Can We Start Again.. [Ongoing]

Five

5

Albert Leo

   Year, 2014

“Asan si doktor ignacio?” hingal na tanong ko sa isang nurse nang makarating ako sa front desk nito.

Halos ipaharurot ko na yung kotse para lang makarating lang agad ako sa ospital kung saan naka confine si seferina.

Nanginginig at nanlalamig ang kamay ko dahil sa sobrang kaba na nararamdaman ko ngayon.

Pero, hindi ko di mapigilan ang saya para sa sarili ko nangmalaman ko na gising na si seferina.

Ito na. Gising na siya, tama nga si lolo lalaban si seferina. Na hindi niya ako iiwan.

“Sir andoon po siya sa 1016, sa kuwarto po ni Miss dela---.” Hindi ko na pinatapos magsalita yung nurse nang tumakbo agad papunta sa elevator.

Kating kati na ako makita si seferina. At gustong gusto ko na siyang mahawakan at makitang gising at gumagalaw.

Ang taong mahal ko. Makikita ko na siya.

Nangmakalabas ako ng elevetor binilisan ko agad ang lakad ko ng may mapansin akong dalawang nurse na kakalabas lang sa kuwarto ni seferina.

“Excuse,  si doktor Ignacio nasa loob pa din ba?” salubong na tanong ko sa kanila.

Alangan na tumango sa akin ang dalawang nurse kasabay nun pagbukas ko nang pinto.

***

“Asan na kayo? --- Oo andito na ako, kanina pa.”

“Gising na ba talaga siya albert?” alam kong yumiiyak si tina ngayon  at hindi din makapaniwala sa nangyari habang kausap ko siya sa phone.

Nang makapasok ako sa kawarto ni seferina, ganun din ang sakto pagtama ng mata namin ni doktor ignacio.

Nakapagusaap pa kaming dalawa, na medyo mahina pa daw ang katawan ni seferina dahil na din sa tagal nitong nakatulog.

May mga test pa din isasagawa sa kanya at dadaan din daw ito sa theraphy sa oras na makaroon na ito ng sapat nalakas.

Puro tango lang ang naging sagot ko habang ang atensyon ko ay nakatuon kay seferina na mahibing na natutulog.

Oo. Natutulog nalang ito, at sigurado ako na gigising siya.  Nawala na din ang makina na nagsasabi na iyon nalang ang bumubuhay sakanya noon. Pero hindi ako na niwala at malakas ang kutob ko na si seferina na iyon at di lang basta makina.

Masaya ako makita na unting unti na nagiging maayos ang lahat.

Marami pa akong gustong malaman tungkol kay seferina. Pero, ang mas pinili ko nalang ang tumahimik ng mga oras nun at lapitan si seferina.

“Oo tina. Gising na siya, tanggal na din yung makina.  Pero kasi, di ko siya nabutan na gising. --.”hindi ko maalis sa boses ko ang sobrang kasabikaan kay seferina.

“---yah! I know. I miss her so much too. Paano hintayin ko nalang kayo dito? Ingat.” Nangmaputol ang linya agad ko pinagmasdan si seferina.

Ang sarap sa pakirdam. Sobra.

Yung alam mo sarili mo na may hinihintay ka. At sa paghihintay mo na iyon worth it naman, sobra.

God! I miss her so much…

Gustong gusto ko na siyang mayakap at paaulit ulit na sabihin sa kanya. ‘Thank you seferina. Thank you my boo. At hindi mo ako iniwan.’

Naglakad ako palapit sa upuan kung saan maalapit ito sa tabi ng higaan ni seferina kasabay ng pagkuha ko sa kamay nito.