Πεπρωμένο| ✔

Επίλογος

31 Δεκεμβρίου 2011, 23:55

Σε πέντε λεπτά από τώρα, μία νέα χρονιά θα αρχίσει.

31 Δεκεμβρίου 2011, 23:56

Σε τέσσερα λεπτά από τώρα ένα καινούριο χάος θα αρχίσει.

31 Δεκεμβρίου 2011, 23:57

Σε τρία λεπτά από τώρα, το ψέμα θα κυριαρχήσει.

31 Δεκεμβρίου 2011, 23:58

Δάκρυα κατρακυλούν από τα μάτια μου, όπως οι σταγόνες αίματος, που τρέχουν ποτάμι στο κατάκοιτο σώμα της.

31 Δεκεμβρίου 2011, 23:59

Μία κραυγή πόνου βγαίνει από τα χείλη μου. Πέφτω στα γόνατα. Δίπλα της.

1η Ιανουαρίου 2012, ώρα 00:00

"Έμιλι! Πίσω σου!" Μου φωνάζει ο Σαμ, αλλά είναι αργά πια.

Παντού κόλαση. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή.

--//--

Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα, καθώς προσπαθώ να ανασάνω. Το οξυγόνο μου δεν αρκεί. Νιώθω, πως πνίγομαι. Οι τελευταίες εικόνες να τριβελίζουν στο μυαλό μου, αξέχαστες. Νιώθω σαν τ ο θήραμα την στιγμή, που το γραπώνουν και εκείνο απλά περιμένει τον θάνατό του.

Ο Σαμ! Ο Σαμ γλίτωσε; Ελπίζω να είναι καλά. Τι λέω; Ποτέ δε θα γίνει καλά, όχι μετά από αυτό.

Σαμ POV

Τικ τακ, τικ τακ

Έχεις ποτέ φτάσει σε μία τόσο δύσκολη στιγμή στη ζωή σου, όπου τα πάντα γίνονται ασήμαντα; Τίποτα δε σε ενδιαφέρει, τίποτα εκτός από αυτό το κάτι, που σημαίνει τα πάντα για σένα; Οι φωνές γίνονται ψίθυροι. Οι άνθρωποι, απαρατήρητοι. Τίποτα δεν κρατά την αξία του. Εκείνη η στιγμή, όταν νιώθεις σαν η καρδιά σου να έχει διαπεραστεί από ένα δίκοπο μαχαίρι και να τεμαχίζεται. Κομμάτι, κομμάτι. Τα δάκρυά σου, να τρέχουν δίχως τη συγκατάθεσή σου. Τίποτα δεν παραμένει ίδιο.

Ο χρόνος δεν τελειώνει.

Τικ τακ, τικ τακ

Θα έκανες τα πάντα, για να ξαναγίνεις χαρούμενος. Οτιδήποτε, για να γελάσεις όπως πριν, όμως δεν μπορείς. Θες να προσποιηθείς πως όλα είναι σαν πρώτα, αλλά τίποτα δεν παρέμεινε ίδιο. Αυτό το συμβάν έχει σημαδέψει τα πάντα.

Τικ τακ, τικ τακ

Οι άνθρωποι σε ταΐζουν με άδειες λέξεις, για να σε καθησυχάσουν κι εσύ προσποιείσαι πως τις καταπίνεις, αλλά στην πραγματικότητα είναι τόσο ασήμαντες όσο οτιδήποτε άλλο. Κανείς δεν θα καταλάβει. Δεν μπορείς να καταλάβεις. Οχι τουλάχιστον μέχρι να κατανοήσεις τι περνώ. Οταν είσαι στα πρόθυρα να χάσεις αυτόν τον έναν άνθρωπο,που ποτέ δεν έφυγε, που σε μεγάλωσε, σε φρόντισε και σου παρείχε ατέλειωτη αγάπη. Οταν αυτός ο άνθρωπος είναι έτοιμος να πεθάνει, τότε θα μπορείς να καταλάβεις.

Τόσες ερωτήσεις.

