Fragile (Handle With Care)

Three

After that, naglakad ako paauwi na parang baliw.

Sa tuwing naalala ko siya I smile like an idiot.

Ugh.

Ang tanga ko. Kinikilig pa ko.

Then when I remember that moment at the park, I cry like a dumb ass.

Nagdoor bell ako sa bahay.

*DINGDONG!!*

I waited for a minute pero walang nagbukas.

Ugh. Bwisit.

*DINGDONG!!*

I waited again.

What da!!!???

*DINGDONG!!*

*DINGDONG!!*

*DINGDONG!!*

"Heeeey!! Buksan niyo nga to!"

Nahampas ko ng medyo malakas yung pinto.

Nakakainis.

Nabuksan na yung pinto. Binuksan yun ni Lukas.

"Kanina ka pa ba dyan?"

Naiinis na tanong niya.

"Oo! Parang wala kang naririnig!"

"Tinapos ko lang yung last Level ng Mighty Titans."

Sabi niya habang tumatakbo papunta sa pinakamamahal niyang computer.

"Tch."

Naglakad nako para umakyat sa kwarto ko.

"Leigh. Bakit ngayon ka lang?"
Biglang lumabas si Mommy sa kusina.

Tch. Anong pakelam mo?

Sigh. Humarap ako sa kanya.

"May birthday celebration yung classmate ko."

Dumiretso na ko para umakyat.

"Kumain ka muna dito bago ka matulog."

Woah. Kelan ka nagkaroon ng pake sakin?

"Busog ako."
Tanging sagot ko.

Saka patuloy na naglakad papunta sa kwarto ko.

Haist.

Pano na to ngayon??

Pano na yung puso kong sanay na may Ken sa buhay...

Ugh!!!

Bumagsak ako sa higaan ko at humarap sa bintana sa labas. I can see now the stars and moon shining.

May bigla akong naalala na nagpakirot sa puso ko.

...

Yun yung mga salitang hindi ko malilimutan.

"You weren't just a star to me, you were the whole damn sky."
He truthfully answered...

Tears are falling again.

I'm gonna let them fall.

Now I can feel my pillows starting to become wet.

When?

When is the day that I'll get over from you?

They say...

"You'll never find the one if you'll never feel the pain."

Ganito ba talaga?

Now I found love as a scary thing.

Nakakatakot.

I thought Ken's the one.

But that's just my thoughts.

Now I'm facing the truth but I feel so broken.

I feel so hopeless.

I dont know if I'll try to love again.

Akala ko yung pagsira lang ni dad sa promise yung masakit. Pati rin pala yung pagiwan sayo ng taong mahal mo na may undefined answer... sobrang sakit.

Hindi ko na alam kung paano mabuhay pa ulit sa mundong puno ng dikta at walang pakielamanan.

Napaliligiran lang naman ako ni Lukas at mom.

Si Lukas na walang pake. Si Lukas na puro computer. Pero I admit, marami siyang alam. He's been the top student in their class since then. And so was I.

Ewan ko. Lahi ata namin yun-- ang maging top nang hindi nahihirapan.

And I also have a mom, who only knows how to impress people. Gusto niya siya ang bida, siya ang topic, siya ang iniisip ng lahat. At sa sobrang attention seeker niya, hindi niya namamalayan na yung love sa buong family ay nagfe fade na. Kaya nga umalis si dad dahil sa kanya e.

Laman siya ng tsismis as in palagi. Kahit positive or negative news man yan sa town.

Haist.

Bakit ba kasi ganito yung mundo ko?

Am I meant to be unloved?

Am I meant to be left behind?

Am I not worth that much?