Πραγματική Ευτυχία

Πτήση

Έχετε νιώσει ποτέ ότι είναι ανάγκη να σώσετε κάποιον άλλον αλλά να πρέπει να σώσετε πρώτα τον εαυτό σας; Μάλλον όχι... Έτσι νιώθω λοιπόν... ΠΡΕΠΕΙ να σώσω τον Άϊζαακ αλλά αν το κάνω θα σκοτωθώ... Για άλλη μια φορά βρίσκομαι σε αδιέξοδο, μόνο που τώρα πρόκειται για ζητήμα ζωής ή θανάτου. Ή του δικού μου ή ενός αθώου σκυλιού που έτυχε να μπει στη ζωή μου και να με κάνει χαρούμενη...
Τι να κάνω; Σε δύο ώρες θα έρθει ο Τζέις... Δύο ωρες περιθώριο να σώσω τον Άϊζαακ, αυτό είναι! Θα τα καταφέρω! Πάντα τα καταφέρνω! Άλλαξα γρήγορα ρούχα, πήρα τα κλειδιά και βγήκα έξω. Άρχισα να τρέχω προς το πάρκο... Μα καλά πού πάω; Τι κάνω; Η ώρα είναι 18:30 όχι 22:00... Συνέχισα να περπατάω μέχρι που έφτασα... Κάθισα σε ένα παγκάκι, έσκυψα κι έβαλα το κεφάλι μέσα στα χέρια μου. Πέρασε αρκετή ώρα που απλώς καθόμουν εκεί και περίμενα... Περίμενα την τύχη να μου χαμογελάσει... Περίμενα μία ιδέα, μία σκέψη που θα με βοηθούσε να σώσω τον Άϊζαακ... Κοίταξα το κινητό μου, η ώρα ήταν 19:15. Πρέπει να ετοιμαστώ. Ότι κι αν γίνει πρέπει να είμαι έτοιμη...
Σηκώθηκα και με όσο κουράγιο μου απέμενε γύρισα σπίτι.
Έξω από την πόρτα, στις σκάλες της πολυκατοικίας είχε καθίσει ο Τζέις και με περίμενε.
-«Επιτέλους!» είπε με ανακούφιση και σηκώθηκε με μία κίνηση μόλις με είδε.
-«Τζέις; Τι κάνεις εδώ;»
-«Ο Άϊζαακ... Εεμμ πώς να σου το πω...»
-«Τον απήγαγαν το ξέρω» είπα αδυσώπητα.
-«Βασικά... Ήθελα να πω ότι είναι το δόλωμα... Εσύ είσαι το θύμα... Μην πας, κινδυνεύεις...»
-«Το ξέρω. Σταμάτα να μου το υπενθυμίζεις συνέχεια!» είπα εκνευρισμένη.
-«Μα... Εγώ θέλω να βοηθήσω...»
-«Κι αυτό το ξέρω! Αυτό που δεν ξέρω, ξέρεις ποιο είναι; Που ξέρεις τα πάντα για τη ζωή μου! Πώς γίνεται να τα ξέρεις όλα αυτά μπορείς να μου πεις;;»
-«Δυστυχώς όχι... Αλλά σε παρακαλώ άκουσέ με...»
-«Αρκετά άκουσα.» είπα και έκλεισα δυνατά την πόρτα του δωματίου.

Έβγαλα τη βαλίτσα μου και τη γέμισα με όλα μου τα πράγματα. Τα πράγματα που θα χρειαζόμουν πιο πολύ, τα βόλεψα στην τσάντα μου για να μπορώ να τα έχω και στο αεροπλάνο. Κινητό, ακουστικά, φορτιστής, make-up οπωσδήποτε για να είμαι σίγουρη ότι δε θα ξαναγίνω ρεζίλι και διάφορα άλλα...
Μπήκα για ένα γρήγορο μπάνιο να φρεσκαριστώ. Ντύθηκα, βάφτηκα και ήμουν έτοιμη.
Πήρα τη βαλίτσα και σέρνοντάς την, βγήκα από το δωμάτιο χωρίς να κοιτάξω καθόλου τον Τζέις, ο οποίος είχε αράξει στον καναπέ...
Σταμάτησα μπροστά από την πόρτα. Εκείνος κατάλαβε, σηκώθηκε και προσφέρθηκε να πάρει αυτός τη βαλίτσα αλλά με μια νευρική κίνηση την τράβηξα κοντά μου. Κατεβήκαμε, την τοποθέτησε στο πορτ-μπαγκαζ και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Για αρκετή ώρα κανείς μας δεν έλεγε λέξη, ώσπου ο Τζέις γύρισε και μου είπε γλυκά:
-«Όλα θα πάνε καλά Ρόουζ. Βασίσου πάνω μου»

Τον πιστεύω. Πραγματικά πιστεύω ότι μπορώ να βασιστώ πάνω του και θα το κάνω. Τώρα αυτός είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω να με προστατεύει. Ο μόνος... Κι αν δεν εμπιστευτώ αυτόν που ξέρει για την κατάρα και αντί να αδιαφορεί με βοηθάει, ποιον θα εμπιστευτώ;

~•~

LAX
Το αεροδρόμιο του Λος Άντζελες ευθεία μπροστά. Φτάσαμε...

Δεν έχω μιλήσει καθόλου από τη στιγμή που τσακωθηκαμε με τον Τζέις...

-«Μπορείς να μου πεις ποιος είσαι; Λίγα πράγματα για σένα;»
-«Λοιπόν έχασα τη μητέρα μου όταν ήμουν μικρός κι έχω δύο χρόνια να μιλήσω με τον πατέρα μου... Σπουδάζω δεύτερο έτος φέτος στην Αθλητική Ακαδημία. Ο συγκάτοικός μου έφυγε το καλοκαίρι για να δουλέψει στο εξωτερικό και τώρα μένω μόνος σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Εεμμ αυτά... Θες εσύ να με ρωτήσεις κάτι;»
-«Πώς ξέρεις για μένα; Πώς με βρήκες; Γιατί θέλεις να με βοηθήσεις;»
-«Κοίτα... Εεμμμ.... Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να σου πω πώς ξέρω για σένα και την κατάρα, αλλά μόλις το έμαθα ήξερα ότι έπρεπε να σε προστατέψω από τον κίνδυνο. Όποιος και να ήταν αυτός που κινδύνευε δεν αξίζει το θάνατο, πόσο μάλλον όταν έχει μία τέτοια ζωη...»

«Πτήση Λος Άντζελες- Νέα Υόρκη των 22:00 στην πύλη 5»

Ακούστηκε από τα μεγάφωνα.
Κοιταχτήκαμε και πήγαμε να παραδώσουμε τις βαλίτσες. Μετά από τον έλεγχο μπήκαμε στο αεροπλάνο.

Ένιωθα ένα με το έδαφος όσο το αεροπλάνο βρισκόταν ακόμα στο διάδρομο απογείωσης. Μετά από λίγο οι ρόδες έχασαν κάθε επαφή με τη γη και το αεροπλάνο απογειωνόταν σιγά σιγά... Τότε ήταν που συνειδητοποίησα πραγματικά τι άφηνα πίσω μου... Άφηνα το μέρος που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, κάθε ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων... Άφηνα τον Άϊζαακ στα χέρια ενός τρελού κι απλώς έφευγα... Χωρίς αντίο, γεμάτη τύψεις...