Opowieść o zakazanym uczuciu, które w świecie krwiopijczych stworzeń i nadprzyrodzonych zdolności nie ma prawa bytu.
"I think we're doomed and now there's no way back"
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nic nie zdawało się zakłócać spokojnego snu Taehyunga, który przewracał się z boku na bok i smacznie mlaskał pod nosem, w międzyczasie śniąc o swoich ukochanych mruczkach, które mógł mieć jedynie w snach.
Do czasu.
— Wieki nie było u nas kogoś tak olśniewająco pięknego. Nie uważasz, braciszku?
Na wpół drzemiąc usłyszał niski, nieco przyciszony ton głosu, należący bez wątpienia do jakiegoś mężczyzny. W gruncie rzeczy nie skupił się na wypowiedzianych słowach, bo całe jego ciało ogarnął okropnie nieprzyjemny chłód, biorący się znikąd. Podniósł ociężałe powieki zaledwie do połowy, co w zupełności wystarczyło, by upewnił się w przekonaniu, że nikogo poza nim tutaj nie ma. Przynajmniej już nie ma. Jednak coś mu nie pasowało. W ułamku sekundy zerwał się do siadu, potrząsając głową na boki. Rozejrzał się dookoła po pokoju ani trochę nieprzypominającym tego, w którym zasypiał co noc. Ten był zdecydowanie przestronniejszy, sufit znajdował się co najmniej dwa razy wyżej, a ogromne okna zasłaniały dwie mleczno-granatowe, ciężkie zasłony wykonane z najwykwintniejszego materiału, zwisające aż do samej podłogi, kilkadziesiąt centymetrów nad ziemią przewiązane subtelnymi, aczkolwiek solidnymi wstęgami. Nie wspominając o tym, że w jego domu nikt przedtem nie wykładał ścian wzorzystą tapetą w kolorze wspomianych zasłon, ani nie wieszał na nich licznych obrazów w złocistych ramach i świeczników. Nie przypominał sobie także, by ze środka sufitu zwisał mu nad głową kryształowy żyrandol. A pod nogami miał drewniany parkiet, a na nim gruby, ciepły dywan za miliony dolarów. Nic stąd, nie kojarzyło mu się z domem.
Odkrył się z grubej pościeli i leżącej na niej błyszczącej narzucie, przy okazji strącając na ziemię kilka poduszek, których u wezgłowia łoża było i tak przesadnie za dużo. Przetarł zdumione oczy i wziął głęboki oddech.
— Okej, czyli nadal śnię, a moja wyobraźnia zaprowadziła mnie w progi jakiejś dziewiętnastowiecznej, angielskiej rezydencji należącej do rodziny arystokratów. Brzmi fajnie. — Pomyślał na głos i zeskoczył z łóżka. Dopiero kiedy stanął naprzeciw niego zdał sobie sprawę, jak gigantyczne i masywne ono było. Skojarzyło mu się z należącymi do tych wszystkich bajkowych księżniczek - drewniane, wysokie, z drapowanym baldachimem podtrzymywanym na słupach odchodzących od każdego rogu mebla. Bajecznie.
Wsunął na stópki mięciutkie pantofle, leżące przy szafce nocnej i podreptał do wielkiego, zdobionego lustra w ornamentowej oprawie. Jakże był zawiedziony gdy do oczu dotarł mu jego własny obraz. Ściągnął brwi, przyglądając się swojemu odbiciu z grymasem niezadowolenia. Co to za lumpy? Spytał w myślach, biorąc w dłoń skrawek zwiewnej, białej koszuli z jakimiś śmiesznymi falbankami, akurat okrywającej jego górne partie ciała. Następnie wzrokiem powędrował na czarne, luźne spodnie, najpewniej szyte z jedwabiu. Westchnął przeciągle, wymijając po drodze kunsztowną toaletkę i podszedł do sporych rozmiarów szafy, okraszonej pięknymi żłobieniami. Otworzył jej drzwi i zaczął szperać między wieszakami, wyszukując najodpowiedniejszego odzienia. Ku jego rozczarowaniu na każdym z nich powieszony był jakiś wymyślny komplet; a to koszule z żabotem, bufiaste bluzki i spodenki, fraki, aksamitne swetry, dziwaczne spodnie z wysokim stanem ozdobione kokardą w pasie i inne takie przesadzone pierdoły. Zajrzał na górną półkę z nadzieją na coś lepszego, jednak gdy tylko dostrzegł na niej podkolanówki, skarpetki, kapelusze, idiotyczne dodatki i kilka par lakierek, zrezygnowany zamknął szafę.
