Κορέα (SUGA BTS greek Fanfiction)

Κεφάλαιο 12

"Το βλέπεις;" σταμάτησε μπροστά στην τζαμαρία.

Ακολούθησα τη ματιά του και ανακάλυψα γρήγορα πως έπεφτε πάνω στο πιάνο. Το κοιτούσε με τόση στοργή και λαχτάρα που αμέσως κατάλαβα το πόσο πολύ το ποθούσε.

"Δεν είναι πανέμορφο;"

Δεν έπαιρνε το βλέμμα του πάνω από το μουσικό όργανο, το κοιτούσε με έναν τρόπο, σαν να το αγαπούσε όσο τίποτε άλλο στο κόσμο. Ποτέ δε φαντάστηκα πως θα ζήλευα ένα πιάνο.

"Ξέρεις να παίζεις;" τον ρώτησα.

Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.

"Είχα ένα ολόιδιο όταν ήμουν μικρός."

"Τι απέγινε;" εγώ κοιτούσα αυτόν, πολύ απλά γιατί ήταν πολύ πιο όμορφος από όλα τα πιάνα στον κόσμο.

Ο Suga γύρισε την πλάτη του στην βιτρίνα και βημάτισε αργά, μακριά από το μαγαζί. Τον ακολούθησα.

"Το έκαψα." Απάντησε εντελώς φυσιολογικά.

Σταμάτησα απότομα,δεύτερη φορά μέσα στο μισάωρο και έπειτα από τρία βήματα σταμάτησε κι αυτός και γύρισε και με κοίταξε ελαφρώς απορημένος.

"Τι;"

Δεν μπορούσα να τον καταλάβω, ειλικρινά.

"Το έκαψες?!?!???"

"Ναι."

Αυτή η έκφρασή του πια, λες και έλεγε κάτι απολύτως φυσιολογικό! 'Ναι είχα ένα πιάνο και του έβαλα φωτιά, γιατί εσύ δεν το κάνεις;' ξέρω γω.

"Τι άλλο θα ακούσω από σένα." Μουρμούρισα και προχώρησα δίπλα του. Αποφάσισα να μην κάνω ερωτήσεις.

"Το θέλω αλλά οι γονείς μου δε με αφήνουν να το πάρω. Πιστεύουν πως έτσι θα με εμποδίσουν να γίνω μουσικός."

'Ναι, λες και η μοίρα του προηγούμενού σου πιάνου δεν παίζει κανέναν ρόλο στην απόφαση των γονιών σου.' Σκέφτηκα αλλά δεν μίλησα.

Είχε αρχίσει να σκοτεινίαζει και έπρεπε σε μια ώρα να ήμουν πίσω. Ήμασταν ήδη αρκετά μακριά από το σπίτι μου και δεν υπήρχε περίπτωση να παω μόνη μου ως εκεί. Έτσι ρώτησα τον Suga αν μπορούσε να με συνοδεύσει και φυσικά και δεν περίμενα καμία αντίρρηση.

"Και βέβαια θα σε πάω, πας καλά; Όχι που θα σε άφηνα να τριγυρνάς μόνη σου." Είπε.

Στη διαδρομή πίσω στο σπίτι έκανε κρύο και παρόλο που θα μπορούσα να το αντέξω άνετα, έπαιξα κι εγώ λίγο θέατρο.