•Η συμφωνία•

Κεφάλαιο 34.

Πήγα πιο κοντά για να ακούσω τι λένε.

"Τι θα ελεγες να σου έκανα το τραπέζι σήμερα το βραδυ;" της πρότεινε.

Τι; το τραπέζι; και εμένα δεν με κάλεσε; σίγουρα..το τραπέζι..

Η φωτεινή γύρισε γρήγορα ρίχνοντας μου μια ματια και υστερα αναφώνησε ενα "Ναι, στις 9 είναι καλά;".

Δεν το πιστεύω οτι καθόμουν εκεί να τους ακούω.

Υστερα απο μερικά λεπτα είχα αποχωρήσει στον διάδρομο με τα κρεατικά και η Φωτεινή με το ξεχειλισμενο καρότσι της με έφτασε.

"Καλά ε, τέλεια" με σκουντηξε.

"Τι τέλεια;" είπα κοιτάζοντας μια μπριζολα.

"Στην μπριζολα αναφέρεσε;" γέλασε.

Εστρεψα το βλέμμα μου σε εκείνη.

"Λοιπον σήμερα το βράδυ θα μου κανει το τραπέζι" χοροπηδησε απο την χαρά της και υστερα συμπλήρωσε "και ελπίζω οχι μονο το τραπέζι"

Με μια κινηση τιναχτηκα και την σκουντηξα στον ωμο.

"Γίνεσαι προστυχη!"

"Και; αυτά αρέσουν" χασκογελασε και εγώ κρατήθηκα να μην της φέρω στο κεφάλι το βάζο με τις ελιες που κρατούσα στο χερι μου.

Μετα απο μισή ωρα ειχαμε φτασει σπίτι και όλη η οικογένεια ήμασταν στην βεράντα και απολαμβαναμε το μεσημεριανό μας.

Απο το απέναντι σπίτι ακούστηκαν μερικοί στοίχοι απο ενα τραγούδι και όλοι κοιταχτηκαν μεταξύ τους.

"Σε θέλω εδώ..για να σ'αγαπω"

Τα ηχεία ηχούσαν σε όλη την γειτονιά αυτους του στιχους. Συνέχισα να τρώω μηχανικά και να μην το σχολιασω.

"Οπου να'ναι κάποιος θα του κανει παρατήρηση απο την γειτονιά." είπε η μαμά μου με μία κουτάλια μακαρόνια στο στόμα της.

Υστερα ακολούθησε το τραγουδι του Πάριου το "Θα σ'αγαπω"

Σωριαστηκα στην καρέκλα μου και δεχομουν τις αφιερώσεις.

"Πω πω..πολύ καψουρης το παιδι" μας κοίταξε η Φωτεινή.

"Οντως" συμφώνησε και ο Δημήτρης δίπλα μου.

"Εσύ Άννα τι λες;" με ρώτησε η Φωτεινή προβληματισμένη.

"Εγώ λέω να φάμε και να μην δίνουμε σημασία στους γείτονες" είπα εκνευρισμένη.