Engelen Van De Hel [✔]

Hoofdstuk. 12

Mijn moeder geeft een gil. Ik schrik en doe een klein stapje achteruit. 'Lieverd! Ik ben zo opgelucht dat je niet ernstig gewond bent!' roept mijn moeder en stapt op me af. Ik slaak een zucht van opluchting. Mama omhelsd me stevig. Ik knuffel haar terug. Het is fijn om in de armen van mijn moeder te zijn. Het is vertrouwd. Na al die dingen die ik heb meegemaakt. Ik verlos mezelf uit de knuffel. Ik kijk mijn moeder aan. Op haar gezicht staat een grote glimlach met twee verdrietige ogen. 'Het is goed mama. Er is niks ergs met me aan de hand' zeg ik om haar te troosten en hoop te geven. 'Niks aan de hand? Je bent aangereden door een auto!' roept ze uit. Ik schiet in de lach. 'Dat is waar' zeg ik door mijn lachen heen. Mama glimlacht. 'Gelukkig kun je nog lachen' zegt ze. Ik zucht tevreden en ga op bed zitten. Mama gaat naast me zitten. Dan valt mijn blik op een gedaante die in de hoek van de kamer staat. Ik krijg het warm en er vormen kleine zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd. Mijn hart klopt in mijn keel. De gedaante doet een stap naar voren zodat het in het licht komt. 'Hey Magel' zegt de gedaante. 'C-Christian?' vraag ik voorzichtig. 'Ja. Hij wou mee om te zien of je oké was. Is dat nou niet aardig van hem?' vraagt mijn moeder die rechts van me zit. 'Ja. Heel aardig' antwoord ik sarcastisch. Mama staat op en loopt naar hem toe. Ze gaat trots naast hem staan. Ik rol met mijn ogen. Christian kijkt naar zijn schoenen. 'Bedankt, voor het komen' zeg ik uiteindelijk. Ik haat het als ik medeleven toon. Dat maakt me zwak. Niet dat ik dat nog niet ben, maar gewoon. 'Geen dank' zegt Christian.

Na nog een kop koffie en wat fris te hebben gedronken in het restaurant op de begaane grond, is Christian gegaan. Mijn moeder is nog steeds bij me. Ze zit op een stoel in de hoek van de kamer. Ze heeft een tijdschrift gekregen van Luci, de verpleegster. Ik lig in mijn bed. Het is saai in het ziekenhuis. Er is niks te doen. Ik mis de hypere Joyce en de sarcastische Robin. Buiten begint het te schemeren. De lucht kleurt roze, oranje rood en geel. Het is mooi om te zien. Ik kijk naar de klok op mijn nachtkastje. 16.38. Ik zucht. Morgen mag ik gelukkig al naar huis. Je geneest opvallend snel. De woorden van Dayton spoken door mijn hoofd. Zou dat wat te maken hebben met de rare dingen die de afgelopen week zijn gebeurt? Ik duw de gedachten weg. Ineens staat mijn moeder op. 'Ik zal maar eens gaan' zegt ze. Ik kijk haar aan. Ik wil niet dat ze gaat. 'O, is goed' lieg ik. Mama komt naar me toe gelopen. 'Ik zie je morgen weer' fluistert ze en drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Tot morgen mam' zeg ik. 'Tot morgen' zegt ze. Ik richt me op en trek mijn moeder in een knuffel. Mama knuffelt me terug. 'Het spijt me zo. Dat dit je moest overkomen' zegt ze verdrietig. Ik verlos me uit de knuffel en kijk haar in haar waterige ogen aan. Een traan rolt over haar wang. Ik glimlach en veeg de traan van haar wang. 'Het is goed, ik mag morgen weer naar huis'. Ik probeer haar een beetje te troosten. Het is niet niks als je dochter een auto ongeluk heeft gehad. 'Je hebt gelijk' snikt ze. Ik knik. Mama loopt naar de deur. 'Tot morgen' zeg ik. 'Tot morgen lieverd'. Ik laat me achterover vallen in bed en voor dat ik het weet ben ik weer alleen in de kamer.

