Πεπρωμένο| ✔

Κεφάλαιο 05

"Αλήθεια; Δηλαδή σου αρέσει και το Flush; Ντάξει, σε έχω αγαπήσει ήδη. Προσπαθούσα να τους πείσω να δούνε κι εκείνοι τη σειρά, αλλά δεν με άκουγαν. Μπορούμε να τη βλέπουμε μαζί αν θες." Μου είπε η Zoe. Συμφώνησα μαζί της και σηκώθηκα να βρω και τους υπόλοιπους, που ήταν ήδη στη θάλασσα. Ομολογώ πως φαίνονταν πολύ εντάξει παιδιά, βέβαια δεν μου αρέσουν οι πολλές οικειότητες.
"Θες να πάμε να τους βρούμε;" Ρώτησα τη Zoe, η οποία έγνεψε και μαζί βουτήξαμε στη θάλασσα.
"Μπαα; Αποφασίσαμε να'ρθουμε;" Ειρωνεύτηκε η Αννα. Την κοίταξα λίγο περίεργα.
"Ασε μας ρε Αννα. Τώρα που βρήκα, φανγκιρλ δε θα με αφήσεις να το ευχαριστηθώ; Ο καθένας με το είδος του." Είπε η Zoe. Η Αννα με αγριοκοίταξε αλλά εγώ την αγνόησα. Τότε ένιωσα δυο χέρια να τυλίγουν την μέση μου και να με σηκώνουν στον αέρα. Αμέσως, έβγαλα μια δυνατή κραυγή. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, βρέθηκα κάτω από το νερό. Αναδύθηκα στην επιφάνεια, ακούγοντας γέλια. Δίπλα μου, βρισκόταν ο Ορέστης, ο οποίος είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια με την Άννα και τον Θοδωρή.
"Πόσο μαλάκας παίζει να είσαι, αγόρι μου;" Του είπα θυμωμένη. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα, καθώς τα γέλια σταμάτησαν απότομα.
"Τι είπες;" Με ρώτησε.
"Αυτό που άκουσες." Του απάντησα, με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Με κοίταξε με ένα πολύ παιχνιδιάρικο ύφος και έβγαλα έξω τη γλώσσα μου.
"Θα το μετανιώσεις αυτό που είπες Εμιλι." Είπε και μου χαμογέλασε. Αρχισα να βγαίνω από το νερό, ενώ εκείνος με πλησίαζε ακόμη πιο πολύ. Μόλις πάτησαν τα πόδια μου στην άμμο, ο Ορέστης βρισκόταν ήδη μπροστά μου. Τότε άρχισα να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Μετά από μερικά λεπτά, βρήκα ένα μικρό beach bar λίγα μέτρα μακριά μου. Ετρεξα μέχρι εκεί, μερικοί με κοιτούσαν περίεργα, ο μπαρμαν με αγριοκοίταξε, δεν ήταν μεγάλος, φαινόταν στην ηλικία μου. Ηταν πολύ όμορφος, μελαχρινός μα τα ματια του ήταν τόσο σκούρα, λες και έβλεπες τον ουρανό, τη νύχτα. Μα ήταν υπέροχα. Περπάτησα προς το μέρος του. Μιλούσε με ένα άλλο αγόρι, επίσης στην ηλικία του, μόνο που αυτός ήταν ξανθός με μέλι μάτια σαν τα δικά μου. Μα τι στο καλό; Μοντέλα έχει η πόλη ή όλοι απλά ήταν τόσο ωραίοι;
"Γεια! Μήπως θα μπορούσα να κρυφτώ για λίγο εδώ, επειδή ενα παιδί με κηνυγάει;" Ρώτησα κάπως ντροπαλά. Ο ξανθός μου χαμογέλασε σε αντίθεση με τον πανέμορφο μελαχρινό, που με κοιτούσε λες και έκανα κάποιο έγκλημα.
"Οχι." Είπε ο μελαχρινός, ενώ ο ξανθός είπε ναι.
"Μόνο για λίγο. Δεν θα σας ενοχλήσω." Είπα.
Ο μελαχρινός πήγε να πει κάτι αλλά τον διέκοψε μια πολύ γνώριμη φωνή.
"Ωστε εδώ είσαι Εμιλί; Ομολογώ πως τρέχεις πολύ γρήγορα." Είπε ο Ορέστης.
Ο ξανθός και ο μελαχρινός με αγριοκοίταξαν και οι δύο κατευθείαν μόλις είδαν τον Ορέστη.
