My Teacher

Don't Cry

Αφού πέρασε όλος αυτός ο καβγάς κάθομαι στο κρεβάτι και την ξαπλώνω πάνω στα πόδια μου. Της χαϊδεύω τα μαλλιά και την κοιτάζω. "Πως ήταν η πρώτη μέρα στην δουλειά;" "Όπως η πρώτη. Μόνο που δεν έγινε ότι είχε γίνει με σένα." "Ευτυχώς που δεν έγινε κάτι τέτοιο! Θα ήμουν στην θέση της Χέλεν τώρα." της κλείνω ελαφρά το στόμα της "Μην το πεις ξανά αυτό. Ποτέ, ποτέ δεν θα μπεις στην θέση της γιατί εσύ και εγώ δεν θα χωρίσουμε ποτέ. Όσες φορές και να τσακωνόμαστε θα κλειδωνόμαστε μέσα στο δωμάτιο και θα τα βρίσκουμε." "Ναι. Αυτό θέλω να κάνουμε." χαμογελάμε ο ένας στον άλλον και φιλιόμαστε απαλά. Την ξαπλώνω στο κρεβάτι, σηκώνω την μπλούζα της και της δίνω ένα απαλό φιλί στην κοιλιά της. Ακουμπάει τα χέρια της στα μαλλιά μου. "Θέλω να περάσουν οι μήνες ώστε να κρατήσω το παιδάκι μας στην αγκαλιά μου. Δεν μπορώ να περιμένω." "Και εγώ. Και εγώ δεν μπορώ να περιμένω. Φαντάσου πως θα είναι. Μια σταλιά. Αχ Κόλιν θέλω να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε το παιδικό δωμάτιο. Αύριο κιόλας. Σε παρακαλώ!" γελάω και την κοιτάω "Εντάξει μωρό μου. Σου υπόσχομαι πως αύριο όταν γυρίσω από την δουλειά θα πάμε να αγοράσουμε μπογιές για να το βάψουμε το δωμάτιό και ότι άλλο χρειάζεται το μωράκι μας." ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο της και την φιλάω τόσο παθιασμένα.

Συνεχίζουμε να φιλιόμαστε για αρκετά λεπτά μέχρι που σταματάμε για να πάρουμε μια ανάσα. "Θες να πάμε να φάμε ή να μείνουμε εδώ;" "Να μείνουμε εδώ γιατί δεν έχω μαγειρέψει τίποτα." "Πρώτη φορά το κάνεις αυτό." "Εε φαίνεται πως κάποιος με αναστάτωσε και δεν μπορούσα να φτιάξω φαγητό." "Μάλιστα. Τότε ας πάμε να φάμε κάτι έξω." "Όχι μωρό μου δεν χρειάζεται. Εσύ κάτσε εδώ και εγώ θα πάω να ψωνίσω για να μαγειρέψουμε μαζί." "Δεν θες να έρθω μαζί σου;" "Δεν χρειάζεται. Δεν θα αργήσω." "Εντάξει μωρό μου." του δίνω ένα απαλό φιλί παίρνω την τσάντα μου και φεύγω. Μετά από κάτι λεπτά είχα φτάσει στο σούπερ μάρκετ. Μπαίνω μέσα και πηγαίνω στα τρόφιμα. Σκέφτομαι τι φαγητό να κάνω σήμερα με τον Κόλιν. Αποφασίζω και παίρνω διάφορα και θα αποφασίσουμε με τον Κόλιν στο σπίτι για το τι να φτιάξουμε. Αφού έχω κάνει και μερικά άλλα ψώνια που θυμήθηκα ότι χρειάζομαι είμαι έτοιμη να πάω στο ταμείο αλλά για κακή μου τύχη βλέπω μπροστά μου την Χέλεν. Γυρνάω ξανά πίσω μιας και δεν με έχει δει. Δεν ξέρω τι να κάνω. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά. Έπρεπε να άφηνα τον Κόλιν να έρθει μαζί μου. "Δεν χρειάζεται να μου κρύβεσαι." γυρνάω και την βλέπω να έχει έρθει μπροστά μου. "Τι βλέπω; Ήρθες και εσύ να ψωνίσεις για να φας με τον αγαπημένο σου;" "Χέλεν, δεν θέλω να τσακωθούμε. Σε παρακαλώ. Υπάρχει κόσμος γύρω μας." "Και; Τι φοβάσαι; Μην μάθουν όλοι πως μου πήρες τον άντρα μου και τώρα είσαι και έγκυος; Ας το μάθουν όλοι λοιπόν!" προσπαθώ να την σταματήσω αλλά δεν καταφαίρνω τίποτα. Θέλω να εξαφανιστώ. "Ακούστε όλοι σας παρακαλώ! Αυτή εδώ που βλέπετε με χώρισε από τον άντρα μου και τώρα περιμένει και το παιδί του!" το φωνάζει ώστε να το ακούσουν όλοι. Μερικοί με κοιτάνε, μερικοί σχολιάζουν. Άλλοι απλά συνεχίζουν να κάνουν τα ψώνια τους και ας το έχουν ακούσει. "Θέλω να μάθουν όλοι πόσο τσουλάκι είσαι. Ότι πήγαινες με τον καθηγητή σου! Ότι κατέστρεψες τον γάμο μου!" επίσης το φωνάζει και αυτό. Δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό μου και αρχίζω να τρέχω ώστε να βγω έξω. Όταν βγαίνω έξω κλαίω ελεύθερα. Ντράπηκα τόσο πολύ. Περπατάω χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Θέλω να μείνω μόνη μου και απλά να κλάψω. 

