Πεπρωμένο| ✔

Κεφάλαιο 06

Είχαμε φτάσει επιτέλους στο σπίτι μου, αφού ο Ορέστης πήγε και άλλαξε σπίτι του, έδειξα στο Βασίλη το μπάνιο του πατέρα μου, ενώ εγώ και η Zoe αλλάξαμε ρούχα στο δωμάτιο μου. Έδωσα στη Zoe καινούρια ρούχα να φορέσει. Όταν βγήκαμε από το δωμάτιο, βρήκα το Βασίλη με τον Ορέστη να κάθονται στον καναπέ. Ο Βασίλης φορούσε τα ίδια ρούχα. Έχω κάποια ρούχα του Ελλιοτ, λογικά θα του χωρέσουν.
"Βασίλη, έλα λίγο." Του είπα. Ο Βασίλης σηκώθηκε.

"Ουου, Εμ, από τώρα με τον αδερφό μου;" Ενα ροδοκόκκινο χρώμα σχηματίστηκε στα μάγουλά μου.

"Οχι βρε, αλλά θα του δώσω κάποια ρούχα να αλλάξει, μην είναι με τα ίδια." Είπα.

"Κρίμα και είχα ελπίδες." Αστειεύτηκε ο Βασίλης. Τον χτύπησα απαλά στον ώμο και γελώντας βρεθήκαμε στο δωμάτιό μου. Ο Βασίλης κοιτούσε ένα τοίχο με ανοιχτό το στόμα.

"Εσύ το ζωγράφισες αυτό;" Με ρώτησε έκπληκτος. Κοιτούσε ένα τοίχο, που είχα ζωγραφίσει. Θεωρούσα, πως το δωμάτιό μου ήταν κενό. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι στα χρώματα της βανίλιας και του γκρί αλλά σκουρόχρωμου. Έτσι, αποφάσισα να ζωγραφίσω τον ένα από τους ανοιχτόχρωμους. Είχα ζωγραφίσει μια κοπέλα, με μαύρα μαλλιά και καταπράσινα μάτια, μόνο που ήταν και λίγο κόκκινα, έδειχνε κλαμμένη αλλά δεν έκλαιγε, κοιτούσε επίμονα μπροστά της.

"Ναι, εγώ το ζωγράφισα." Του είπα, καθώς έψαχνα τον κουτί με τα ρούχα του αδερφού μου. Μόλις το βρήκα, το χάιδεψα. Αμέσως, το λυπημένο πρόσωπό μου έγινε χαρούμενο, αφού δεν θέλω να με βλέπει κανείς έτσι. Βρήκα μια μπλούζα του και μια βερμούδα.

"Μα είναι πανέμορφο, ζωγραφίζεις τόσο ωραία Εμιλι. Το μήνυμα, που κρύβεται στο βλέμμα της, είναι πολύ.... Δυνατό." Είπε. Με τα ρούχα στα χέρια μου, γύρισα και κοίταξα τον Βασίλη με απορία.

"Πώς το κατάλαβες; Ζωγραφίζεις;" Τον ρώτησα. Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά, με ένα ίχνος ντροπής στο μέτωπό του.

"Μην ανησυχείς, αν δεν θες να το μάθει κάποιος, δεν θα το μάθει." Τον καθησύχασα. Μου χαμογέλασε και με ευχαρίστησε για τα ρούχα.