2865 μ.Χ.

Goodbye - Epilogue

«Που είναι; Έχει περάσει μία ώρα και πέντε λεπτά», γκρίνιαξε ανήσυχα η Perν με στριγκή φωνή. Ο Taekwoon την πλησίασε και της έδωσε μία παρηγορητική αγκαλιά από πίσω. Αμέσως η κοπέλα ένιωσε πιο ασφαλής.

«Σίγουρα εδώ μας είπε;», αναρωτήθηκε η Nanami το ίδιο ανήσυχη. Ο Himchan της σκούντηξε απαλά το μπράτσο.

«Φυσικά. Πάντα εδώ βρισκόμαστε όταν πάμε για εξόρμηση στο δάσος», εξήγησε φυσικά, με έναν σίγουρο τόνο στη φωνή του.

Πέρασαν μερικές στιγμές σιωπής...

«Νάτοι!», αναφώνησε σιγανά η Kim και όλοι ακολούθησαν το βλέμμα της. Μέσα στο σκοτάδι, δυο ακόμα πιο σκοτεινές φιγούρες ανέβαιναν τον λόφο που οδηγούσε στο σημείο που περίμεναν τα τέσσερα ζευγάρια. Κρατιόντουσαν χέρι – χέρι και τα βήματά τους έμοιαζαν ανάλαφρα, χαρούμενα, ξέγνοιστα ίσως. Τελικά το πέμπτο ζευγάρι κατέυθασε. Το πρόσωπο της IR λαμποκοπούσε από ευτυχία μέσα στο μαύρο της νύχτας σαν το πιο φωτεινό αστέρι του ουρανού. Καμία από τις άλλες τέσσερις κοπέλες δεν την είχαν ξαναδεί να είναι τόσο ευτυχισμένη.

«Αυτό σημαίνει ότι πέτυχε;», ρώτησε για επιβεβαίωση η Per και πριν προλάβει η IR να απαντήσει, έπεσε με ορμή στην αγκαλιά της. Έμειναν εκεί ατελείωτες στιγμές πριν χωριστούν. Η IR αγκάλιασε όλες τις κοπέλες, μία προς μία. Ύστερα γύρισε στον Hakyeon νκαι του έπιασε πάλι το χέρι.

«Όλα όντως θα πάνε καλά», αποκρίθηκε τελικά και όλοι μαζί, σε ζεύγη, βάδισαν μέσα στο απέραντο, γεμάτο μυστικά δάσος ενώ πίσω τους ξαφνικά άρχισε για δεύτερη φορά να βουίζει η σειρήνα εξαφάνισης των ηγετών. Οι δέκα τους όμως ήξεραν πως δεν θα τον άκουγαν αυτό τον ήχο ποτέ ξανά.

Είχαν περάσει σχεδόν πενήντα μέρες περιπλάνησης στο δάσος όταν άκουσαν φωνές. Ανθρώπινες φωνές. Κρύφτηκαν ενστικτωδώς όλοι πίσω από τους κουντινότερους θάμνους και κορμούς. Αθόρυβα και με ελάχιστες κινήσεις, κρυφοκοίταξαν μπροστά.

Ένα άνοιγμα στην καρδιά του δάσους ήταν κρυμμένο από σκηνές και μικρές φωτιές κάθε λίγα μέτρα. Γυναίκες με παιδιά στην αγκαλιά τους, άντρες να κουβαλάνε τροφή, παιδιά να τρέχουν γύρω από τις φωτιές και μερικά σκυλιά να γαβγίζουν χαρούμενα. Τα συναισθήματα στα μάτια και τα πρόσωπά τους σήμαινε μόνο ένα πράγμα: ήταν όλοι τους ανεξαιρέτως άνθρωποι. Βρίσκονταν στην επιφάνεια της Γης και έμοιαζαν όλοι τους... υγιέστατοι. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που η κυβέρνηση είχε διαγνώσει για την ατμόσφαιρα του πλανήτη.

Κοιτάχτηκαν οι δέκα μεταξύ τους με απορία. Ώσπου η IR ένευσε το κεφάλι συνειδητοποιώντας την αλήθεια. Μπορούσε να υπάρχει ανθρώπινη ζωή στην Γη αλλά η κυβέρνηση προσπάθισε να το κρύψει για το δικό της κέρδος. Για να μπορεί να φτιάξει στρατό από ανέκφραστα, αναίσθητα πλάσματα που θα υπάκουαν χωρίς δεύτερη κουβέντα ότι πρόσφερε ως δεδομένο. Η IR χαμογέλασε σε όλους. Και οι υπόλοιποι της ανταπέδωσαν.

Υπήρχε ακόμα ελπίδα για ζωή...