Po wojnie ich dusze zostały okaleczone. Na ich drodze staje terapeuta - John Lockhart. Okazuje się, że powrót do rzeczywistości jest bardzo trudny. Jak ciężką drogę stoczą, by żyć normalnie? Czy kiedykolwiek będzie normalnie? Czy organizm Hermiony z...
„Gdzieś w mroku Czai się sen W koszmar zamieniony Budzi się z krzykiem
Gdzieś w samotności Pomiędzy ścianami Ludzi brakuje, Którzy są sami.
Gdzieś w obojętności Serce jak z lodu Topi się W przypływie czułości"
~LiaMort - Gdzieś
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
John Lockhart - terapeuta działający cuda
- Oszalałeś?! - już po wstępie odłożył gazetę, którą Zabini bezczelnie wpakował mu do rąk. Że co? Że niby on jest psychiczny? - Nie będę leczył się u czubków - odrzekł podnosząc się z fotela. Przeszedł szerokość gabinetu i właśnie szybkim krokiem kierował się z powrotem. Zabini tymczasem uważnie obserwował przyjaciela marszcząc czoło.
- Dobrze wiesz, że potrzebujesz pomocy - powiedział patrząc na reakcję chłopaka. Draco przystanął i przypomniał sobie poprzednią noc. Podszedł do swojego fotela i w nim usiadł, potarł rękoma swoją twarz i zmęczone oczy. - Sam widzisz co się z tobą dzieje idioto! - warknął czarnoskóry tracąc cierpliwość. - Co tym razem? - zapytał kiedy trochę się uspokoił.
- Pansy - odrzekł wpatrując się w swoje ręce.
Może sprawdzam czy nie ma na nich krwi? A powinna być. Przecież jestem mordercą.
- Dobrze wiesz, że to był wypadek - podsumował brunet.
- Przestań pieprzyć Blaise - Draco gwałtownie wstał i uderzył pięścią w biurko. - To tylko i wyłącznie moja wina! - krzyknął i wyszedł z gabinetu zostawiając przyjaciela samego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Wiosna tego roku była wyjątkowo ciepła. Był koniec marca, a temperatura sięgała 20 stopni. To fakt, zima nawet nie była tak sroga, jaką zapowiadali synoptycy. Dzisiejszego dnia jednak było deszczowo i chłodno. Siedziała opatulona kocem w salonie i od godziny próbowała napisać chociaż jedno słowo. Na próżno. Jej mózg był wykończony i od kilku dni działał na najniższych obrotach. Wyobrażając sobie, jak „pan móżdżek" klęczy i błaga o odrobinę snu, parsknęła śmiechem. Sięgnęła po kubek z kawą i upiła łyk.
