Ang Mutya Ng Section E (Book 2)

Chapter 147

"Pagkalat mo..." Mayabang kong sabi.

"Sino kasi yun?" Pangungulit nya.

"Wala nga... Wala lang yun."

Bigla nalang sya'ng tumayo at akmang kukuhanin yung phone ko sa kama. Agad ako'ng nagtatakbo at muntik pa kong madapa maunahan lang sya.

"Bakit ayaw mong ipakita?!" Inis na sabi nya.

"Bakit ba?! Matulog kana nga!" Sigaw ko.

"Sabihin mo na----"

"KUNG AYAW NYONG MATULOG MAGPATULOG KAYO!" Sigaw ng kung sino.

Malamang si Aries yun, dahil kwarto nya yung pinaka-malapit sakin.

Napilitan kami'ng magsenyasan nitong si Ci-N. Pinandidilatan ko sya ng mata at ganun din sya sakin.

Goodluck nalang kung anu'ng oras kami matapos dito.

+++++++++++++++++++++++++++++++

Keifer's POV

I love me?

Hirap ba sya'ng magsabi ng 'I love You' at yun ang nasabi nya?

Anyways, it doesn't matter. I heard her saying it once at wala ng bawian yun. She's officially mine.

Pero hindi yun ang inaalala ko. Other important things.

"Asan si Keiren?!" I ask everybody.

Bukas lahat ng ilaw sa bahay. Gising pa ang mga maid at butler namin. Alam kong may nangyari'ng hindi maganda.

"Kuya..." Tawag sakin ni Keigan.

Nakatago si Keiren sa likod nya. He suddenly run toward me and hug me tightly. Umiiyak sya.

"It's okay... Kuya is here." I said hugging him back.

"Saan ka ba nagpunta? Alam mong umuwi na ng pinas si Dad pero pinili mo pa ring umalis ng bahay." Keigan said.

Hindi ko sya sinagot. I look at everybody, they look exhausted.

"Everybody can go to sleep now. Thank you so much for protecting my brother." I said to them.

They all bowed at me and walk away. One of the butler stop in front of me.

"Nagpadagdag na rin po kami ng security for your brother." Sabi nya.

I smile and nod to him. Hinayaan ko na sila'ng makaalis lahat. Naiwan kami'ng tatlo. Keigan looking furious at me.

"What happen?" I ask calmly.

"Dad went here! Kinukuha nya si Keiren! Buti nalang at marami kami dito!" He said.

Tinignan ko si Keiren na patuloy sa pag-iyak.

"Ayoko'ng sumama sa kanya."

I shook my head. "No... Hindi ka nya makukuha. Hanga't nandito kami ni Kuya Keigan mo."

I carry him and walk upstairs. Nakasunod naman samin si Keigan.

Damn it!

Hindi ko alam na babalik na sila agad. Nagpadagdag na sana ako ng security kung alam ko lang.

Pare-pareho kami'ng minor dito sa bahay. Nasa batas pa rin na kailangan nasa puder ng magulang or kamag-anak ang bata.

Si Keiren talaga ang inuna nya dahil sya ang pinaka-bata saming tatlo. Pero hindi ako papayag.

Dumiretso ako sa kwarto ni Keiren at inihiga sya sa kama nya. Nakatulog na sya sa mga braso ko.

Paglabas ng kwarto si Keigan agad ang hinarap ko.

"Did he said anything?" I ask.

"Nothing. What are your plans now?"

"Malapit na kong mag-18... I almost have your and Keiren's legal rights." I said and walk.

Keigan follows me immediately.

"So, hihintayin lang natin yang birthday mo? Ganun ba? Kuya! Baka nakuha na nila si Keiren kapag dumating yang araw na yan!" He said angrily.

Stop walking and look at him straight in the eye.

"No... It will never happen." Seryoso ko'ng sagot sa kanya.

"Sana nga matupad mo yang sinasabi mo."

Naiintindihan ko si Keigan. Sino nama'ng Kuya ang papayag na mapunta ang kapatid nya na masamang kamay.

Mabilis ako'ng naglakad papunta sa office na katabi lang ng kwarto ko. Kinuha ko lahat ng papers na kailangan ko. Including copy of ny Mom's last will and testament.

Kailangan kong pag-aralan ang bawat nakalagay dito at katapat na batas nito. I need to fight back ligally.

Hindi pwedeng mapunta si Keiren sa kanya. Tapos ano? Gagawin din nila yung ginawa nila kay Keigan? And yet until now, wala pa rin ako'ng alam sa ginawa nila sa kanya.

I also get my phone and call my lawyer.

"Good evening Mr. Ryder, sorry for disturbing you. I just need to talk to you about something.... About my legal rights."

I'll surely become busy for this week. Mawawalan ako ng time sa school at sa maraming bagay. I just hope na walang mangyari'ng hindi maganda habang wala ako.

Wala pa man din pero naiisip ko na si Jay-jay. Sana lang mabantayan sya ng maayos ng buong section e.

Her words keep running in my mind. I can't help but smile.

I love me...

  ++Don't forget to Vote, Comment and Share. 😉 ++