Siostra

pomyślmy

Pewnie już większość ludzi zdążyła zauważyć, że wszystko jest ulotne. Ja również to dostrzegłam. Ktoś kiedyś powiedział, że im więcej wiemy i widzimy, tym więcej oczekujemy, tym bardziej jesteśmy nieszczęśliwi. Zawsze za dużo sie zastanawiam. Tym razem padło na owy temat. Stwierdzenie to jest zupełna prawdą. Kiedy byłam młodsza moje horyzonty zdawały się znacznie węższe. Być może moje postrzeganie świata tkwiło w ryzach wieku. Moje oczy w połowie ślepe, dostrzegały jedynie to, co chciały dostrzec. Tak było lepiej, tak było wygodniej, tak bylo łatwiej, tak było mniej boleśnie... Tak bardzo boje się tego, co przyjdzie z czasem. Już teraz przerażają mnie obrazy, ktore oglądam. Już teraz boje się wiedzy, którą posiadam. Co bedzie dalej? Co, jeśli bieg lat przyniesie mi nowe widoki, nowe poglądy, myśli, przekonania? Czy będę w stanie tak żyć, a może będę tylko jeszcze bardziej nieszczęśliwa?Nic nie jest pewne, a już napewno nic nie jest do końca stałe. Tak naprawdę wszystko kiedyś się skończy. Każda wartość uleci gdzieś w przestworza nicości. Słowa rozmyją się w pamięci, szlaki dróg zostaną porośnięte przez trawę, jeziora wyschną przez suszę ludzkiej obojętności, marzenia zapewne się nie spełnia i będą swojego rodzaju drzazgą w palcu, która z czasem przestanie przeszkadzać i stanie się obojętna. Często za za dużo myślę... A jeszcze częściej myślę, że to wszystko, co robie i co kiedyś będę  robiła jest tak bezsensowne, jak odkurzanie sniegu z ulicy podczas śnieżycy.
Chciałabym być osobą, która ma tylko jeden sposób myślenia. Być kimś ze stałymi poglądami, bez tysiąca myśli na sekundę. Najlepiej byłoby przestać robić sobie krzywdę. Ale czy robiłabym to wciąż ,gdyby tak łatwo było skończyć? Prawdopodobnie nie. Nie byłoby drugiej mnie. Zabiłabym ją i została sama. Być może z tymi stałymi myślami, bez ich natłoku w głowie. Jestem taką idealistką, perfekcjonistką, egotyczką, indywidualistką... mieszanka wybuchowa. Właśnie dlatego wybucham.