Asylum

Nacht 1

Het werd steeds kouder en ik was bang. Ik zat in een hoekje en zat met mijn camera vast zodat ik kon filmen als er iets gebeurd. Na 2 minuten gezeten te hebben sta ik op. Het tocht ik krijg het nog kouder. En plotseling heb ik het opeens heel erg warm. Het wisselt zich af ik voel me niet goed en begin te wankelen. Ik ga weer zitten en val bijna. "Ik voel me echt niet goed" zei ik zachtjes. Ik viel weer langzaam in slaap op de vloer en mijn camera stond nog aan.

Iets later werd ik wakker en ik schrok me dood. De kamer was helemaal veranderd. Waarom moest ik ook slapen op dit moment! Ik werd boos op mezelf en op dat moment keek ik naar de camera. "Wacht is even, de camera stond nog aan misschien heeft de camera wat opgevangen" Snel pakte ik de camera en keek een stukje wat gefilmd was terwijl ik aan het slapen was. Ik zag een hele tijd niks. Tot het moment dat een tafel opeens bewoog. En de schaduw van een figuur op de muur scheen. Ik kneep 1 oog dicht en keek goed naar het fragment. Ik zag dat de schaduw het zelfde postuur had als het figuur dat ik thuis zag. Op dat moment was ik in shock. Ik stond op en verkende de kamer. Letterlijk alles was verplaatst. Ik werd bang, en plotseling zag ik het figuur. Het stond aan het einde van een lange gang. We keken elkaar aan. Het had geen ogen alleen een dunne hoofd en een dunne buik het was mager en heel snel. Na 10 seconden goed gekeken te hebben greep ik de camera langzaam uit mijn zak. Het wezen deed nog niks. Snel in een milliseconde starte ik met filmen en het wezen begon opeens heel hard te grommen. Ik werd bang en rende weg en zag het wezen achter mij aan komen ik ging om de hoek en zag een deur. Ik ging gelijk de kamer in, ik hoorde hem nog over de gangen lopen. En in de kamer was ik wanhopig aan het zoeken naar een verstop plek. Ik zag een kluisje ik ging erin en verstopte me daar voor een tijdje. Het wezen hoorde ik nog steeds ik kon hem zelfs ruiken. Zijn geur werd sterker en ik werd banger. Opeens na een stilte hoorde ik weer een harde knal. Hij was de kamer binnen! Ik was op mijn aller stilst en wachtte af. Ik kon door een gleuf kijken en zag hem de hele kamer doorzoeken. Hij begon bij de ingang en kwam dichter bij het kluisje. Ik maakt van mijn hand een vuist, en was ready om hem een stoot te geven. Ik zag dat hij nog een bureau doorzocht waar allemaal dingen op stonden. En toen.... kwam hij naar het kluisje hij zette zijn hand op de deur en trok eraan. Opeens kwam er een hard gegil het wezen viel neer op de grond en de vloer onder hem brak een beetje door. Bijna naar... een kelder? "Is dit het moment om te ontsnappen? Of moet ik wachten" Dit is een van de moeilijkste keuzes ooit en ik stormde naar buiten en struikelde over het wezen heen. Hij greep met zijn lange armen naar mijn benen en pakte mijn schoen. Snel stapte ik uit mijn schoen en rende nog weg. Het gegil was inmiddels al gestopt. Ik wist niet waar ik naartoe ging. Eerst naar rechts dan weer naar rechts een trap op en toen kwam ik uit in een kantine. Snel ging ik onder een van de grote tafels liggen en moest ik op adem komen. Ik probeerde zo zacht mogelijk te hijgen maar het ging moeilijk. Mijn hart klopte heel snel en ik legde mijn hoofd op de vloer. Ik pak mijn camera na een tijdje en kijk het stukje terug. "Is dit wel geloofwaardig?" dacht en zei ik. Er zijn genoeg filmpjes op internet die nep zijn. Ik hoop dat mensen dit allemaal gaan geloven. Rustig schoof ik naar voren over de vieze vloer na 20 minuten gerust te hebben. Ik stond langzaam op en probeerde zo min mogelijk geluid te maken. Maar de kantine deur ging open! En ik stond bijna maar ging toen weer liggen. Net wanneer ik dacht dat ze weg waren moeten ze weer terugkomen. Ik hoorde weer het gegrom, het wezen liep gewoon maar een beetje rond. Hij liep naar de uitgang van de kantine en de deuren sloten automatisch. Dat is het enige echte technologie in dit gebouw. Rustig stond ik op en kon ik eindelijk weer wat lopen. Mijn benen waren in slaap gevallen en ik liep moeilijk. Ik greep vast aan een tafel en toen zakte de tafel opeens in. Het maakte echt heel veel geluid. Ik werd bang. "Heeft iemand dat gehoord?" zei ik beangstigend. Er kwam niemand de kantine binnen. Ik zuchtte en liep de kantine uit. En ik kon naar links en rechts alleen rechts was er alleen 1 kamer en links weer een hele gang. Ik besloot om eerst rechts te gaan, rustig deed ik de deur open die heel zwaar was. Met al mijn kracht duwde ik de deur open en stapte ik de kamer binnen. Het was een lege kamer maar ik werd bang. In mijn linkerooghoek zag ik een strop. Ik voelde me anders nadat ik die strop zag. Ik moest denken aan mijn vader die overleden was. Ik werd verdrietig en begon wat tranen te vertonen. De 1ste nacht en ik voel me al niet goed. Ik liep naar de strop en ik hoorde wat muziek komen uit de kamer hiernaast. Het was niet muziek waar je echt blij van word. Nee dit maakt je nog verdrietiger. De muziek stopte en ik hoorde voetstappen de kamer uitlopen. Het klonk alsof iemand hakken droeg. Of was dit de vrouw in de witte jurk waar iedereen het over heeft. Langzaam liep ik van de strop vandaan, met een droevig gezicht keek ik door het sleutelgat. "Nee dit kan niet waar zijn!"