Er word op de deur geklopt. Ik ga rechtop zitten. Ik denk dat het Luci is, of Dokter Parks. 'Binnen' zeg ik. De deur gaat zachtjes open. Door het licht dat de kamer binnen dringt kan ik niet zien wie er in de deur opening staat. 'Hey' zegt een jongensstem. Ik herken de stem uit duizenden. Tyler. 'Tyler!' roep ik zachtjes. Tyler komt naar me toe gelopen, maar blijft bij het hoofd van mijn bed staan. Hij heeft een wit shirt aan met een zwarte broek eronder. Hij ziet er mooi uit. 'Magel' zegt hij. Zijn stem is zo teder en zo zacht. 'Hoe kon dit gebeuren...' gaat hij verder. Tyler komt naast me staan. Het blijft even stil. Ik schraap mijn keel. 'Wil je zitten?' vraag ik. 'Niet per se' antwoord Tyler. Ik glimlach. 'Pak die stoel maar' zeg ik en wijs naar de stoel waar mijn moeder eerst op zat. Tyler loopt naar de stoel en tilt hem op. Hij zet de stoel naast mijn bed neer. Tyler laat zich languit in de stoel vallen. Ik ga wat dichter naar de rand zitten. Hij speelt wat met zijn vingers. Hij is ook zo mooi... Wacht, wat?! Magel, focus! Je moet vragen stellen over wat er gebeurde in de gang. Niet naar hem gaan zitten staren. 'Tyler?' vraag ik voorzichtig. 'Ja?' 'Eh...'. Ik aarzel. 'Wat, wat was dat eigenlijk in de gang? Dat met Jeffery'. Ik zie Tyler naar het raam kijken. Hij zucht diep. Ik kijk hem vol verwachting aan. Hij draait zijn hoofd weer naar mij. 'Nou ja... Ik heb, ik...' stottert Tyler. Ik kijk naar zijn hand die op de leuning ligt. Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik hem moet pakken. 'Hey, je hoeft het niet te vertellen' zeg ik en luister naar dat stemmetje in mijn hoofd. Ik leg mijn hand op de zijne. Tyler kijkt ernaar. Hij streelt met zijn duim mijn hand. 'Nee, ik wil het je juist vertellen' zegt hij en kijkt me aan. Ik knik. 'Ik heb agressie problemen' zegt hij en staart naar de dekens die half over me heen liggen. 'A-argessie problemen?' zeg ik verbaast. 'Ja. I.E.D. Improvised explosive device. Daardoor kan ik soms opeens heel boos worden. Als een soort bom die ontploft vanbinnen. Dan kan ik me niet meer beheersen en doe ik rare dingen, net als bij Jeffery' legt Tyler uit. Ik kijk hem meelevend aan. 'Ik krijg wel therapie, maar daar ga ik niet zo vaak heen. Als mijn ouders er niet zijn, bijvoorbeeld op zakenreis, skip ik de therapie soms. Maar na dat incident in de gang moet ik er verplicht elke week heen. Ook al zijn mijn ouders er niet' vertelt hij. Ik kijk hem nog steeds meelevend aan. 'In de weekenden ga ik naar een soort tehuis voor kinderen met gedragsproblemen. Daar moeten we allemaal met elkaar om leren gaan zonder boos te worden of weg te lopen voor het gene dat je niet leuk vind. Ik vind het daar nooit leuk en ik heb daar ook maar een vriend. Dat is Jannick. Hij is de enige die me begrijpt. Heel, heel soms mag ik thuis blijven van mijn moeder, maar dat is zelden'. Tyler rond zijn verhaal af. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik had dit ook niet verwacht. Ik kijk naar onze handen die op elkaar liggen. Ik vouw mijn vingers om die van Tyler. Hij ziet het en kijkt me aan. Ik glimlach zwakjes. 'Dat je agressie problemen hebt betekend niet dat je een ander persoon bent' zeg ik. Tyler zucht. 'Ik vind dat je het moest weten, voordat je zeg maar... Eh...'. 'Gevoelens voor je krijg?' vul ik hem aan. 'Ja' zegt Tyler droog. 'Daar kom je dan een beetje laat mee' zeg ik. Mijn hartslag gaat steeds sneller en ik krijg het steeds warmer. Tyler gniffelt. 'Je bent mooi' zegt hij en gaat wat dichter naar mij toe zitten. 'Jij ook' zeg ik. Verder naar de rand van het bed kan niet, want dan val ik eruit. Ik sla met de hand die ik over heb op mijn bed, als teken dat hij mag komen zitten. Tyler staat op en gaat naast me zitten. Hij verbreekt het contact van onze handen niet. Ik zwiep mijn benen over de rand van het bed zodat hij meer plek heeft. Ik voel Tylers warmte door zijn shirt. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik vind je nog steeds even leuk. Met of zonder agressie problemen' zeg ik zacht. Ik hoor Tyler lachen. 'En ik vind jou nog steeds even mooi. Met of zonder blauwe plekken' zegt hij. Ik schiet in de lach. Ik kijk hem in zijn mooie ogen. Zijn haar zit in perfect model. Ik voel dat Tyler zijn hand bij mijn middel legt. Ik kruip wat dichter tegen hem aan. Mijn hartslag maakt een klein sprongetje als Tyler mijn hoofd wat omhoog duwt. Langzaam drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik zoen hem terug. Hij drukt me tegen zich aan. 'Ik hou van je' zeg ik tegen shirt aan. 'Ik ook van jou' zegt Tyler. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst. Mijn oogleden worden zwaar en ze vallen dicht. Ik val in slaap op het ritme van de hartslag van Tyler.

{Wheee, het is gebeurt! Ik heb met een warm gevoel zitten schrijven. Hopenlijk voelen jullie dat ook als je het hebt gelezen. 1520 woorden. (Alle reacties zijn welkom, positief en negatief)}