Έχουν περάσει σχεδόν 2 ώρες από τότε που έφυγε η Τζεν. Δεν έχει επιστρέψει και αρχίζω να ανησυχώ. Πήρα τηλέφωνο την Έλλη μήπως πέρασε από κει και ξεχάστηκε αλλά μάταια. Μου είπε πως θα έρθει στο σπίτι να την περιμένουμε μαζί ή άμα δεν γυρίσει να πάμε στην αστυνομία. Το κουδούνι χτυπάει και πηγαίνω να ανοίξω. "Κόλιν τι έγινε; Γύρισε;" η Έλλη μπαίνει μέσα με αυτά τα λόγια. "Όχι Έλλη. Κοντεύω να σκάσω!" "Ήρεμησε. Είμαι σίγουρη πως θα γυρίσει. Δεν μπορεί να εξαφανίστηκε έτσι στα καλά καθούμενα. Μήπως είχατε τσακωθεί πριν φύγει;" "Όχι. Βασικά ναι. Είχαμε έναν μικρό καβγά αλλά τα βρήκαμε. Όλα ήταν μια χαρά." η Έλλη αναστενάζει και προσπαθεί να την πάρει για μια ακόμη φορά τηλέφωνο αλλά το έχει ακόμα κλειστό. Πέρασε άλλη μία ώρα χωρίς να έχει εμφανιστεί. "Έλλη δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Πάμε να την ψάξουμε!" η Έλλη πήγε να μιλήσει αλλά την διέκοψε το κουδούνι. Αμέσως τρέχω να ανοίξω και μπροστά μου βλέπω την Τζεν. Τα μάτια της είναι κατακόκκινα. Μπαίνει μέσα και εγώ κλείνω την πόρτα. Την αγκαλιάζω σφιχτά. "Που στο καλό ήσουν; Τι έγινε; Μωρό μου γιατί είναι έτσι τα μάτια σου; Γιατί έκλαιγες;" φεύγει από την αγκαλιά μου και κάθεται στον καναπέ. "Συνάντησα την Χέλεν. Με έκανε ρεζίλι μπροστά σε όλο τον κόσμο." "Που την συνάντησες; Τι σου είπε;!" "Στο σούπερ μάρκετ. Άρχισε να φωνάζει ότι σε χώρισα από αυτήν, ότι πήγαινα μαζί σου που ήσουν καθηγητής μου, ότι περιμένω τώρα το παιδί σου...Με έκανε ρεζίλι. Όλοι με κοιτούσαν και σχολίαζαν. Ντράπηκα τόσο πολύ!" αρχίζει να κλαίει και να σκεπάζει το πρόσωπό της με τα χέρια της. Η Έλλη πηγαίνει δίπλα της και την αγκαλιάζει καθώς προσπαθεί και να την ηρεμήσει. "Θα την σκοτώσω!" παίρνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου και βγαίνω τρέχοντας έξω. Ακούω την φωνή της Τζεν να μου λέει να σταματήσω και να μην κάνω καμιά τρέλα αλλά δεν καταφαίρνει να με σταματήσει. Αυτή την φορά δεν θα την γλιτώσει.