Ο βραβευμένος διαφημιστής της Αμερικής Τζέικ Μάνφιλντ παίζει την καριέρα του κορώνα- γράμματα για ένα στοίχημα...Μα πρέπει -αν θέλει να κερδίσει- να ρίξει στο κρεβάτι του την πιο ψυχρή και αντιπαθητική γυναίκα που έχει γνωρίσει ποτέ του. Η Κέιτ Μ...
Cause I'm your lady and you are my man (The Power of Love) by Celine Dion.....
Ποιος δεν έχει ζήσει έντονες στιγμές με αυτό το τραγούδι αλήθεια.....Παλιές, σημερινές, αυριανές γενιές θα ζουν, τραγουδούν, ερωτεύονται με αυτό. Και εγώ δεν έχω παρά να το αφιερώσω στο ζευγάρι μας, την Κέιτ και τον Τζέικ και φυσικά σε όλους εσάς.....
*******************
Η Κέιτ έμεινε ασάλευτη να επεξεργάζεται τούτο το πανύψηλο, πρωτοποριακά σχεδιασμένο κτίριο που έμοιαζε μοναδικό σ'όλο το Ντουμπάι, νιώθοντας το βλέμμα του άντρα δίπλα της να την καίει την ίδια στιγμή και την ανάσα της να κόβεται από την απίστευτη μαγεία της στιγμής. Θαρρείς και τίποτε δεν κινιόταν τριγύρω, θαρρείς και ο χρόνος είχε πια σταματήσει.
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
"Ελα. Πάμε μέσα...." άκουσε την φωνή του Τζέικ να την ξυπνάει από τις βαθιές της σκέψεις, χαϊδεύοντας το αυτί της και ένιωσε αμέσως χιλιάδες ανατριχίλες να διαχέονται σ'ολόκληρο το κορμί της σ'αυτή την εντελώς απλή επαφή... Μα την ίδια στιγμή προσπάθησε να συνεφέρει τον εαυτό της ξέροντας πως ο άγρυπνος φίλος του κορμιού της, το αυστηρό και πρακτικό μυαλό της, θα ζυγίσει σωστά τα γεγονότα.
Γιατί ακόμη δεν είχε πάρει την παραμικρή απάντηση σε καμία ερώτησή της, ακόμη δεν είχε καταλάβει τί έκαναν οι δυο τους εδώ, πού αποσκοπούσε αυτή η συνάντηση και γιατί όλη αυτή η προσεγμένη μεγαλοπρέπεια, αν μπορούσε να το πει έτσι....Και μπορεί οι αισθήσεις και το κορμί της να είχαν προ πολλού παραδοθεί, το αεικίνητο και τετράγωνο μυαλό της όμως δεν θα έπεφτε καθόλου εύκολα! Το ήξερε αυτό καλά και έτσι χαμογέλασε αμυδρά θέλοντας στ'αλήθεια να παρακολουθήσει αυτή τη μάχη όσο γίνεται πιο αμέτοχη....Και ας ένιωθε ήδη χαμηλά στο κορμί της, την επίδραση του Τζέικ πάνω της....Σημασία είχε μονάχα ο τελικός κριτής και αυτός, δεν είχε αποφασίσει ακόμη!
Την οδήγησε, κρατώντας την απαλά από την μέση, με σταθερά και γεμάτα αυτοπεποίθηση βήματα, προς την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και σιγά σιγά, ένιωσε την περιέργεια ν'αντικαθίσταται από την έκπληξη, την έκσταση και τέλος την απόλυτη απορία αν αυτό που αντίκρυζε ήταν κάτι γήινο ή όχι! Γιατί δεν μπορούσε στ'αλήθεια να θυμηθεί αν είχε δει οπουδήποτε -έστω σε φωτογραφία- κάτι παρόμοιο ή αν η επιστήμη της αρχιτεκτονικής ήταν ικανή να δώσει τέτοια αποτελέσματα....Εμεινε απλά εκστατική, αμίλητη, ακίνητη, με στόμα ανοικτό να κοιτάζει το πιο επιβλητικό εσωτερικό ξενοδοχείου που είχε δει ποτέ της....
