"Λυδία! θα αργήσουμε, ακόμα να ετοιμαστεις;; το ταξί περιμένει τελείωνε επιτέλους!" φώναξε σχεδόν υστερικά η μητέρα της από τον κάτω όροφο. Η λυδια Άφησε έναν δυνατο αναστεναγμό να ξεφυγει απο τα χειλη της και σηκώθηκε απροθυμα απο το κρεβατι της. Ανοιξε το χερουλι της βαλιτσας της και την έσυρε με βαριά βήματα μέχρι τη πόρτα, την άνοιξε και βγήκε έξω. Θα μου λείψει αυτό το μέρος, σκέφτηκε στεναχωρημενη , ενώ παράλληλα δάγκωνε το χείλος της για να καταπνίξει έναν λυγμό που έγδερνε εδώ και ώρα τον λαιμό της και πάσχιζε να απελευθερωθεί από το στόμα της. Χθες αποχαιρέτησε όλα τα άτομα που θεωρούσε σημαντικά στη ζωή της και αγαπούσε όσο τίποτα άλλο. Τους παλιούς της συμμαθητές, τον κυριο Μπεν, που δούλευε στο παγωτατζιδικο στη γωνία και κάθε Παρασκευή οταν γύρναγε από τα μαθήματα πιάνου τη κερνάγε παγωτό βανίλια με πολύχρωμες τρούφες από πάνω από τότε που ήταν 12 χρόνων, την κύρια Στέλλα, την ηλικιωμένη κυρια που έμενε απέναντι από το σπίτι τής συντροφιά με μισή ντουζίνα γάτες, και όταν ήταν μικρη και είχε πέσει με τα πατίνια και είχε ανοίξει το κεφάλι της, η κυρία Στέλλα περιποιηθηκε το τραύμα της μιας και η μητέρα της ήταν εφημερία και την είχε αφήσει μόνη της. Έπειτα χαιρέτησε τον Μαξ, τον εδώ και δύο χρόνια αγόρι της που τον ήξερε σχεδόν όλη της τη ζωή και τη στήριξε περισσοτερο και απο την ιδια της τη μανα, όταν έχασε τον πατέρα της από καρκίνο πριν από ακριβώς έξι μήνες. Τέλος χαιρέτησε τις κολλητές της, την κλόντια και την Αμάντα. Πόσα είχαν μοιραστεί μαζί οι τρεις τους. Αναμνήσεις αρχισαν να την κατακλυζουν και δάκρυα απειλουσαν να ξεφύγουν απο τα ματια της στη θυμιση των δυο κοριτσιών καθώς κατεβαζε τη βαλιτσα της απο τη σκαλα Ποσα καλοκαιρια την εβγαλαν Κάτω από μια κουβέρτα με έναν φακό να λένε τρομακτικές ιστορίες και όλα τα φρέσκα κουτσομπολιά στο δεντροσπιτο που βρισκόταν στη πίσω αυλή της αμάντας από τότε που ήταν 6 χρόνων! Άνθρωποι αγαπημένοι, που είχαν χαράξει τόσα χρόνια όλοι μαζί μια κοινή πορεία γεματη ονειρα, στοχους και φιλοδοξιες. Ανθρωποι που είχαν λουφαξει μέσα στη καρδιά της και δεν έλεγαν να βγουν. Άνθρωποι που μεγαλώνοντας μαζί της, συνέβαλαν στο να γίνει η Λυδία ο άνθρωπος που είναι σήμερα. Αποφασιστική, δυναμική αλτρουΐστρια και με μια καρδια μεγαλυτερη και απο την ερημο του λας βεγκας. Και τωρα...Τους άφηνε πίσω. Έτσι απλά τους εγκατέλειπε, γιατί ήρθε ξαφνικά της μάνας της η φαεινή ιδέα να μετακομίσουν από το λος Άντζελες σε μια κωμόπολη έξω από το σιατλ, το κρίκ Βάλεϊ, για να "αλλάξουμε παραστάσεις, να αφήσουμε πίσω μας τις κακοτοπιές και να ξεκινήσουμε μια φρέσκια αρχή!" Όπως της είχε πει η ίδια τη πρώτη φορά που της ανήγγειλε την απόφαση τής. Ρουφώντας τη μύτη μού κατέβηκα και το τελευταίο σκαλί και άνοιξα την εξώπορτα. Έξω βρισκόταν η μητέρα μου και μου έκανε νόημα να πάω γρήγορα. Κατευθύνθηκα προς το ταξί και ο ταξιτζής άρπαξε τη βαλίτσα μου και την έβαλε στο πορτ παγκαζ. Η μητέρα μου άνοιξε τη πόρτα του αυτοκινήτου και μπήκε μέσα. Μπήκα και γω και μέχρι ο οδηγός να μπει μπροστά από το τιμόνι κοιταγα τα ιδρωμενα δάχτυλα μου που τα εμπλεκα και τα ξεμπλεκα αμήχανα και συναισθηματικά φορτισμένη. Βλέποντας το αυτο η μητέρα μου εναποθεσε το δεξί της χέρι πάνω στα δικά μου και κοιτάζοντας με ειπε:
"Λυδία ξερω ότι είναι δύσκολο να κάνεις τώρα μια καινούργια αρχή σε μια άλλη πόλη, αλλά θα μας κάνει καλό ένα φρέσκο ξεκίνημα και στις δύο, στο υπόσχομαι!" Είπε και για να δώσει έμφαση στα λόγια της μου ζουλαει το χέρι. "Ο μπαμπάς θα ήθελε να μας βλέπει να χαμογελάμε και να προχωράμε στη ζωή μας, και μωρό μου όσο μένουμε εδώ αυτό δε θα γίνει ποτέ" συνέχισε.
Το ταξι αρχισε να κινειται. Αποτραβηξα χωρίς να πω κουβέντα το χέρι μου από το δικό τής και κοίταξα πίσω στο σπίτι που άφηνα πίσω μου μαζί με όλες τις παιδικές μου αναμνήσεις μέχρι που αυτό έγινε μια μικρή κουκίδα. Αποστρεφοντας τότε το βλέμμα μου βυθιστηκα στο δερμάτινο κάθισμα και έβγαλα το iPod από τη τσέπη μου. Φόρεσα τα ακουστικά μου και υπό τον ήχο του falling apart των papa roach παρακολουθούσα έξω από το παράθυρο μου να αφήνουμε πίσω μας σιγά σιγά το λος Άντζελες και να κατευθυνόμαστε Βόρεια.
Είχα ένα προαίσθημα που με κατετρωγε ομως, και μου ελεγε πως τα πράγματα θα πήγαιναν μόνο από το κακό στο χειρότερο μετακομιζοντας σε αυτή τη Πόλη. Ποσο δικιο είχα τελικά.
Vasia98.
