoelen wel te gebruiken.

Aan de ene kant van het lokaal zitten nu 18 atheïsten, en aan de andere kant 12 gelovigen. Meneer Smit zit in het midden. Eerst gooien de atheïsten naar ons toe dat wij aan verplichtingen vastzitten, waar zij geen last van hebben. Wij werpen terug dat die verplichtingen er in veel opzichten niet eens zijn. Daarna beginnen zij over dat wij veel te veel vooroordelen hebben, dus wij zeggen dat dat ook een vooroordeel is. Dan zeggen zij dat er geen enkele God bestaat, wat wij natuurlijk keihard ontkennen. Totdat Bram zegt: 'Hoe weten jullie dat eigenlijk zo zeker?' Het is bij ons ​even stil, waardoor de overkant ons gelijk begint uit te lachen. 'Haha, ze weten het niet! Ze weten het niet!' Dan sta ik op, en de hele klas is stil. 'Zo, dus Ruth weet het beter? Vertel maar. Wij zijn een en al oor.' zegt Betweter Bram. Ik heb best wel de pest aan hem. Maargoed, ik begin dus te vertellen. Over de bekeringen die ik heb meegemaakt, de doopdiensten die ik heb gezien, de gesprekken die ik heb gehad, en natuurlijk dat ik God voor het eerst zelf meemaakte. Het was enkel iets in de sfeer dat veranderde, maar de hele wereld veranderde daardoor meteen​. Ik had het idee dat ik eerst kleurenblind was, ik zag enkel grijs, en omdat ik enkel grijs zag en altijd grijs gezien had, had ik het in eerste instantie niet door. Maar door de aanwezigheid van God kon ik kleuren zien, en zag ik hoe mooi de wereld in elkaar zat.

Iedereen is stil. Zelfs meneer Smit kijkt me ongelovig aan. Ik bedenk dat ik vorige week nog had besloten dit niet aan mijn klas te vertellen, maar nu is het te laat. Al weten ze nu wel dat God echt bestaat.

Uiteindelijk verbreekt meneer Smit de stilte door te zeggen: 'Volgens mij is iedereen het er wel mee eens dat door dat mooie betoog van Ruth, de gelovige kant heeft gewonnen.' Iedereen knikt. We moeten de tafels en stoelen terug in positie zetten, en daarna mogen we iets voor onszelf doen.

Als de tafels en stoelen weer netjes staan, komen een paar klasgenoten naar me toe om te zeggen dat ik dit echt bijzonder goed had gepresenteerd. Ik haal mijn schouders op, terwijl ik ze vertel dat het eigenlijk gewoon vanzelf ging. Toch vinden ze het maar knap.

Het zesde uur gaat Celestine gewoon naast mij zitten. Ik vind het best. Ik zit er met mijn hoofd toch niet bij. Helaas heb ik ook niet door dat de les Engels al begonnen is. 'Ruth, are you alive?' hoor ik Celestine zeggen, dus ik knik netjes. Even later tikt Celestine me aan, dus ik let op. 'Tell me, Ruth, what is the formula of the present continuous?' hoor ik de lerares zeggen  'To be + verb + ing?' antwoord ik. En gelukkig is het goed. Ze dacht dus dat ik niet op zat te letten, vandaar dat ze dit aan mij vroeg, maar ze had zich dus vergist. Ik grinnik als ik bedenk dat ze zich helemaal niet vergist had, maar het lijkt me wel zo handig om dat niet te zeggen. Toch let ik de rest van de les wel op, om te voorkomen dat dit weer gebeurd. Dit keer ging per ongeluk goed, maar een tweede keer moet ik niet riskeren.

Na het 6de uur race ik gelijk naar het lokaal van mevrouw Verhulstdonck in de hoop dat ze er zit, en gelukkig zit ze er. 'Ruth, kom lekker zitten!' zegt ze, en ik voel me gelijk helemaal thuis. Ik vertel haar over LeVo, hoe eng ik het eigenlijk vond, maar hoe bijzonder ook. Ik voel me nu net zo'n profeet uit het oude testament, of een van de 12 apostelen uit het nieuwe testament, en ik ben nog wel een meisje! Maar dat maakt niet uit.

Dan zegt mevrouw Verhulstdonck in mijn ogen iets heel bijzonders: als we zo met zijn tweetjes zitten, mag ik haar Marielle noemen. Ik kijk haar met grote ogen aan. Leraren noem je toch altijd bij de achternaam? Nu blijkbaar niet meer altijd. Ik glimlach naar mevrouw Verhulstdonck, sorry, Marielle. Dit is het begin van een mooie vriendschap.