RÜYA AVCISI

       

Gözlerini kapadı kadın. Rüzgarı bütün hücrelerinde hissederken çıplak ayaklarına batan taşlar sayesinde yaşadığını bir nebzede olsa hissediyordu.

Onun gemisinde ne yelken kalmıştı ne de dümen. Kafasının içindeki tıslamalar onu günden güne zayıf düşürürken tek düşündüğü bir hiç olmaktı. Herşeyin başladığı bu uçurum kenarı belkide onun sonu olacaktı.

    Ölümünü beklemek yerine ona koşmayı tercih etmişti. Üzerindeki uçuş uçuş siyah elbisesi onun kefeni , bu ucu bucağı gözükmeyen deniz ise mezarı olacaktı.Onun için belkide ölüm bir nevi kurtuluş yoluydu.

       Kafasını kaldırdı ve bulanık gökyüzüne baktı.Küçüklüğünden beri gökyüzünün bulanık olma sebebinin Dünya'daki insanlardan kaynaklandığını düşünürdü. İki grup insan vardı ona göre. Mutlu insanlar ve mutsuz insanlar. Mutsuzlar fazla ise hava bulanık mutlular fazla ise hava güneşli olduğuna inanırdı. Belki de gökyüzü bugün sadece onun duygularına bakarak karar vermiştir.

      Artık zamanının geldiğine inandığı için birkaç adım geri giderek derin bir nefes aldı. Kafasındaki ses sürekli olarak "lökicesne" diye tıslarken iki yıldır duyduğu ve bir türlü anlamını cözemediği bu kelime karşısında sadece gözlerini devirdi ve uçuruma doğru emin adımlarla koşmaya başladı.

      Önce  bir kaç adım geri giderek hızlıca uçuruma doğru koşmaya başladı ve elinden geldiğince zıpladı.

      Havayı yarıp geçerken yüzünde silik bir tebessüm vardı. Kadın sonunda kabusları yetmezmiş gibi normal yaşamında da peşini bırakmayan bu lânet sesten kurtuluyordu.

      Başta suya sert bir şekilde çarptı. Bütün uzuvlarının uyuştuğunu hissederken boğazındaki nefes canını yakıyordu ama bunu umursamadı. Hayatta kalmak için hiçbir çaba göstermiyordu çünkü bu olanlar onun seçimiydi.

        Son iki yıldır belkide ilk defa huzurlu olduğunu hissediyordu.

         Gözlerini kapadı ve bir daha da açmak için bir girişimde bulunmadı.  
    

...