ΤΙΜΗΜΑ.....(TYS17)

Βάιολετ....

Η Βάιολετ έμεινε εκεί, στη μέση του τεράστιου σαλονιού να σκέφτεται διαρκώς τί μπορούσε να κάνει για να βοηθήσει μια κατάσταση που όλοι ήθελαν πια να λήξει. Ολοι, από το αφεντικό της Κέιτ μέχρι τον ίδιο τον φίλο του Τζέικ, τον Ντέιβιντ, όπου με εκείνο το απαίσιο στοίχημα είχε διαλύσει την καρδιά της Κέιτ!

Μα τί ηλίθιοι που είναι οι άντρες τελικά! Τί γουρούνια και καθάρματα που μπορούν να φανούν ώρες ώρες! βλαστήμησε μια βρισιά από μέσα της προσπαθώντας να μην διαταράξει την ησυχία της Κέιτ την ίδια στιγμή, που λίγα μέτρα μακριά, χάζευε την πανέμορφη θέα του Ντουμπάι μπροστά της....Την αγαπούσε την φίλη της βαθιά και ας μην έμοιαζαν καθόλου οι δυο τους και ας ήταν η μέρα με την νύχτα. Την νοιαζόταν και ανησυχούσε πολύ για εκείνη, ιδιαίτερα μετά από εκείνο το τηλεφώνημα του Ντέιβιντ που της εξηγούσε τί είχε πραγματικά συμβεί και τί θα έπρεπε να κάνει για την φίλη της. Και φυσικά, δεν το είχε σκεφτεί λεπτό παραπάνω και ας χρειαζόταν να πάει στην άκρη του κόσμου, να παρατήσει -για άγνωστο πόσο- την δουλειά της και ν'αφοσιωθεί σ'έναν σκοπό.....

Μα δεν της άρεσε το σχέδιο του Ντέιβιντ και του το είχε πει. Οχι, η Κέιτ δεν θα παραδιδόταν τόσο εύκολα, δεν θα έπεφτε μ'ένα δείπνο, όσο πλουσιοπάροχο και πανέμορφο, εξαιρετικά ειδυλλιακό ή γεμάτο χλιδή ήταν το περιβάλλον τριγύρω.....Ηθελε αποδείξεις, λόγια και πράξεις που θα της έδειχναν με κάθε τρόπο πως ο Τζέικ ήταν δικό της....Και αυτό, ξέροντας πόσο είχε πληγωθεί, ήταν πραγματικά δύσκολο....

Μια σκέψη ωστόσο βασάνιζε τώρα το μυαλό της. Και αν -αν λέμε τώρα- συνέβαινε κάτι και .....επίσπευδε λίγο την κατάσταση; Με τρόπο φυσικά που να θυμίζει τυχαίο συμβάν και όχι κάτι επιτηδευμένα σχεδιασμένο; Χμ, ναι, ξέροντας την Κέιτ, αυτό μάλιστα! σκέφτηκε θριαμβευτικά τώρα και άρχισε να βάζει σ'εφαρμογή το σχέδιό της....

Πήγε στην υπερπολυτελή κουζίνα και πληκτρολόγησε βιαστικά το νούμερο του Ντέιβιντ.

"Παρακαλώ;" άκουσε την μπάσα φωνή του που χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει γιατί, έστελνε ανατριχίλες στο κορμί της.

"Ντέιβ, πού είσαι;" ρώτησε κοφτά.

"Α, καλώς την! Τί συμβαίνει; Μήπως η Κέιτ;" συνέχισε ανήσυχος τώρα.

"Ω όχι βέβαια! Πες μου πού είσαι!" επέμεινε εκείνη ανυπόμονα. Μα γιατί επιτέλους δεν μπορούσαν να υπακούσουν σε μια απλή εντολή; Σήκω, κάτσε, μίλα, μην μιλάς! Είναι απλά τα πράγματα να πάρει! Αχ γι'αυτό αγαπώ τους σκύλους! ξεφύσηξε εκνευρισμένη που δεν μπορούσε να της δώσει μια απλή απάντηση!