Ντο , ρε , μι κι ενα φιλί ...

Κεφαλαιο 3

Είχα μείνει άφωνη. Σοβαρολογούσε ; Γιατί οι άλλοι φαίνονταν τόσο ψύχραιμοι; Ηρεμοι βέβαια αλλά όχι και ταραγμένοι -όπως εγώ- σαν να το περίμεναν.

  " Εντάξει παιδιά . Μπορείτε να πάτε για διάλειμμα" έκανε σαν να είχε πει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κοσμο μόλις πριν ενα δευτερόλεπτο.

" Εμμ..κυρία...συγνώμη..." ξεκίνησα να λέω και αυτή έκανε νόημα στα παιδιά να γυρίσουν πίσω. " Μπορείτε να επαναλαβετε αυτό το τελευταιο ;"

   " Ναι..είπα : Εντάξει παιδιά. Μπορείτε να βγειτε για διάλειμμα. " και τα παιδιά άρχισαν παλι να σηκωνονται.

    " Δεν εννοουσα αυτο. Εννοώ το πριν αυτό για την εργασία"  Αντε παλι φώναξε τους συμμαθητές μου πίσω. Και μπορουσα να το καταλάβω γιατί κάποιοι αρχισαν να κοπανουν τα κεφάλια τους και να λένε πραγματα σαν " έλεος." " θα μας χασει το διάλειμμα " " τι θέλει τώρα " " Τζιμ έχεις τα λεφτά που σου 'δωσα το πρωι γιατί θέλω μια ζαμπονοτυροπιτα"
Αυτό το τελευταιο τι φαση ;

        " Δεν προσεχες Τζόνσον, καλά δεν πειράζει θα τα πούμε την επόμενη ωρα. Ξανά. "

Οι υπολοιπα μαθητές ξεχύθηκαν. Εγώ παρέμεινα στη θέση μου. Ακίνητη.

      " Κρις ; " ακούστηκε η φωνή της Ελλης σαν απόηχος μιας μακρινής ανάμνησης... Οχι, νταξει υπερβαλλω.

      " Ναι;;"

     " Τι επαθες; Ελα θα σου εξηγήσω εγώ...Δεν είναι τόσο- βασικά τώρα που το σκέφτομαι. Χρειαζεσαι ενα κρουασάν σοκολάτας ..."

     " Κερναει το μαγαζί; " χασκολεγασα και την ακολουθησα γιατί εδώ που τα λέμε δεν μπορουσα να κάνω αλλιως. Δηλαδή ποιος αρνειται;

[...]

          " Κρις...." αρχισε να μου λέει καθώς ετρωγα μια γενναία μπουκιά " Δεν είναι τόσο τρομερό όσο ακούγεται. Είναι αλλά μια εργασία. Σκέψου το έτσι. "

             " Ναι....μια εργασία , ενα κομματι που θα παρουσιάσω στο μεγαλυτερο θέατρο του Λονδίνου, μαζί με αλλους συμφοιτητές μου και μερικούς απο τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Σχολης ! Και Ελλη πρεπει να ομολογήσω κάτι. Δεν έχω γράψει τιποτα. Ποτε. Δηλαδή ...τι μπορεί να παει στραβά ; "

           Ο,τι πήρα ως απάντηση στον μονόλογο μου ηταν ενα μπερδεμένο "εεε;" και μετα ενα " Δεν καταλαβαίνω τι λες όταν μασάς. "

Ουφ!  Τι τραβάω ;

                         [...]

Ωραία. Τελικά το όλο θέμα- εργασια- άρχιζε να μου αρέσει. Επέλεγε τα ζευγάρια στην τύχη και ειχαμε μείνει τεσσερις.
Εγώ, ενας τύπος, μια τυπισσα, και ο Τζάστιν. Ο Τζάστιν! Εντάξει έχω αγόρι , το ξερω, αλλά θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι. Θα έχω να το λέω αυτό ! <Μίλησα στον Τζάστιν> ή κάτι λίγο πιο δραματικό < 18χρονη χάνει τις αισθήσεις της κατόπιν συνομιλίας με το δημοφιλ- όχι 'νταξει παρά είναι μεγαλο αυτό.