ΤΙΜΗΜΑ.....(TYS17)

Πόσο ακόμα....

"Fifty Shades Darker" song "Back to Black"

Τέλειο....

Η Κέιτ κρατούσε ακόμη την ανάσα της, νιώθοντας πως δεν μπορεί να σκεφτεί, να σαλέψει, να κάνει οτιδήποτε κάτω από την απίστευτα απρόσμενη εξομολόγηση του Τζέικ για εκείνη...Ενιωθε τώρα χιλιάδες ανατριχίλες να διατρέχουν απ'άκρη σ'άκρη το κορμί της έτσι όπως το έντονο βλέμμα του είχε εγκλωβίσει το δικό της αποτελειώνοντάς την.  Ηθελε να πει κάτι, ν'αντιδράσει, να φανεί πως τίποτε απ'όλα αυτά δεν την επηρέαζε, μα της ήταν αλήθεια αδύνατον έτσι όπως το βλέμμα του έκαιγε διαρκώς κάθε σπιθαμή του προσώπου της που κοιτούσε.....

Και ευτυχώς, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, άρχισε να νιώθει μια δόνηση ολοένα και πιο δυνατή, στο μέρος που βρισκόταν το κινητό της κάνοντάς την σιγά, σταθερά να επανέλθει στην πραγματικότητα, σ'αυτήν που έπρεπε σύντομα ν'αντιμετωπίσει αφού εδώ  βρισκόταν μονάχα για δουλειές, σημαντικές, καθοριστικές και απόλυτα σοβαρές! σκέφτηκε και σήκωσε το τηλέφωνό της με χέρια τρεμάμενα, νιώθοντας ακόμα το βλέμμα του Τζέικ δίπλα της να την επεξεργάζεται εξονυχιστικά, επίμονα, έντονα σαν γεράκι έτοιμο για την επίθεσή του..

"Παρακαλώ;" ρώτησε με τρεμάμενη ακόμη φωνή και ένιωσε την ντροπή να βάφει κόκκινα τα μάγουλά της καθώς μόλις θυμήθηκε πως κάπου, σε κάποιο μέρος αρκετά πια μακριά, υπήρχε και μια γιαγιά που παρά λίγο να είχε πεθάνει!

"Βρε καλώς την! Ευτυχώς που δεν με ξέχασες και με πήρες αμέσως τηλέφωνο μόλις έφτασες κοριτσάκι μου!" η φωνή της, παρότι ακόμη σε ανάρρωση, τσάκιζε κόκαλα κυριολεκτικά, μαζί και τα δικά της αφού μόλις συνειδητοποιούσε πως έτσι απλά, την είχε ξεχάσει!  Χριστέ μου! Ξέχασα την Ισαβέλλα, την αγαπημένη μου γιαγιά ένα ολόκληρο 24ωρο! Πως μπόρεσα η άθλια, πώς;" έβριζε τώρα τον εαυτό της μην μπορώντας να κατανοήσει αυτό το φοβερό παραστράτημά της, νιώθοντας τύψεις που είχε ξεχάσει ότι αγαπούσε στη ζωή της ίσως πιο πολύ.....

"Ισαβέλλα μου.....Γιαγιάκα μου....Χίλια συγγνώμη! Ξέρεις.....εγώ....μόλις φτάσαμε και....."

"Ω σταμάτα Κέιτι, σταμάτα! Το ξέρεις πως είσαι κάκιστη ηθοποιός! Σε παρακαλώ, κάνεις τα πράγματα χειρότερα! Αυτός φταίει έτσι; Εκείνος ο μορφονιός που μου κουβάλησες στο σπίτι την ημέρα που έπαθα το έμφραγμα έ; Δεν μιλάς......άρα είναι εκεί.....μαζί σου....κάνω λάθος;" άκουσε την φωνή της γιαγιάς της τώρα σιγανή, επιτακτική, νιώθοντας λες και περνούσε από  ακτινογραφία και ας βρισκόταν χιλιάδες μίλια μακριά! Εβλεπε θαρρείς το βλέμμα της καρφωμένο πάνω της με μάτια μισόκλειστα, ανακριτικά να την κοιτάζει και κράτησε και την ανάσα της ακόμα προσπαθώντας να μην προδοθεί. Μα από ποιον άραγε; Αφού την ήξερε σαν την ανοιχτή παλάμη του χεριού της......