•Η συμφωνία•

Κεφάλαιο 33.

Ο Δημήτρης με έπιασε το χέρι και με χάιδεψε.

"Μα εσύ πεινουσες" είπε η μαμά μου.

"Μου κόπηκε η όρεξη" είπα ήρεμα και κοίταξα άθελα μου τον Γιώργο.

Η ατμόσφαιρα είχε γίνει πολύ χαλαρή, παρόλο που ένιωθα εναν εκνευρισμό που υπήρχε σε εμενα και σε αυτον.

"Με τι ασχολησε Γιώργο;" είπε γλυκά η Φωτεινή.

"Ασχολούμαι με επιχειρησεις και οικονομικά." απάντησε προσκολλημένος επανω μου.

"Μμ ενδιαφέρον..μικρός επιχειρηματίας λοιπον."

"Εσύ;" την ρώτησε και ξαφνικα απομάκρυνε τα ματια του απο πανω μου. Ενα κρύο αεράκι με διαπέρασε.

"Εγώ είμαι αισθητικός. Είμαι εδώ για λιγες μέρες, λόγω σεμιναρίων." χαμογέλασε.

"Αα γιαυτό είσαι και τόσο περιποιημένη." της ανταπέδωσε το χαμόγελο.

Το χερι μου έσφιξε δυνατά την καρέκλα ενώ ένιωθα τον θυμό να με κυριεύει.

Η μητέρα μου όλη την ωρα με κοιτούσε σαν να καταλάβαινε.

"Σε ευχαριστώ πολύ, θα σου εκανα μια μάσκα ομορφιάς αλλά δεν την χρειάζεται, εχεις έμφυτη ομορφιά." του χαμογέλασε ναζιαρικα η Φωτεινή.

Αυτό ηταν. Ερωτικά υπονοούμενα το ενα μετα το άλλο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, ανάμεσα στην καλη μου φίλη και στον εραστή μου.

Με μια απότομη κινηση έσπρωξα την καρέκλα μου και έφυγα απο την "παρέα".

Ως δικαιολογία πήγα στην κουζίνα για να αφήσω το πιάτο μου. Απο πίσω ένιωσα μια παρουσια. Γυρίζοντας βρήκα την Φωτεινή. Ευχομουν άλλο άτομο όμως.

"Ρε συ τι ωραίος γείτονας είναι αυτός; Γιατί δεν μου τον είχες αναφέρει;"

Που να ηξερες οτι αυτός είναι ο νεαρός για τον οποίο μου σκουπιζες τα δάκρυα εχθες.

"Ναι..δεν έτυχε." της είπα αδιάφορα.

"Ευκαιρια λοιπον" μουρμουρισε.

"Τι;" έμεινα αφωνη και την κοίταξα κατάματα.

"Ευκαιρία λέω να τον γνωρίσω, και δεν ξέρεις τι θα προκύψει" μου χαμογέλασε.

"Μα ..μένεις μακριά, πως θα γίνει;"

"Αχ φιλενάδα" αναστεναξε και μου ακούμπησε τον ώμο "η απόσταση είναι λεπτομέρειες, άλλωστε και ενα βράδυ μου κανει."

Είχα μείνει σοκαρισμένη, οχι τόσο στο γεγονός οτι του την έπεφτε στα ξερά, -άλλωστε πόσες ακόμα το έκαναν, τόσο όμορφος που ηταν- αλλά στο γεγονός οτι όντως θα επιδίωκε ενα βράδυ μαζί του.

Φοβόμουν.

Ανεβήκαμε στην βεράντα και δεν άντεχα λεπτο να μείνω εκεί. Εκεί να με κοιτάζει. Σε λίγα λεπτα τα ματια μου θα έτρεχαν με δάκρυα.

"Θα πάω να ξεκουραστω, ένας πονοκέφαλος επιμένει." κοίταξα τους πάντες και καληνυχτισα.

"Και εγώ καλυτερα να φύγω" είπε και σηκώθηκε όρθιος.

"Γιατί; κάτσε λίγο ακόμα" φώναξε η Φωτεινή χωρίς να χάσει ευκαιρία.

"Ειμαι λιγάκι κουρασμένος. Καληνυχτισε όλους στο μέρος και τον συνόδεψα στην εξοδο.

"Λοιπόν καληνύχτα" με κοίταξε και έκανε ενα βήμα πίσω.

"Αλήθεια τώρα; Τόσο απλα; Γιατί Γιώργο; Γιατί το κανεις αυτό;" τα ματια μου αρχισαν να τρέχουν και τα δάκρυα έφτασαν μέχρι την μπλούζα μου.

Η αγκαλιά του ηταν οτι χρειάζομαι. Αυτός.

Εσπευσα να τον αγκαλιασω και τον έσφιξα σφιχτά.

"Καληνύχτα" ψιθύρισα στην αγκαλιά του με δάκρυα στα μάτια.

Εκλεισα την πόρτα και πήγα στο κρεβάτι μου ξαπλώνοντας στο απαλό μου μαξιλάρι. Μετα απο μισή ωρα ήρθε ο Δημήτρης και ξάπλωσε δίπλα μου. Γυρισα και τον κοίταξα.

"Δεν κοιμάσαι μωρο μου;" είπε και με φίλησε στο μάγουλο.

Κουνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

"Πιστεύεις οτι ταιριάζουν;" τον κοίταξα μέσα στο ισχυρό σκοτάδι που επικρατούσε στο δωμάτιο.

"Ποιοι; Η Φωτεινή με τον Γιώργο;"

"Ναι."

"Γιατί οχι; Φάνηκε οτι υπάρχει χημεία αναμεσα τους." κούνησε το κεφάλι του.

"Μα δεν ταιριάζουν καθόλου, ασε που τον θέλει για ενα βράδυ." είπα εκνευρισμένη.

"Και τι σε ενοχλεί βρε μωρο μου; Ενήλικες είναι θα τα βρουν μεταξύ τους." με φίλησε και γύρισε απο την αλλη πλευρα να κοιμηθεί.

Κοιτουσα έξω τα αστέρια και ευχομουν σε κάτι καλύτερο. Σε ενα όνειρο, σαν αυτό που ζούσα μαζί του. Γιατί όλα είναι τόσο άδικα; Γιατί;

Εκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα οτι τον φιλάω.