I don't know! (Assassin) // Rewrite

~3~

Ik schrok toen de 2 bewakers voor mijn celdeur in beweging kwamen. De bewaker die aan de linkerkant van mijn cel had gestaan maakte de deur open en stapte op me af. Ik sprong op en zette een paar passen naar achteren. Ik stond het toe dat hij de koude metalen ringen weer om mijn polsen deed en vast klikte. Mijn irritatie groeide echter toen ik opnieuw geblinddoekt werd.
Ik werd gek van het idee dat ik niet wist waar ik naartoe werd gebracht. Mijn gepeins werd onderbroken door de stem van de bewaker. 'Ik hoop voor jou dat je met een goed verhaal komt.' Zei hij. 'En haal je niks in je hoofd Mrs.x' Ik moest heel veel moeite doen om niet iets terug te sneren.
En dan ook nog de hele tijd dat "Ge Mrs.x", het werkte me op mijn zenuwen. Mijn woede keerde terug, maar werd als water over een vlam gedoofd toen ik voor de zoveelste keer dacht aan wat Anne tegen me had gezegd. 'Je zult het daglicht nooit meer zien.'
Ik werd vooruit geloodst. Om mijn aandacht af te lijden van de angst voor wat er met me zou gebeuren telde ik hoeveel stappen ik zette en telde mijn ademhaling.
Opnieuw hoorde ik schuifdeuren opengaan. Ik werd opnieuw vooruit geduwd, ik verloor mijn evenwicht  en belandde op de vloer. Knarsend met mijn tanden stond ik op. "Mrs.x u mag uw blinddoek afdoen en vervolgens aan de tafel gaan zitten" galmde door de ruimte waar ik me in bevond. Ik rukte mijn blinddoek af. Ik was woedend. 'JULLIE ZIJN OOK GEWOON TOTAAL NIET VRIENDELIJK IN DE OMGANG OF WEL SOMS?!' tierde ik. 'DIT IS NU AL DE 3E KEER DAT IK OP DE VLOER BEN GESMETEN ALS EEN STUK OUD VUIL!' Door de luidspreker aan de witte wand galmde: 'U bent hier toch ook niet voor niets.'
Ik maakte een obsceen gebaar. 'U krijgt 5 minuten om te kalmeren' met een klikkend geluidje ging de intercom weer uit.
Ik onderdrukte nog een vlaag woede en ging met een zucht op de stoel zitten. Ik bestudeerde de ruimte- al viel er niet veel te zien- 4 witte wanden en 1 schuifdeur. Ineens gaat de schuifdeur open een man in een duur maatpak komt op me aflopen. Wanneer hij bij de tafel is aangekomen was stak hij zijn hand naar me uit. 'Will Fellows, ik ben de directeur van FBI en afdelingleider in New York.' Zei hij verassend vriendelijk.
Wantrouwig bekeek ik zijn hand. Onwillekeurig hield ik mijn hoofd een beetje scheef.
Zijn ogen vernauwden tot spleetjes en hij trok zijn hand meteen terug toen hij doorhad dat ik het niet begreep.  Hij nam plaats op de stoel aan de andere kant van de tafel. Ik sloeg mijn armen over elkaar. 'En jij bent?' Moest ik liegen? Was dit een soort test?
'Weet ik niet' besloot ik uiteindelijk maar te antwoorden. De waarheid.
'Kun je iets over jezelf vertellen?' Hij hield me met argusogen in de gaten. Ik werd er bijna nerveus van.
Ik schudde mijn hoofd.
'Heb je een baan?' Vroeg hij nu. 'Weet ik niet' antwoordde ik opnieuw. 'Besef goed dat je op dit moment een van je enige kansen op vrijheid vergooid. Als je niet meewerkt...'
'Snapt dan niemand het?!' Mijn stem sloeg over van frustratie. 'Ik weet niet wat ik daar deed, ik weet niet wat ik hier doe en ik weet niet eens wie ik ben!' Tranen rolden nu over mijn wangen. Dat was dat, ik had alles er in een keer uitgeflapt. Snikkend sloeg ik mijn handen voor mijn ogen. Will maakte wat aantekeningen en mompelde iets over bespreken met collega 's. Toen hij weg was liet ik mijn hoofd op het verweerde houten tafelblad rusten en in stilte beloofde ik mezelf dat degene die mijn dit had aangedaan zou boeten.
Met een ping geluidje springt de intercom aan, van schrik zit ik weer rechtovereind in mijn stoel.
'Anne wat nou als ze liegt?!'
Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Anne we weten niet wie ze is en waar ze vandaan komt' hoorde ik tot mijn verbazing de stem van Will. 'Je hebt ook geen bewijs dat ze onderdeel is van een misdaad of misdaadplan, voor hetzelfde geld kan ze er echt nik aan doen! Want wat ik zie is een gebroken persoon die moe bang en gefrustreerd is!' Verdedigde Anne zich of beter gezegd mij.
'Anne ze heeft een van onze beste agenten zonder enige moeite in elkaar geslagen en nu wil jij mij wijsmaken dat ze wel in staat is om agenten gebroken neuzen te slaan maar niet om te liegen of zelfs haar eigen naam en woonplaats maar te kunnen herinneren?!'
Het klonk inderdaad debiel, maar het was de waarheid. Ik had niet gelogen.
'Will morgen nemen we de bloedtest bij haar af. Stel nou dat ze de waarheid spreekt en dat iets in haar bloed dat bewijst' Hield Anne vol.
Met opengevallen mond luister ik naar het gesprek tussen de 2 FBI agenten. Ik ben Anne onbeschrijfelijk dankbaar dat ze het voor me opneemt.
Will zuchtte geïrriteerd. 'Ze zal door het incident op Times Square sowieso bij ons blijven Anne al is ze onschuldig, als we een fout prijsgeven kunnen ze het tegen ons gaan gebruiken!'
Meteen wellen er weer vragen in me op. Wie zijn "ze".
'Dan laat je haar ons meehelpen de overgebleven Assassins te vinden, neem haar op in het team. We kunnen goed gebruik maken van haar vechttechnieken. Laat haar desnoods met Daniël trainen om te kijken wat ze nog meer kan.'
'Maar' Will zou weer wat tegen werpen maar Anne snoert hem de mond. 'Will?!'
'Oké dan is goed.' Mompelde hij verslagen. 'Nee, dat bedoelde ik niet!' Snauwde Anne nu naar Will toch klonk er iets van opluchting door haar stem.
'Je hebt de intercom aangezet!'
Opnieuw rolden er tranen over mijn wangen, maar deze keer van het lachen. Ik kwam niet meer bij als ik me Will's geschokte gezichtsuitdrukking voorstelde.  Mijn schouders schokten nog na toen de 2 bewakers me opnieuw blinddoekten en me terug naar mijn cel loodsten. Ontlading schoot door me heen toen ik dacht aan wat Anne voor me had gedaan. Wat voor kans ze me had gegeven.
Ik besloot te gaan slapen. Het was nu alleen nog maar hopen dat ze daadwerkelijk wat in mijn bloed aan zouden treffen wat mijn geheugenverlies zou verklaren.

A/n

Dit was dan alweer het volgende herschreven hoofdstuk! Laat me weten wat je ervan vond in de comments (feedback en mening zijn altijd welkom) vergeet niet te stemmen❤️

Heel veel liefs,

Angel