Ze is mijn bezit

41. De eerste date

'Een week of zo.' 

'En jij? Hoeveel vriendjes heb jij gehad?'

'Ik heb een vriend.' Zijn gezicht vertrekt.

'Op je profiel stond dat je single bent.' Hij kijkt me verbaasd aan.

'Misschien wilde ik stout zijn', zeg ik vlug. 

'Ik houd van stout.' Hij legt zijn vinger op mijn lippen en kijkt me aan. Zijn hoofd beweegt langzaam naar het mijne toe. Ik wend hem af.

'Je hield toch van stout?' 

'Niet in het openbaar, maar in het geheim', zeg ik knipogend. 

'Ik weet waar je naartoe wilt', zegt hij flirterig. Hij staat op.

'Ik weet wel een goede plek.' Hij pakt mijn hand en neemt me mee.

Na nog een kort gesprek met de agent, waarin Steve vertelde dat hij een tracksysteem in de telefoon van Abigail had gedaan, en bleek dat hij was uitgeschakeld, zijn de drie weer thuis. Het tracksysteem was het enige middel om haar te vinden, maar blijkbaar wist Jonathan ervan. Logisch ook, Kevin heeft het hem verteld. 

'Kunnen ze het op geen enkele manier repareren?' vraagt Lea.

'Nee, het is vernietigd. Zelfs de allerbeste technicus zou het signaal niet kunnen herstellen.' Lea zucht diep.

'Wat doen we nu?'

'We kunnen niets doen.' Ineens gaat de telefoon. Steve neemt op.

'Hallo?'

'Dag, Steve, met brigadier Jacobs.'

'Is er nieuws? Is ze gevonden?'

'Nee, helaas niet, meneer.' Een zucht weerklinkt aan de andere kant van de lijn.

'We hebben zojuist een lichaam gevonden, maar we kunnen de identiteit niet vergelijken met die van uw zus. We willen u vragen langs te komen en ons te vertellen of zij het is.' De telefoon valt uit de hand van Steve, en Lea en Kevin kijken hem verschrikt aan.

'Wat is er?' 

'Ze hebben... een lichaam... gevonden...' Lea kijkt hem aan en begint te huilen.

'Is het... Is het Abigail?' vraagt Kevin huiverend.

'Dat moeten we vaststellen.' Steve pakt de telefoon op.

'We komen eraan.' Ze lopen naar de auto en bidden dat het niet haar lichaam is.

David opent een deur en voor me zie ik de gehele stad. We staan op het dak van de club, en ik kijk mijn ogen uit.

'Het is echt prachtig hier.' Hij komt achter me staan.

'Waarom denk je dat we hier zijn?' Hij draait me om.

'We kunnen hier ons eigen feestje bouwen, zonder dat iemand ons stoort.' Ik kijk naar de blik in zijn ogen. 

'Dansen lijkt me erg fijn.' Hij knikt en wil me bij mijn middel pakken, maar ik sla zijn handen weg.

'Je wilde toch dansen? Of wil je liever voor mij strippen?' Hij kijkt naar mijn decolleté.

'Ik denk niet dat dit gaat werken.' Ik loop richting de deur, maar hij duwt hem dicht.

'Dus ik ben niet je type?'

'Nee, sorry, ik houd niet van dit opdringerige, feestgedoe.' Hij kijkt me aan.

'Prima, je bent toch mijn type niet.' Hij opent de deur en loopt weg. Ik zucht diep en draai me om. Ik kijk naar de stad en denk aan Kevin. Aan hoe erg ik zijn lieve lach mis, zijn lieve ogen en zijn geduld met mij. Ik wil Kevin, en niemand anders. Dan voel ik een hand op mijn schouder.

'We gaan terug.' De enge man staat achter me en ik knik. We lopen naar beneden en hij houdt de limousine deur voor me open. Ik stap in en zie daar Jonathan zitten.

'Hoe was het?' Ik ga aan de andere kant zitten en kijk hem aan.

'Hij was niet mijn type.' Hij knikt.

'Dan gaan we het morgen opnieuw proberen.' Hij lacht naar me als we wegrijden. Ik zucht diep en probeer oogcontact te vermijden. Gelukkig was deze date nog wel schappelijk toen ik zei dat hij mijn type niet was, maar dat kan bij de volgende heel anders gaan.

Wordt vervolgd