I recommend that you listen to the song while reading this chapter becaus ethis chapter is inspired by that song.
Chapter 10
“There are moments in life, when the heart is so full of emotion That if by chance it be shaken, or into its depths like a pebble Drops some careless word, it overflows, and its secret, Spilt on the ground like water, can never be gathered together"-Henry Wadsworth Longfellow
Buong araw akong inalagaan ni John. Hindi ko alam kung ano meron siya pero kampante ako sa presence niya. At tuwing tumitingin siya sa akin parang lumulukso ng kusa ang puso ko. At hindi ko rin alam kung bakit sumusunod ako sa kanya. SInabihan niya akong wag tumayo sa kama at di nga ako tumayo. Pampered na pampered ako sa kanya.
Ngayon ko lang naranasan ang ganitong pag aalaga, ngayon lang lang eversince Johann died. Ngayon lang ulit.
Hindi siya umalis buong araw. Mas masahol pa siya sa Nurse kung magcheck ng temperature ko.
"Kunting ulan lang nagkakasakit ka na!" Sabi niya pagkatapos naming magdinner at binibigay niya sa akin ang gamot ko. Dito na kami nagdinner sa kwarto niya kasi nga ayaw niya akong patayuin. Nailigpit na din niya ang pinagkainan namin.Napapangiti na lang ako sa mga ginagawa niya.
And yes, I will give John a chance.
Lumabas siya ng kwarto para ibalik ang baso na ininuman ko. At dahil bored na bored ako, umupo ako sa gilid ng kama and then I saw it. Sa ilalim ng bedside table may parang papel na maliit. Yumuko ako at pinulot ang papel. Hindi pala siya papel. Isa pala siyang pocket size na photo.
I flipped it para makita ko kasi nakaharap sa akin ang likuran. And I was shocked at what I saw. Dahil ang picture is no other than me. Hindi na sana ako magtataka kasi alam ko naman ang feelings ni John para sa akin but the picture was not taken recently. It was taken way back in college.
Nanginginig ang kamay kong nakahawak sa picture. Bakit may ganito si John?
Then the door opened. Bigla akong tumingin kay John.
