woesdag 15 mei 15:24
lieve dagboek,
Het lijkt wel of ik geboren ben om ongelukkig te zijn. Ik heb Austin vertelt wat ik voor hem voel en hij lachte me recht in mijn gezicht uit. 'Ik val niet op dikke meisjes' zei hij toen. Na de les liep ik zo snel mogelijk naar de wc. De tranen kwamen er vloeiend uit.
Thuis is alles nog niet beter. Mijn vader doet nieteens moeite om nog een job te vinden, en ik krijg nog steeds klappen. Daarstraks gebruikte hij het excuus dat ik 20 minuten te laat thuis was. En mijn moeder? Zij doet niets! Helemaal niets! Ze staat er maar bij te kijken alsof ze het allemaal leuk vind.
Verder kwam er nogeens bij dat mijn beste vriendin in het ziekenhuis ligt. Gisteren opweg naar school is ze overreden en nu ligt ze in een coma.
De dokters weten niet of ze het haalt. Ik bid tot god dat alles goed komt met haar. Ze is de enige die ik heb. Ik wil haar niet kwijt. Als ik haar verlies, ben ik alles kwijt.
Ik hoop stiekem dat ik op een dag wakker word, en besef dat dit allemaal maar een droom is.