"Τι θες εδώ πέρα Γουόλτερ;" Ρώτησε ο ξανθός.
"Δεν ήρθα για σένα, Λι." Απάντησε με μια παγομάρα. "Πάμε Εμιλι." Με πρόσταξε.
"Ναι καλά. Σιγά μην έρθω με εσένα." Του είπα.
"Ασε τα παιδιαρίσματα και έλα να φύγουμε." Μου φώναξε.
"Δεν έρχομαι με εσένα, δεν είμαι μαλάκας σε αντίθεση με εσένα." Του είπα. Ο Λι και ο μελαχρινός με κοιτούσαν με γουρλομένα τα μάτια τους.
"Τον είπε όντως μαλάκα;" Ψιθύρισε ο Λι. Ο μελαχρινός μου χαμογέλασε και ανασήκωσε τους ώμους του.
Ο Ορέστης είχε γίνει κόκκινος από τα νεύρα του.
"Ωραία, τουλάχιστον έλα να πάρεις τα πράγματά σου, δεν είμαι κανένα σκυλάκι να στα κουβαλάει σπίτι." Είπε και με κοίταξε αγριεμένα.
"Θα ερχόμουν ούτως ή άλλως, απλά μια πλάκα σου έκανα. Εσύ ήσουν εκείνος που παραλίγο να με πνίξει." Του είπα.
"Τι έκανε;" Ρώτησε ο μελαχρινός. "Δεν ήξερα ότι πνίγεις και κοπέλες τώρα, εκτός από το να τις πηδάς." Είπε. Στα λόγια του, τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα. Εντάξει το είχα καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει μεταξύ τους, αλλά δεν ήθελα να γίνει και τίποτα και να μαλώνουν.
"Τουλάχιστον εγώ δεν τις σκοτώνω, ΜακΚόλινς." Είπε ο Ορέστης. Τώρα το στόμα μου είχε φτάσει μέχρι το πάτωμα. Ο μελαχρινός ήταν έτοιμος να του επιτεθεί.
"Αρκετά! Φύγετε από εδώ και οι δυο. Μην σε ξαναδώ εδώ πέρα Γουόλτερ." Είπε ο Λι.
"Δεν το είχα σκοπό." Είπε ο Ορέστης και αρχισε να περπατάει μόνος του. Γύρισα να κοιτάξω τον μελαχρινό και τον Λι. Με ένα απολογητικό βλέμμα τους χαμογέλασα.
"Με συγχωρείτε για την φασαρία. Επρεπε να φύγω απο την αρχή. Και πάλι, συγγνώμη." Είπα.
"Μην ανησυχείς, το'χει ο Γουόλτερ με το να προκαλεί." Είπε ο Λι και μου χαμογέλασε.
"Με λένε Εμιλι." Είπα και του έτεινα το χέρι. Το έσφιξε και μετά απο λίγο το τράβηξε.
"Εγώ είμαι ο Λι και από εδώ ο Σαμ." Είπε και μου έδειξε τον πανέμορφο μελαχρινό. Μου έγνεψε.
"Χάρηκα για τη γνωριμία." Του είπα.
"Οχι για πολύ." Είπε και τον κοίταξα με ένα περίεργο βλέμμα.
"Σαμ" Είπε ο Λι, τα ματια του εκφραζαν την απογοήτευσή του.
"Αν λες για αυτό που είπε ο Ορέστης, δεν μου αρέσουν οι φήμες. Δεν πιστεύω σε αυτές." Του είπα και με ένα τελευταίο νεύμα, τους χαιρέτησα και άρχισα να τρέχω. Είδα τον Ορέστη να πετάει κάτι πέτρες με πολύ δύναμη, στη θάλασσα.
"Τι έπαθες;" Τον ρώτησα. Με αγνόησε.
"Ελα τώρα βρε Ορέστη. Μια πλάκα σου έκανα, όπως κι εσύ." Του είπα. Με κοίταξε.
"Το θέμα είναι ότι οι άλλοι δυο ήταν μπροστά." Είπε.
"Ε κι σε μένα, ήταν μπροστά όλοι οι φίλοι σου." Του είπα.
"Αρα; Πατσίσαμε;" Με ρώτησε, το χαμόγελο του να ξανασχηματίζεται.
"Πατσίσαμε." Του απάντησα.
"Αντε πάμε τώρα να αλλάξεις, πρέπει να πάμε σπίτι." Με κοίταξε.
"Από τόσο νωρίς;" Τον ρώτησα.
"Δεν ξέρω για σένα, πάντως εγώ πεινάω." Είπε και έδειξε το στομάχι του. Γέλασα και με έπιασε από τη μέση.

