Asylum

1 week eerder

"Hey Dylan ben je klaar om het Asylum morgen te betreden?" Ik knikte maar was er eigenlijk helemaal niet klaar voor. Ik pakte een fles water en deed het in mijn mond. Ik probeerde het zolang mogelijk in mijn mond te houden en dronk eigenlijk niets. Ik hoopte dat iemand ons gespreksonderwerp zou veranderen, want ik wil eigenlijk helemaal niet praten over het Asylum. Als ik het woord uitspreek krijg ik al kippenvel. Na ongeveer 12 seconden wou iemand anders mij spreken. "Ik vind het dapper wat je doet Dylan" zei Mark. Mijn baas, hij is aardig maar hij doet altijd alsof hij beter is. Mark pakte het flesje water uit mijn hand en nam een slok. Ik zei niks en liep rustig weg. Ik wou even alleen zijn. "Hopelijk gaat die week snel voorbij" zei ik tegen mijzelf. Maar je zult je vast afvragen waarom ik het doe als ik het niet wil. Mijn salaris wordt flink verhoogd en dat extra geld wil ik wel. Dan kan ik weer op vakantie na 2 jaar. "He dylan wrm liep je weg?" vroeg Mark. "Ik wil gewoon niet over dat Asylum praten ja!" schreeuwde ik. "Waarom niet?" Ik vind het gewoon niet leuk, ik krijg er kippenvel van zei ik. Ik stond op van mijn stoel waar ik op zat en kreeg opeens erge kramp in mijn been. "Zie je ik krijg er zelfs kramp van." Rustig liep ik weer weg. Deze keer kwam niemand mij achterna. Mark en mijn collega keken mij vreemd aan en draaide de rug naar mij toe. Ik liep naar buiten en zag voor me hoe ik binnenstapte in het Asylum. En het zal ook snel realiteit worden.

20 minuten later kwam ik thuis. Ik stapte uit mijn Mercedes en liep naar de deur. Ik pakte mijn sleutels maar liet ze vallen. "Shit!" Toen ik voorover buigde om ze op te pakken voelde ik een duw in mijn rug. Met paniek draaide ik om en zag niemand. Rustig stopte ik de sleutels in het sleutelgat en draaide de sleutel om. Ik stapte binnen en rook een vreemde geur. Ik deed de deur achter mij dicht, maar voordat de deur dicht was ging de deur automatisch dicht. Je hoorde de echo door de hele woonkamer. Rustig liep ik door alle kamers van het huis. "Waar komt die rare geur vandaan?" Ik liep rustig de trap op, het kraakte en piepte heel erg. Toen ik boven was liep ik naar de badkamer. Elke stap die ik zette verergerde de pijn in mijn been. De kramp kwam weer terug. Ik deed met helse pijn de badkamer deur open. Er was niks mis met de badkamer. Toch besloot ik om elke hoek goed te checken. Ik keek even de spiegel in...... Ik was even stil..... met een beangstigend gezicht keek ik in de spiegel. Er stond een lang dun figuur achter me. Gebeurd dit echt dacht ik zelf. Ik stond aan de grond genageld en deed niks. "Oke kom op, ik draai me gewoon om" zei ik tegen mijzelf. Snel draaide ik om, ik zag helemaal niks. Was dit om mij bang te maken? Ik moest dit even verwerken want dit heb ik nooit gezien. Ik liep weer naar de deur en keek links en rechts. Ik liep naar de slaapkamer, ik checkte alles maar er was daar ook niks te bekennen. De andere kamers waren ook normaal, niks vreemds. De pijn ging langzaam weg net als de geur. Ik zat op mijn bed en dacht na over wat ik had gezien. Was dat wezen wat zo rook? Ze willen dat ik alvast voel hoe het zal zijn in het Asylum. Nu ik dit heb ervaren ga ik het Asylum niet overleven. Morgen moet ik er al naartoe. Het zonlicht verminderde al en ik zag de zon ondergaan. Ik deed alle gordijnen dicht en voelde me al een stuk veiliger. Ik plofte neer op de bank en deed de tv aan met de afstandsbediening. "Huh" zei ik. De tv ging niet aan, ik checkte de batterijen. Er zaten geen batterijen in. "Wacht had ik niet vanochtend niet al de batterijen vervangen?" Ik liep naar de kast waar de batterijen lagen. "Ehm ff kijken, waar lagen ze ook alweer? Oh gevonden" ik pakte de batterijen en liep naar de afstandsbediening. Ik deed ze erin en paste perfect. Ik deed de TV aan, en at nog wat nootjes van het bakje dat op tafel lag. De tijd ging snel voordat ik het wist was het al 22:30. "Misschien kan ik beter slapen." Toen ik dat zei gingen mijn ogen langzaam dicht. Uiteindelijk viel ik in slaap op de bank.