voiceless • jicheol

043

WHAT the heck is that, Choi Seungcheol?, inis kong tanong sa kanya.

He looked at me. Rather, glared. Mahigpit ang pagkakahapit ng matipuno niyang braso sa katawan ko na para bang mawawala ako.

Kanina pa wala ang lalaking nagngangalang Park Chanyeol. Pero hanggang ngayon ay nakakapit pa rin siya sa akin at hindi pa rin kami gumagalaw sa pwesto namin. Madami na ring napapatingin sa amin at pansin kong pinag-uusapan na kami ng may mga kislap sa mga mata ng lahat. Pulang pula na tuloy ang mukha ko dahil sa hiya.

"You are really asking me that? Really? You were talking to a guy! You just let that guy touch you!," tila nanggigigil niyang sabi. Pigil na pigil ang boses niya sa pagsigaw.

Napakagat labi tuloy ako.
Nagseselos yata siya. Oo yata. Nagseselos siya. Ano bang dapat kong sabihin o gawin para kumalma siya?

Wala naman na siya, eh. At saka tinulungan niya lang ako kanina kasi muntik akong natumba, paliwanag ko.

Mas sumama ang timpla niya.
"Binangga ka niya! Sinadya ka niyang banggain para makilala ka!," he said.

I bit my lower lip again. Napatitig ako sa mga galit niyang mata. Magkasalubong ang mga kilay niya at naniningkit ang mga bilog niyang mga mata. He's gritting his teeth and bites his lips constantly as if he's controlling his anger.

Damn, this man can really make me feel good even though he always made me feel bad before.

I sighed. I raised my hand and touched his face. Paglapat na paglapat ng palad ko sa balat niya ay lumambot na ang ekspresyon niya. I smiled, and tried to make it the sweetest.

Don't worry, I don't like him even if he did that. Mas gusto kita, I mouthed.

At parang mas lumambot ang reaksiyon niya sa huling sinabi ko. He stared at me intently, a little smile slowly creeped on his lips. He bit his lips na para bang nagpipigil siya ng ngiti. Hanggang sa hindi na niya napigil, lumabas ang ngiti niya.

"Wow. How can yo—how did yo—what the heck? Kinikilig ako," he admitted.

Mahinhin akong natawa sa sinabi niya. Tinapik ko ng magaan ang pisngi niya at saka ngumiti.

Stupid. Hindi ka—,

My gesturing stopped when I felt someone just stepped beside us. Mabilis ang pagbaling ko sa gawi na iyon at mabilis din ang paghugot ko ng hangin ng isang pares ng napakapamilyar na mga mata ang nakasalubong ng mga mata ko. Bumukas-sara ang bibig ko. At unti unting nag-init ang mga pisngi ko.

My...

"Hello there, cuties. Kanina ko pa kayo tinitingnan. You two look like lovers. Well, uhm, are you?," the woman asked.

Agad kong inalis ang kamay ko sa mukha ni Seungcheol. At nag-iwas ng tingin. Tumikhim ako at pasimpleng nagstep palayo kay Seungcheol. My cheeks felt so red already.

"Hello, Ma'am. Good evening. Uhm, thank you for saying we're cute. At, uhh," Choi Seungcheol glanced at me and winked, making me flush more, then he looked at the woman again, "hindi pa po kami. Hindi pa naman niya ako sinasagot. But I think, hindi na magtatagal,..."

Nakagat ko ang pang-ibaba kong labi ko at napatingin sa mukha niya. He was looking at me, too. He pulled me closer to him and to my shock, he pressed his lips on mine. Napaawang ang mga labi ko at sandaling tumigil ang mundo ko.

Oh my! Not in front of m—

"Hindi na magtatagal, sasagutin na rin niya ako. Nararamdaman ko yun," he said.

He sounded so sure. And so confident. My, I almost thought he knew what I've told my friends this morning.

But still, the person in front of us...

I looked at her. She's smiling and her eyes are sparkling. She looked so calm and just happy, pero sa likod ng mukha niyang iyon, alam ko ng nagwawala na siya. Damn, I know na nagwawala na siya sa kilig.

"Talaga? Oh my, kinikilig ako, mga anak. Paano mo nasabing sasagutin ka na nga niya?," my dear Mom asked. She glanced at me and I saw that very excited grin. I flushed again.

Tumingin ulit ako kay Seungcheol. Seungina, magkamali lang siya ng sasabihin, ipapasapak ko siya kay Jeonghan. Nanay ko na yan, kailangan niyang umayos.

"Opo. Kasi kasasabi lang niyang gusto niya ako," he answered with that happy grin on his face.

?!

Nanlaki ang mga mata ng Mama ko. She looked at me with her parted mouth. Halos napatalon pa kaming dalawa ni Seungcheol ng bigla niyang hablutin ang mga balikat ko at saka ako niyugyog.

"Anak! Nakakaproud! Lumalandi ka na! Huhuhu, ang pinakamamahal kong Jihone may kras na," she cried.

The fvck. Woozingina. Paano niya nasabi iyon sa ganito kadaming tao?! Kingina?!

I stiffened in my place. At ng igalaw ko ang mga mata ko para tingnan si Seungcheol ay mas lalo akong nanigas. Kasi naman, nagfreeze din pala siya at nanlaki ang mga mata niya. Mabilis siyang bumitaw sa akin at nagstep ng dalawang beses patagilid. He kept his hands on his chest like a caught robber. Namumula din siya habang nakatingin sa Mama ko.

"M-Ma'am?," he stuttered.

My Mom grinned at him. "Hello, future son-in-law. I'm Jihone's mother. Director Lee. Nice meeting you," my Mom greeted him.

Bumukas sara ang bibig ko. Gusto kong magsalita at magprotesta, pero di ko magawa. Hindi ako makapagsalita. Syet talaga. Mami. Huhu T.T

"Uh, s-son in law?," gulat na tanong ni Seungcheol.

I bit my lips and worriedly looked at him. I shook my head. Wag kang magpadala sa mga sinasbai ng nanay ko. Bata pa tayo. Oy.

My Mom took my hand and pulled me towards Seungcheol. There is that naughty grin in her face. Napaatras si Seungcheol ng abutin siya ni Mama, pero nahablot pa rin ang kamay niya. My Mom looked at both of us and smiled sweetly. She put our hands together and spoke.

"Sa tingin mo, papayag akong di kayo magkatuluyan ng Jihone ko ngayong nakita ko ng hinalikan mo siya. Walang magulang na ganoon, Mr. Choi. Sa ayaw at sa gusto mo, ikaw ang gusto ko para sa anak ko."

Wy u do diz to me pipol?!

——