Μόλις φτάσαμε στο σημείο που είχαμε αφήσει τα πράγματα, βρήκαμε τον Βασίλη και τη Zoe να κάθονται, ο Θοδωρής θα είχε φύγει με την Άννα μάλλον.
"Επιτέλους ήρθατε. Οι άλλοι έφυγαν. Αντε θα κάνουμε τίποτα άλλο;" Ρώτησε η Zoe.
"Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πεινάω." Είπε ο Ορέστης.
"Το καταλάβαμε Ορέστη." Είπε ο Βασίλης και γέλασαν όλοι.
"Λοιπόν, τι λέτε να έρθετε να φάμε όλοι μαζί σπίτι μου και να δούμε καμία ταινία;" Πρότεινα. Ολων τα πρόσωπα άστραψαν.
"Δεν ξέρω ρε Εμιλι, μην ενοχλούμε μεσημεριάτικα." Είπε ο Ορέστης.
"Οχι ο μπαμπάς μου θα αργήσει να έρθει. Μόνη μου θα καθόμουν ελάτε για παρέα." Είπα.
"Η μαμά σου;" Ρώτησε ο Βασίλης. Στο όνομα της μητέρας μου, σάστισα. Αν είναι να με λυπηθούν θα τους το κόψω. Δεν το χρειάζομαι.
"Η μαμά μου έχει πεθάνει." Είπα. Ολοι με κοίταξαν. Δεν είπαν τίποτα.
"Αντε τι καθόμαστε;" Είπε η Zoe, μετά από δυο λεπτά ησυχίας. Της χαμογέλασα. Αφού έβαλα από πάνω την μπλούζα μου, άρχισα να περπατώ δίπλα από την Zoe ενώ τα αγόρια απο πίσω μας. Πάντως η Zoe με τον Βασίλη παρόλο που ηταν δίδυμα, δεν φαινόταν και τόσο η ομοιότητα, αφού στην αρχή νόμιζα οτι τα'χανε.

Σε όλη τη διαδρομή, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου αυτά τα πανέμορφα σκούρα μπλε μάτια. Τι εννοούσε ο Ορέστης άραγε; Εχει σκοτώσει ο Σαμ άνθρωπο; Ανατρίχιασα στην ιδέα. Δεν θα το πιστέψω εκτός και αν το παραδεχτεί ο ίδιος. Μακάρι να τον ξαναδώ.

_________________________________________

Μικρό.

Επιτέλους γνωρίσατε τον Σαμ!

Ορέστης: Γιατί είχαμε καμιά σκοτούρα να τον μάθουμε. Βλέπεις εγώ από το πρωί που ξύπνησα αυτό σκεφτόμουν. Πότε θα γνωρίσουν τον Σαμ.

Συγγραφέας: Σταματά μωρέ, σαρκαστικό γουρούνι.

Ορέστης: Μόνο εσύ τα λες αυτά.

Συγγραφέας: Μια είναι η Starstruck.

Ορέστης: Εγώ ξέρω κι άλλες.

Σαμ: Θα'ταν μια από αυτές που κοιμήθηκες μαζί.

Ορέστης: Ζηλεύεις.

Σαμ: Εγώ αυτή που θέλω την έχω.

Zoe: ΟΧΙ ΣΠΟΙΛΕΡ!

Σαμ: Λες και τι είπα.

(Ο Σαμ αποχωρεί αφού τον σέρνει από τα αυτιά η Zoe.)

___________

Τα λέμε.....

Starstruck✨