Ποιά ήταν τα τελευταία λόγια, που της είπα; πότε ήταν η τελευταία φορά, που την είδα; τι φορούσα; ήμουν ευδιάθετος; την πήρα στην αγκαλιά μου μία τελευταία φορά; της είπα πως την αγαπώ; την εκτίμησα αρκετά, για όσα έχει κάνει για μένα;

Τόσες πολλές αναπάντητες ερωτήσεις, αλλά η αδυναμία του να μην μπορώ να απαντήσω, επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να σκεφτώ τίποτα, ή να συγκεντρωθώ σε τίποτα πέραν από αυτό το μηχάνημα μέτρησης των παλμών της καρδιάς, παρατηρώντας την πρόοδό της, με σκοτώνει. Σχεδόν περιμένοντας αυτή τη γραμμή να εξαφανιστεί. Αυτό το ατελείωτο 'beep', που επιβεβαιώνει του καθενός τις αρνητικές σκέψεις. Αυτόν τον αποκλειστικό ήχο, που μπορεί να διαλύσει κάποιον ολοκληρωτικά. Το παρομοιάζεις με τις γραμμές, που πηγαίνουν πάνω, κάτω και όποτε βρίσκεται κάτω, κρατάς την αναπνοή σου, σε περίπτωση που δεν ξανά ανέβει. Οι περισσότερες ερωτήσεις σε "χτυπούν".

Τι συμβαίνει αν η γραμμή δεν ανέβει ξανά;
Ποια πρέπει να είναι η αντίδρασή μου; Πρέπει να κλάψω; ή να είμαι ανακουφισμένος που αναπαύθηκε; Πρέπει να ουρλιάξω;

Τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ......

Μπουμ!

Ο χρόνος τελείωσε και εσύ έχασες. Ολοι οι κόποι σου, χαμένοι. Προσπαθούσες τόσο πολύ για το τίποτα. Εχασες τα πάντα, που έκαναν τον κόσμο όμορφο. Ολα όσα σε βοηθούσαν να δεις τον κόσμο πιο καθαρά. Ολα χαμένα και για ποιό λόγο; Επειδή έτσι είναι η ζωή. Οι άνθρωποι πεθαίνουν όλη την ώρα. Ακόμη και οι αθώοι. Αυτοί που περνούν τη ζωή τους, παλεύοντας για χαρά και ειρήνη. Πρέπει να πεθάνουν κι εκείνοι. Ολοι οι άγγελοι πρέπει να γυρίσουν στον παράδεισο.

Μπουμ!

Ο χρόνος σταματά και στο μόνο, που μπορείς να συγκεντρωθείς είναι αυτή η γραμμή. Αυτή που ανεβοκατεβαίνει, που καθορίζει πώς θα τελειώσει αυτό. Κρατάς την αναπνοή σου όταν φτάνει κάτω, σε περίπτωση που δεν ξανασηκωθεί....
Ο χρόνος σταματά.
Το ίδιο " beep" δε σταματά να χτυπά.
Ο χρόνος τελείωσε. Εχασες.

Τικ τακ, τικ τακ,

Μπουμ!

.

Το μέλλον μπορεί να είναι άγνωστο προς εμάς, αλλά όχι στο πεπρωμένο. Μπορούμε να το αλλάξουμε ανάλογα με αυτά που επιθυμούμε, αλλά θα υπάρχουν πάντα αυτά τα πρέπει, τα οποία θα σε εμποδίζουν να κάνεις το μέλλον που ονειρευόσουν και θα έρθει η στιγμή, που θα ήθελες να κάνεις το μέλλον που ζεις, όπως ήταν το μέλλον που ονειρεύεσαι. Αλλά θα είναι ήδη αργά και τίποτα δε θα αλλάζει, και τίποτα δε θα διορθώνεται. Είμαστε όλοι τίποτα παρά λανθασμένες υπάρξεις, ψάχνοντας το πεπρωμένο μας σε αυτό τον κόσμο.

Συνεχίζεται

Starstruck