Çünkü Bu Benim İlk Hayatım

Bölüm 2: Yeni hayat, yeni başlangıçlar🎈

🇬 🇺 🇳 🇺 🇳  🇲 🇴 🇹 🇹 🇴 🇸 🇺 ✨
"𝙱𝚊𝚔𝚝ｪ𝚗 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝ｪ𝚗 𝚝𝚊𝚍ｪ𝚗ｪ 𝚌̧ｪ𝚔𝚊𝚛𝚊𝚖ｪ𝚢𝚘𝚛𝚜𝚞𝚗;
𝚝𝚊𝚍ｪ𝚗ｪ 𝚔𝚊𝚌̧ｪ𝚛𝚊𝚗ｪ, 𝚑𝚊𝚢𝚊𝚝ｪ𝚗𝚍𝚊𝚗 𝚌̧ｪ𝚔𝚊𝚛."
-𝙱𝚘𝚋 𝙼𝚊𝚛𝚕𝚎𝚢

𝙼𝚞𝚕𝚝𝚒 𝚖𝚎𝚍𝚒𝚊; 𝙵𝚞̈𝚜𝚞𝚗'𝚞𝚗 𝚍𝚎𝚔𝚘𝚛𝚎 𝚎𝚝𝚝𝚒𝚐̆𝚒 𝚝𝚎𝚛𝚊𝚜.

Telefonuma kurduğum alarm sayesinde uzandığım banktan kalktım. Her yerim deli gibi ağrıyor ve acıyordu belimi esnetip vakit kaybetmeden bavullarımı ve çantamı da alıp biletlerin satıldığı gişeye doğru yürüdüm. Gişede yüzü asık duran hanfendi ona yaklaştığımı görünce, asık olan yüzünü mümkünmüş gibi daha fazla astı ve sert bir şekilde

-Buyrun. Dedi sakinim tabii çok sakinim herkesin bir derdi var diye düşünüp sakin olma yolunda ilerliyorum. Derin bir iç çekip

-Günaydın, İstanbul otobüsü için tek kişilik bir bilet almak istiyorum.

-İlk otobüs saat 6:15'de koltuk sayınız 21. Numara cam kenarı. Uygunmudur? Kadın gerçekten çok gıcıktı. Yemin ederim yüzünde gram mimik oynamıyordu, takmayayım diyorum ama sinir bozucu.

-Hıhı uygundur. Dedim bende aynı onun gibi. Kadın suratıma bile bakmadan

-Biletinizin fiyatı 75₺. Kadına cevap vermeden parayı tezgah kısmına koydum, biletimi ve para üstümü de alıp benim otobüsümün geleceği kata gidip ilk bulduğum banka oturup otobüsün gelmesini bekledim. Dün gece yaşadığım şeyler aklıma geldikçe her an akmaya hazır olan gözyaşlarım, gözlerimi bulanıklaştırıyor sonraysa dayanamayıp yanaklarımdan süzülüyorlardı. Ağlamak istemesem de ağlıyordum. Kalbimde tarifi olmayan bir sızı, hazmedemediğim şeyler vardı. Artık iyide olsa kötüde olsa bir ailem yoktu. Bügüne kadar verdiğim bütün emeklerim, çabalarım bir gecede benimle birlikte bir paçavra gibi kuytu köşeye atılmıştı sonsuza denk. Üzüldüğüm tek şey kaybettiğim bir yılım. Onları umursamayıp okuluma devam etseydim şuanda mezun olmuş belki de çalışıyo olacaktım. Demek ki nasibim de bu varmış yoluma onlarsız devam etmek benim için hayırlı olanmış sanırım. Şimdi omuzlarım da koca bir hayatın sorumluluğu var, yaşam mücadelesi var. Aklımda; hepsinin üstesinden gelebilecek misin? Sorusu var. Gelebilirmiyim bilmiyorum, tek bildiğim şey asla pes etmeyeceğim ve herşeye, herkese rağmen inadına yıkılmadan ayakta duracağım. Hayatımı yoluna koymak için ne gerekiyorsa yapacağım. -İstanbul yolcusu kalmasın. Düşüncelerimi ve içsel hırslarımdan beni koparıp alan muavinin normalden yüksek olan cırtlak sesiydi. Bavullarımı ve biletimi muavine verip otobüse geçip, muavinin gösterdiği yere oturdum. Kulaklığımı takıp gözlerimi yumdum, hiçç otobüsün kalkmasını bekleyemezdim uyumak için çok uykum va-demeye kalmadan yumduğum gözlerimi yanıma oturan tombik teyze yüzünden açmak zorunda kaldım. Çünkü Teyze gerçekten tombikti o oturduğu gibi yüzüm abartısız camla bir oldu. Kendimi koltukta ayarlayıp eski pozisyonuma geçmeye çalıştım ama yok, yani bir kıpırdaya bilsem eski pozisyonuma geçicem ama geçemiyorum. Tekrar derin bir nefes çekip kafamın arkasını koltukla camın arasına koydum ben uyuyacak rahat bir pozisyon bulana kadar otobüs kalktı zaten. Şimdide uyuyamadığım için yolu seyretmeye koyuldum, zaten bir süre sonra göz kapalarım gözlerime ağır gelmeye başladı bende uyumaya dünden razı olduğum için kendimi uykunun kollarına bıraktım.