2865 μ.Χ.

Springing up

«Είσαι σίγουρος γι αυτό που κάνουμε;», ρώτησε διστακτικά ο Eunkwang.

«Σσς. Νομίζω πλησιάζουμε», απάντησε ο Hakyeon.

«Αυτή είναι δουλειά των ανιχνευτών, όχι δικιά μας», γκρίνιαξε ο Himchan.

«Πρέπει να δώσουμε το καλό παράδειγμα», εξέφρασε πιο αποφασιστικά ο Dongjun.

Ο Taekwoon ακολουθούσε τελευταίος, σιωπηλός και εντελώς αδιάφορος για την αποστολή τους. Κρατούσε ένα μπισκότο που μασουλούσε αργά κοιτάζοντας ολόγυρα. Ο Hakyeon, πρώτος στη σειρά ήταν μισόσκυφτος και τα καταγάλανα μάτια του ορθάνοιχτα, έτοιμα να εντοπίσουν και την παραμικρή κίνηση. Ο Himchan παρακολουθούσε το ραντάρ δυό μέρες τώρα μέχρι που εντόπισε παράξενες ενέργειες μέσα στο κοντινότερο δάσος του Tosakan. Και ύστερα το σύστημα πάγωσε σε μία εικόνα. Κατάλαβαν αμέσως πως κάποιος υπήρχε εκεί έξω και τους σαμποτάριζε. Φαίνεται πως οι φήμες που άκουσε ο Eunkwang ήταν πέρα για πέρα αληθινές. Ο Hakyeon, αν και φοβιτσιάρης, είχε απίστευτη περιέργεια οπότε δεν του πήρε πολύ για να ενθαρρύνει μία τέτοια αποστολή: να βγούν και οι πέντε στο δάσος να βρουν αυτούς τους ανθρώπους. Έβγαλαν τα κουστούμια που φορούσαν συνήθως, τους φοσφορίζον φακούς επαφής και φόρεσαν απλά, καθημερινά και ταλαιπωρημένα ρούχα. Ότι μπορούσαν για να φαίνονται όσο πιο άνθρωποι γίνεται.

«Νομίζω πρέπει να χωριστούμε», καταστάλαξε τελικά ο Hakyeon. Ο Eunkwang τον κοίταξε απότομα με γουρλωμένα μάτια.

«Τι;», αναφώνησε σιγανά και το στόμα του σχημάτισε ένα τέλειο Ο. Ο Hakyeon τον αγνόησε. Γύρισε στον Taekwoon και του άστραψε το πιο πλατύ του χαμόγελο. Ο σιωπηλός άντρας δεν αντέδρασε. Έμεινε να τον κοιτάζει ανέκφραστα χωρίς να σταματήσει να τσιμπάει από το μπισκότο του. Ο ηγέτης του έστειλε ένα φιλί με την παλάμη του πριν γυρίσει στους υπόλοιπους.

«Εγώ με τον Leo και οι υπόλοιποι μαζί. Αν σε δύο ώρες δεν βρείτε τίποτα, επιστροφή στις παρυφές του δάσους. Αν βρείτε, πάλι επιστροφή στις παρυφές του δάσους», ανακοίνωσε και πριν κάποιο μέλος προλάβει να προβάλει αντίσταση, ο N είχε ήδη τραβήξει το χέρι του Taekwoon προς τη μία πλευρά του δάσους. Χωρίς επιλογή, οι υπόλοιποι τρεις κίνησαν για την αντίθετη πλευρά.

Η κοπέλα δεν έριξε ούτε ένα βλέμμα πίσω της καθώς τρύπωνε στο δάσος. Θα έπρεπε να νιώθει άγχος και τρόμο για την απόφαση που είχε πάρει από το πουθενά, όμως κανένα συναίσθημα δεν την άγγιζε. Αυτός ήταν και ο λόγος που το είχε σκάσει από την σπηλιά, κρυφά από τις υπόλοιπες κοπέλες. Ήταν βαθιά πεπεισμένη πως στο Tosakan θα μπορούσε να βρει τη θέση της καλύτερα από τον κόσμο των ανθρώπων που όλο την κατηγορούσαν ότι δε νιώθει τίποτα. Το μόνο που μπρούσε να αισθανθεί ήταν ένα κενό. Ήταν σίγουρη για την επιλογή του προορισμού της, όχι όμως το ίδιο σίγουρη με την απόφαση να εγκαταλείψει την οικογένειά της.