Chapter 17 ;

907 8 1
                                    

หลายอาทิตย์ผ่านไป จอนจองกุกและยุนกิกลับมาคุยกันเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของจอนจองกุกยังคงกลับมาไม่หมด เขายังทำตัวเป็นปกติไม่ได้ ในเมื่อมันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแล้วนี่นา เป็นใครก็ทำใจยอมรับยากกันทั้งนั้นนั่นแหละ ถึงช่วงนี้มันจะดูเหมือนทุกอย่างกลับไปเป็นอย่างเก่าแล้วก็ตาม

ใครจะรู้...มันก็แค่ภายนอกเท่านั้นแหละ

" อาทิตย์หน้าฉันแข่งแล้วนะ นายจะมาดูหรือเปล่า " ยุนกิถามจอนจองกุกขณะที่เขาทั้งสองเดินขึ้นตึกมาพร้อมกัน หลายเดือนที่ผ่านมา มีแต่ซ้อม เขานับวันนับเวลามาตลอด เขาอยากจะแข่งมันให้จบๆไปเสียที ม.หกแล้ว ไหนจะต้องเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก แต่ยังไง เขาก็ตั้งใจว่าจะใช้โควต้าเข้า ถึงยังไงก็ต้องพยายามอ่านหนังสือให้มากกว่านี้อยู่ดี

" ครับ ผมไปอยู่แล้ว " จอนจองกุกตอบ แต่ไม่ได้สบตากับคู่สนทนาตัวเอง

" นึกว่าจะไม่ไปซะแล้วสิ "

" หรือว่าพี่ไม่อยากให้ผมไปดูกันล่ะครับ มันก็ขึ้นอยู่กับพี่ด้วยนะ ถ้าพี่ไม่อยากให้ผมไป ผมก็จะไม่ไป ถ้าพี่อยากให้ผมไป ผมก็จะไป " สีหน้าเรียบเฉยนั่นทำให้ยุนกิไม่สบายใจเอาเสียเลย ให้ตายเถอะ พูดนิดพูดหน่อยก็ทำเป็นน้อยใจไป " ไปเรียนก่อนนะครับ แล้วเจอกันตอนเย็น " มันก็สมควรแล้วแหละ ที่ยุนกิจะได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่จอนจองกุกแบกรับเอาไว้เสียบ้าง ไม่ใช่ให้เขารู้สึกอยู่คนเดียว

มันก็แฟร์ๆกันแล้วใช่ไหม ?

รู้ใจตัวเองสักทีสิยุนกิ นายชอบเขา นายชอบน้องเขา นายนั่นแหละ

บ้าเอ้ย... เขาได้เพียงแต่สบถคำหยาบอยู่ในใจเพียงคนเดียว คนมันไม่แน่ใจนี่ ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่มีตอนนี้มันใช่หรือเปล่า มันเรียกว่าชอบได้หรือเปล่า อยากพูดได้เต็มปากเหมือนกันนะ

" ไม่เอาน่า..พูดแค่นี้ถึงต้องน้อยเนื้อต่ำใจกันเลยเหรอ นายนี่...ไม่ไหวเอาซะเลยน้าาา " ยุนกิตวัดแขนไปกอดคอของชายร่างสูงที่หยุดชะงักทันที ถึงจะต้องเขย่งตัวขึ้นหน่อยก็เถอะ

BRO or Boyfriend #KookGaWhere stories live. Discover now