Hiçbir şey söylemeden hızla dışarı çıktım. Biraz hava almam gerekiyordu. Önüme bakmadan yürürken birine çarptığımı hissettim.
‘’Ç-çok özür dilerim. Tamamen benim hatam.’’ dedim gözlerimi küçülterek.
‘’Önemli değil. Ben Yağmur.’’
‘’Ben de Zeynep.’’
‘’Haa o Zeynep!’’
‘’Anlamadım? Hangi Zeynep?’’
‘’Okula yeni gelen ve Kerem’e kafa tutan kız.’’ Dedi gülümseyerek.
Gururla ‘’evet o kız ben oluyorum.’’ Dedikten sonra bir arkadaş edinmeme sevinmiştim.
‘’Aynı sınftayız.’’
‘’Evet.’’
‘’Birlikte sınıfa gidelim mi?’’
‘’Evet kesinlikle. Kerem’e yakalanmadan buradan sıvışmam lazım.’’
‘’Ne oldu ki?’’
‘’Sınıfta anlatırım.’’
…
Sınıfa girdiğimizde herkes dört gözle bizi izliyordu. Biri hariç. Adını bilmiyorum açıkçası çok uyuz bir kıza benziyor. Ama duyduğuma göre Melis. Kerem’in sevgilisi.
Yağmur kolumu sıkana kadar pür dikkat Melis denen o kıza baktığımı fark edememiştim.
‘’Melis’e öyle bakma. O kız çok sinsidir. Sana her an herşeyi yapabilir.’’
‘’Kerem’e benziyor işte. Sevgilisi mi Kerem’in?’’
‘’Evet.’’
Gözlerimi devirerek o kıza baktım çünkü bana çok kötü bakıyordu.
Melis’in ağzından;
Uyuz kız. Ne olacak işte. Zeynep bozuntusu. Bir de bana tip tip bakıyor. Ben Kerem’e hiçbir kız yaklaşmıyor diye seviniyorum. Gidiyor Gölyazı mı neyse oradan bir kız geliyor ve Kerem’in dibinde bitiyor. Ve Kerem’de bu kıza aşırı derecede taktığı için sinirlerim daha çok bozuluyor.
‘’Melis! Kızım sana diyorum kaç saatir! Ne düşünüyorsun diyorum.’’
‘’Diyorum ki şu Zeynep denen kızı Kerem’den uzaklaştıralım.’’
‘’Eee de nasıl olacak o iş.’’
‘’Bu kıza bir oyun oynayacağız.’’
(Multimedia: Melis)
YOU ARE READING
Sen Benimsin! (ZeyKer)
FanfictionBüyük aşklar nefretle mi başlar? Ah, çok saçma. Aşk diye bir şey yoktur. Hem de nefret ile başlıyanı hiç yoktur. Yani en azından ben öyle zannediyordum. Ta ki karşıma Kerem Sayer çıkana kadar ve beni mahvedene kadar. O kadar nefret doluydum ki ona...
