Πραγματική Ευτυχία

"Σπίτι"

Μετά από πέντε ώρες δρόμου χωρίς στάση, η μπάσα φωνή του διαταράσσει την ησυχία μου.
«Δε θα ρωτήσεις πού πάμε;»
«Πού πάμε;» ρωτάω ελαφρώς αδιάφορη καθώς με έχει κουράσει η μεγάλη διαδρομή και το μόνο που σκέφτομαι είναι πότε θα έρθει ο Τζέις.
«Σπίτι σου»
«Τι εννοείς σπίτι μου; Δεν έχω σπίτι.»
«Αλήθεια;» λέει και σταματάει μπροστά από ένα σπίτι που όντως μου φαίνεται γνώριμο. Το εξετάζω για λίγη ώρα και αμέσως συνειδητοποιώ ότι εδώ μένει η θεία Λάρα! Δεν μπορεί! Κάτι παράξενο συμβαίνει εδώ!
Ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και μου κάνει νόημα να βγω, αλλά αρνούμαι.
«Βγες έξω μικρή ενοχλητική!» αναφωνεί θυμωμένα.
«Δεν πειράζει Κέβιν, άφησέ την.» ακούγεται μία γυναικεία φωνή και ο ήχος βαριών τακουνιών γίνεται όλο και πιο έντονος στα αυτιά μου. «Γεια σου Ρόουζ. Καιρό έχουμε να τα πούμε... Από τότε που το έσκασες με τα λεφτά μου.»
«Ακόμα και τώρα μόνο τα λεφτά σου σε νοιάζουν! Γι αυτό με έφερες εδώ; Για τα λεφτά σου;» ρωτάω και βγαίνω από το αυτοκίνητο.
«Χαχαχ όχι φυσικά. Θέλω μόνο να μάθω ποιος είναι αυτός που κάνει τον φύλακα άγγελό σου όλη την ώρα και με εμποδίζει από το να σου καταστρέψω τη ζωή!!»
«Να κανείς τι;;;» αναφωνώ σοκαρισμένη.
«Να σε εμποδίσω να λύσεις την κατάρα γλυκιά μου.»
«Εσύ... Εσύ φταις για την κατάρα! Όλα ήταν στημένα! Αυτό ήθελες από την αρχή! Να βγει αληθινή η κατάρα σου! Διπρόσωπο φίδι!!» φωνάζω υστερικά και κάνω κίνηση να της επιτεθώ αλλά ο Κέβιν με κρατάει με δύναμη πίσω.
«Τελικά δεν είσαι όσο χαζή νόμιζα...»
«Τι σου έκανα;; Γιατί εμένα;;;»
«Μεγάλη ιστορία...» απαντάει απαξιωτικά.
«Όπως βλέπεις έχω χρόνο.» λέω ειρωνικά και διώχνω τα χέρια του άντρα από πάνω μου.
«Καλώς, δεν έχω να χάσω και τίποτα! Βλέπεις Ρόουζ, η μητέρα σου κι εγώ ήμασταν αδερφές.»
«Το ξέρω, παρακάτω...»
«Αν θες να ακούσεις σώπασε!!»
«Καλά καλά σωπαίνω.»
«Ήμασταν αδερφές λοιπόν. Εγώ είχα πάντα ότι ήθελα από υλικά αγαθά αλλά όλοι πάντα προτιμούσαν εκείνη για να κάνουν παρέα... Ακόμα κι ο Ντάνιελ!»
«Ο πατέρας μου» μουρμουρίζω.
«Ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ και τα αισθήματά μου για εκείνον ήταν απερίγραπτα... Αλλά προτίμησε την αδερφή μου και την παντρεύτηκε, πληγώνοντάς με πικρά... Ορκίστηκα να τους διαλύσω τη ζωή, όπως διέλυσαν τη δική μου... Και τι καλύτερο από το να βάλω τον Κέβιν να καταραστεί τη μονάκριβη κόρη τους πριν καν γεννηθεί;»
Γυρνάω και κοιτάω με μίσος τον Κέβιν.
«Όταν όμως είδα ότι σε αγάπησαν όπως κι αν ήσουν, αποφάσισα να στήσω ένα τροχαίο κάνοντάς το να φανεί σαν ατύχημα, αλλά γλύτωσες! Δεν περίμενα να καταλήξω να σε φροντίζω κιόλας... Αν μάθαινες ότι όλα τα σχεδίασα εγώ, θα με κατέστρεφες, ενώ όσο πιο μακριά μου ήσουν τόσο πιο ήσυχη ήταν η ζωή μου.»
«Και η πασαρέλα στημένη ήταν για να με διώξεις!»
«Μα φυσικά και ναι γλύκα. Καμία μου πράξη δεν είναι στην τύχη... Πες μου τώρα το όνομα του κυρίου που πλησιάζει για να σε σώσει...»
Κοιτάω πίσω μου και βλέπω τον Τζέις να τρέχει προς το μέρος μας.
«Τζέις!» φωνάζω όλο ανακούφιση.
«Τζέις λοιπόν...»
«Τζέις;;» επαναλαμβάνει βαλσαμωμένος ο Κέβιν.
«Μπαμπά;;;»