Ίσως τελικά η ομορφιά να μη φέρνει την ευτυχία. Ίσως να υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να νιώσει κάποιος καλά με τον εαυτό του, ακόμα κι αν τον ακολουθεί μία κατάρα... Μία κατάρα που της στέρησε τα πάντα... Τους γονείς της, την αγάπη, την ευτυχία της...
~...
Λοιπόν, δεν πρέπει να χαλάσω πολλά λεφτά οπότε ας σκεφτώ τι θα πάρω πριν ξεκινήσω τα ψώνια... Μμ δύο τρεις μπλούζες, ένα boyfriend τζιν κι ένα φόρεμα. Τίποτα άλλο.
Χάζευα αρκετή ώρα στις βιτρίνες των μαγαζιών και δοκίμασα πολλά ρούχα ώσπου κατέληξα:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ουφφφ τελείωσα επιτέλους... Τα πόδια μου με πεθαίνουν! Τώρα πρέπει να πάω να μαζεψω τα πράγματά μου και να ετοιμαστώ. Πήρα το λεωφορείο που περνούσε από το δρόμο που είναι το σπίτι γιατί ειλικρινά δε θα κατάφερνα να φτάσω περπατώντας... Μετά από 5 λεπτά έφτασα. Κατέβηκα αργά, προσπαθώντας να μη χάσω την ισορροπία μου και σκοτωθώ μεσ' τη μέση του δρόμου. Μπήκα στο σπίτι αλλά δεν είδα κανέναν... Ούτε καν τον Άϊζαακ! Θα έχουν πάει βόλτα στη γειτονιά. Πριν προλάβω να αφήσω τα πράγματα άρχισε να χτυπάει το κινητό μου.
-«Παρακαλω;» Μία βαριά βραχνή ψεύτικη, θα έλεγα, αντρική φωνή, απάντησε. -«Λοιπόν μικρή άκου, θα τα πω μία φορά. Ένα σκυλάκι ντόμπερμαν με όνομα Άϊζαακ στο κολάρο το ξέρεις;» -«Ναι! Μήπως χάθηκε; Αχ χίλια συγγνώμη δεν ξέρω πως έγινε αυτό λυπάμαι.» -«Δε χάθηκε. Το απήγαγα.» -«ΠΩΣ;;;» Τώρα θυμήθηκα! Ο κύριος Ρόμπερτ είναι σε μάθημα, ο Άϊζαακ θα έπρεπε να είναι σπίτι! -«Καλά άκουσες... Κι αν θες να το ξαναδείς πρέπει να με συναντήσεις σήμερα στις 22:00 στο πάρκο.» 22:00... Η πτήση! -«Δε-δε-δεν μπορώ...» -«Τότε ξέχνα το σκυλάκι σου μία για πάντα...» -«Ποιος είσαι;; Και τι σου έχει κάνει ένα σκυλί;; Είναι αθώο! Άφησέ το!» -«Μόνο αν έρθεις...» Μπιπ.... μπιπ.... μπιπ..... Το έκλεισε... Εγώ είχα μείνει ακίνητη με το κινητό στο χέρι, παγωμένη, σαν άγαλμα να κοιτάω τον απέναντι τοίχο. Ένα καυτό δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό. Είναι ψέματα. Ένας εφιάλτης είναι μόνο. Θα ξυπνήσω και όλα θα είναι πάλι κανονικά. Τσιμπάω τον εαυτό μου αλλά δεν είναι εφιάλτης... Μία ρήγη διαπερνά όλο μου το σώμα. Ενοχές καταλαμβάνουν το μυαλό μου... «Άϊζαακ» είπα και άρχισα να κλαίω. «Συγγνώμη...»
_________________________________
Γειααα❤ Πολύ μικρό κεφάλαιο το ξέρω...
Καταρχάς συγγνώμη π αργησα τόσο ν ανεβασω κεφάλαιο... Και συγγνώμη για την απογοήτευση... Κι εγώ αγάπησα τον Άϊζαακ...❤
Λοιπόν επειδή είχα βάλει μία φωτογραφία του στο προηγούμενο κεφάλαιο αλλά μου είπαν ότι δε φαίνεται ορίστε:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
