Living the Jimmy life.

Hoofdstuk 9: Een beetje verliefd.

De auto sloeg af en reed een kiezelpad op. Ze stopten voor een groot wit huis. Veel groter dan dat ze in Nederland gewoon waren. Vanaf de linkerkant van het huis waren er alleen maar weilanden te zien. Aan de rechterkant stonden nog twee andere huizen, dat moesten vast die van hun buren zijn. Een meisje van rond Jimmy zijn leeftijd kwam aangelopen. "Hi there", groette ze hun. "Jullie zullen vast onze nieuwe buren zijn", klonk het in zijn Engels. De pupillen van Jimmy werden groter. Zo'n mooi meisje had hij nog nooit eerder gezien. Met zijn schouders naar achteren en zijn borst vooruit liep Jimmy haar kant op. Hij gaf haar een stevige hand en kuste haar op elke wang één keer. Zo makkelijk was sociaal contact nog nooit voor hem verlopen. Maar het ging als vanzelf, alsof hij haar al jaren kende. Het meisje stelde zichzelf voor en nodigde zijn moeder en hem uit voor een kopje thee. Om elkaar wat beter te leren kennen, zo stelden ze voor.

Hij en zijn moeder liepen het huis van hun nieuwe buren binnen. De huiskamer had tot Jimmy's verbazing een ouderwetse uitstraling. Er stond een bruine bank in het midden van de huiskamer met recht daar tegenover een mooie, grote haard. Aan de muur hingen schilderijen, replicas van van Gogh. Hij zette zich neer op de bank en keek nog eens goed in het rond. "Woon je hier alleen?", vroeg Jimmy aan het meisje. Ze glimlachte. "Nee, mijn ouders wonen hier ook nog" "Maar die komen pas om acht uur thuis". Ze wandelde naar de keuken toe op zoek naar wat te drinken voor hen. "Thee of koffie?", klonk het vanuit de keuken. "Thee is prima hoor", antwoordde Jimmy. "En voor mijn moeder graag een kopje koffie". Het meisje zette de waterkoker aan en wachtte geduldig af tot het water gekookt had. Voorzichtig schonk ze het water vanuit de kan in een glas. Bijna tegelijkertijd sprong het lichtje van het koffiezetapparaat op groen, die ze nog voor de waterkoker aan had gezet. Jimmy kon de koffie al van op een afstand ruiken. Zijn moeder keek wat ongeduldig de keuken in. "Ik kom er zo aan hoor", klonk het wat zenuwachtig vanuit de keuken. Pas nu viel het Jimmy op hoe schattig haar locale, Australische accent wel niet was. Het klonk heel anders dan het zijne, wat bot en veel te Nederlands was. Jimmy stond op en liep de keuken in. "Zal ik anders even helpen met dragen?", vroeg hij aan haar. En hij pakte het kopje koffie van zijn moeder op om het vast naar de woonkamer te brengen. Daarna liep hij weer terug naar de keuken om ook het pak met koekjes mee te nemen.

Het meisje volgde al snel. "Waar komen  jullie precies vandaan?", vroeg ze aan Jimmy zijn moeder. "We komen eigenlijk uit Nederland, maar sinds een paar jaar geleden woonden we tot op voorkort in België", antwoordde ze. "We wouden Jimmy daar graag naar school sturen. Hij heeft best wat muzikaal talent, als ik dat als zijn moeder mag zeggen" "In Antwerpen zit één van de beste scholen van heel de BeNeLux". Ze keek hem verwonderd aan. "Je moet me echt eens een keer wat laten horen dan", zei ze tegen hem. Jimmy knikte. "Zodra ze mijn piano hebben geleverd". Hij bloosde. Snel nam hij een slok van zijn thee, zodat het niet zo op zou vallen. "We moeten dadelijk maar weer eens gaan", begon zijn moeder. "We hebben nog een hoop spullen om uit te pakken". En ze stond op om haar jas te pakken. "Bedankt voor de koffie" "Het was fijn je ontmoet te hebben". Zijn moeder keek Jimmy afwachtend aan. "Niet zo treuzelen, jongen" "Er is nog veel werk te doen". 

Even later stapte Jimmy en zijn moeder hun nieuwe huis binnen. "Wat is het hier groot!", riep Jimmy verbaast. "Ja, de huizenmarkt in Australië loopt nu eenmaal een stuk beter", lachtte zijn moeder. Jimmy liep de trap op naar boven om meteen naar zijn nieuwe slaapkamer te gaan kijken. "Zeg, ho eens even", riep zijn moeder. "Zou je dat niet eerst eens even meenemen?" en ze wees naar zijn koffer. "Het is hier nog veel te schoon om zo'n rommel te gaan maken". Hij liep terug de trap af en nam zijn koffer mee naar boven. *PING!* Een berichtje van Charlie verscheen op het scherm van zijn mobiele telefoon. Lief dat ze aan hem dacht, maar daar zou hij straks nog wel op antwoorden. Eerst waren zijn koffer, de piano en het wachten op de ouders van zijn buurmeisje belangrijker. Want daar was hij inmiddels toch ook wel erg benieuwd naar. 

Jimmy drukte het scherm van zijn mobiele telefoon uit en zette zijn koffer neer naast zijn bed. Opnieuw lichtte het scherm weer op. Alweer een sms van Charlie. Hij besloot maar even snel naar het bericht te kijken, gewoon voor de zekerheid, om te checken of alles wel in orde was daar. Het bleek dat niet alleen Charlie maar ook de rest hem ondertussen volgespamd had met berichten. En hij had meerdere gemisten oproepen die van Jonas afkwamen. Alleen had hij van de anderen gek genoeg geen notificaties ontvangen. In de verte hoorde Jimmy een auto de oprit oprijden. Dat moesten de ouders van zijn buurmeisje wel zijn. Even twijfelde hij nog, maar zijn mobiel legde hij weer weg. Zijn vrienden moesten het maar even zelf oplossen, want zo erg zou het nou toch vast ook wel niet zijn. Hij snelde naar beneden en voordat hij de deur uitstapte keek hij nog een laatste keer in de spiegel. Vol zelfvertrouwen stapte hij de deur uit en liep hij naar de oprit toe. Het werd nu onderhand tijd om zich maar eens voor te gaan stellen aan zijn nieuwe buren, dacht hij. De deur waaide achter zich dicht, maar nog net voor hij bij de auto aankwam, begon zijn telefoon weer te rinkelen. Vooruit dan maar, dacht Jimmy. En voorzichtig nam hij zijn telefoon op.