I am Denial [TO REVISE]

Chapter 22

Date Updated: Feb. 27, 2014

--

Chapter 22

TUMINGIN LANG SIYA SA AKIN AT UMALIS NA! :(

Anong problema nun? Bat parang di na kami magkakilala? Hindi naman siya ganun eh. Kahit na lagi niya akong bwisitin, buryuhin, inisin, asarin at kung ano pa man, okay lang, basta makausap ko siya. Siya lang makapagpapasaya sa akin ng sobra.

-----FLASHBACK-----

*hik*

*hik*

*hik*       

Hindi ko talaga mapigilang ‘di umiyak. Kahit anong patahan ko sa sarili ko... Wala talaga eh. Kusang natulo ang luha ko. Pang-ilan na ‘to? Pangalawa? Ano bang katangahan meron ako? Yung all-out na katangahan na? Takte naman kasi eh! Walang hiya! Napakamanloloko! Bakit ba kasi nagtiwala ako sa kanya? Nasaktan lang tuloy ako!

"Oh... panyo...", tumingin ako sa taong nag-abot ng panyo. Napansin pala niyang naiyak ako. Akala ko kasi walang makakapansin sa’kin kasi tahimik lang naman ako umiyak. Hindi lang agad napapatahan.

"Salamat.", sabi ko habang kinukuha ang iniaabot niyang panyo.

"Bakit ka naiyak?"

"Di mo ba alam?", taka kong tanong sa kanya.

"Ang alin?", tanong naman niya pabalik.

"Niloko niya ko..."

"Alam ko..."

Napatingin agad ako sa kanya dahil sa bigla. Ineexpect ko na wala siyang alam. PERO ALAM PALA NIYA. HINDI MAN LANG NIYA SINABI SA AKIN. Mas mahalaga ba talaga ang  pagkakaibigan nilang dalawa? Mas gusto nilang pinagtritripan ang babae? Ganun ba talaga sila?

"Alam mo?! Bakit hindi mo sinabi sa akin?", tanong ko sa kanya nang pasigaw. Oo, naiirita ako.

"Dahil ayokong makialam sa inyong dalawa." Anong klaseng tao ba ‘to? TSK! Nakakairita talaga!

"Di mo man lang naisip nararamdaman ko? Magkaibigan naman na tayo ‘di ba? Sana man lang sinabi mo para nainform ako. Para di ako nagmukhang shunga! Para naman na-enjoy ko yung panloloko niya!", bulalas ko.

"Kung sinabi ko ba sayo maniniwala ka?"

Oo. Tama siya. Hindi ako maniniwala kung sinabi niya. Kaya hindi ako nakasagot sa tanong niya.

"Silence means yes." sabi niya sakin habang tinititigan ako.

"Siguro."

"Atleast ngayon, alam mo na."

"Oo naman."

"Gutom ka na ba?"

"Medyo."

"Ayusin mo na sarili mo. Wag mong ipakitang nasaktan ka. Ipakita mo sa kanyang nagkamali siya nung niloko ka niya. Kain tayo mamayang uwian. Kita tayo dito aa? Pero pasok ka na muna... malelate ka na." saka niya inilahad ang kamay niya sakin. Kinuha ko naman iyon at tumayo.

For the second time, tama na naman siya. Hindi dapat ako magpakitang mahina ako. Magsisisi siyang pinakawalan niya ako.

**

"Fries?" alok sakin ni Achi. Eto siguro chance ko para magpalibre. Brokenhearted naman ako eh.

"Sige ba. Basta ba libre mo eh."

"Ayos ka din aa?"

"Dali na kasi!"

"Haha! Kulit mo pala no? Bopols talaga ni Andrei, pinakawalan ka pa. Cute mo pa naman."

Nalungkot ako. Narinig ko na naman name niya. Pero siguro hindi lang talaga siya para sakin. Tanggap ko naman yun. Ang hindi ko lang matanggap ay niloko niya ko! Hindi ko yun matanggap! Nakakaasar!

"Uy... wag ka na malungkot! Panget naman nun eh. Di ka bagay dun!"

Napatawa ako ng bahagya. Ayun na lang iisipin ko, itong nangyari sakin ay isang pagsubok lang. HINDI AKO DAPAT MAGPAAPEKTO.