ÖĞRETMENİM

ÇARESİZLİK

"AZER" İSİMLİ YENİ HİKAYEME DE Bİ BAKIVERİN YAA🙃🙃

BOYNU BÜKÜK KALDI ORDA 💋💋

GECİKMELİ BİR BÖLÜM OLDU O YÜZDEN HEPİNİZDEN ÖZÜR DİLERİM 😍💕

****

Gözlerim kapalıydı ama soğuk havayı her bir zerremde hissediyordum. Gözlerimi açmaya korkuyordum çünkü neyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Kulağıma gelen anahtar sesiyle sakin olmaya çalıştım. Uyandığımın farkedilmesini istemiyordum. Ben derin bir nefes aldıktan sonra kapı açılma sesini duydum.

Hızlanan kalp atışlarımı çok net bir şekilde duyabiliyordum. Umarım gelen kişi de duymazdı..
Yanıma yaklaşan adım sesleriyle vücudum daha çok gerilmeye başladı. Dibimde durduğunu hissettiğim sırada sesini duydum.

-Yiğit Dağhan'ın zaafı sensin demek

Yiğit' in ismini duyduğumda korkum iki katı olmuştu.

-Bakalım Yiğit küçük sevgilisi için neler yapabiliyormuş

Cümlesini bitirdikten sonra insanı kendinden soğutacak derecede olan gülme sesini duydum. Nefesimin kesildiğini hissettim. Ya Yiğit' e zarar verirlerse düşüncesi aklımdan geçmeye başladı. İyice gerilmişken ayak seslerinin benden uzaklaştığını duydum. Açılan kapı tekrar kapandı ve yanlız bırakıldım. Kapı kapanır kapanmaz gözlerimi hızla açtım.

Ellerim bağlanmamıştı yerden destek alarak doğruldum. Belimdeki ağrı yüzünden zor hareket ediyordum. Büyük ihtimalle uzun zamandır yerde yattığım içindi bu ağrı.
Loş bir ışıkla aydınlatılan ortamda gözlerimi gezdirdim. Boştu, bomboş..

Duvarları hasar almış boş bir odaydı burası. Ellerimi yere bastırarak ayağa kalkmaya çalıştım. Biraz zorlansam da başarabilmiştim. Pencere bile yoktu sadece karşımda duran kapı vardı. Yapacak birşeyim yoktu göründüğü kadarıyla. En köşeye gidip duvarın dibine oturdum. Dizlerimi kendime çekip sıkıca sarıldım. Soğuktu fakat Yiğit in yokluğu daha çok ürpertiyordu bedenimi.

Vurulduğu zaman onu kaybetmenin korkusunu bir defa yaşamıştım. Aynı şeyi ikinci defa yaşamak istemiyordum. Eğer ona birşey olursa ben de yaşayamazdım. O benim herşeyimdi. Bi anda hayatıma girmişti ve hayatımın merkezi haline gelmişti. Acaba şuan napıyordu. Ne haldeydi merak ediyordum. Kafamı arkamdaki duvara yasladım ve derin bir nefes çektim içime. Rutubetli koku ciğerlerime nüfus ederken, Yiğit in kokusunu ne kadar özlediğimi anladım. Bu pis kokunun yerine, onun huzur veren kokusunu içime çekmek vardı şimdi..

Yiğit'in Anlatımından;

Bir insanın kendini çaresiz ve kimsesiz hissettiği anlar vardır değil mi?
Bende şuan çaresiz hissediyordum.
Neden mi?

En kıymetlimi, tek bir sözüyle ölüme bile gideceğim kişiyi almışlardı benden.

Yoktu..huzur bildiğim, nefesiyle can bulduğum yoktu yanımda.
Almışlardı onu benden. Ve bunu yapanlar kendi elleriyle ölüm fermanına imza atmışlardı.

Yanıma gelen Bora ile gözlerimi duvardan ayırıp ona sabitledim. Beni daha önce hiç böyle bi halde görmemişti, bu yüzden de şaşkındı.

-Yiğit henüz bir iz bulamadık. Biliyorum merak ediyorsun ama sabret kardeşim. Elbette bulacağız onu.

Diyecek birşey aradım ama bulamadım, aklıma hiçbir şey gelmiyordu. Boş gözlerle Bora ya bakmaya devam ederken kapı çalmaya başladı. Kapıda olan her kimse fazla hiddetli çalışıyordu.