Niewolnica Przeznaczenia

XIII. Atlantyda

*Wizja Kiełby*
Jeszcze niedawno siedziałem obok Jessi. Pięknej, zielonookiej... albo niebieskookiej... Walić to. Siedziałem obok pięknej dziewczyny, a ten okropny agent mnie zgarnął. Jak on śmiał? Czy on wie kim ja jestem?
- Ty... Agencie, masz mnie puścić. – Odparłem niezadowolony, wciąż podążając za mężczyzną.
- Puścić? - Zaśmiał się. - Oj chłopcze, ty nie wiesz z kim rozmawiasz.
- Tak? To ty nie wiesz. Posiadam hodowle koników polnych, mam setki gołębi. Jestem gangsterem, a ty? – Zapytałem z wyższością. W końcu to ja tu byłem prawdziwym przestępcą.
- Ja? Ja jestem Zygmunt Bączek... - zaśmiał się - ...ale dla znajomych Bogdan.
W tym momencie doznałem szoku. Bogdan? Czy to TEN Bogdan? Niemożliwe, on nie mógł być najsławniejszym agentem na świecie, tym, który zna osobiście Putina czy Kim Kardashian... A może to jednak on? W końcu ten wąs ma taki podobny.
- Mówisz, że jesteś Bogdan? TEN Bogdan? - Zapytałem, marszcząc brwi. Mężczyzna zaśmiał się tylko, po czym spojrzał na mnie i kichnął. Dobrze, że się odsunąłem, bo by mnie usmarkał.
- Nie, jestem zwykły Bogdan, TEN Bogdan jest w Malezji na Hawajach. - Odparł, po czym stanął. Po chwili zagwizdał i mogliśmy ujrzeć jego samochód, który wyglądał jak taksówka, w sumie był taksówką. Tak w ogóle, to szkoda, że to nie był TEN Bogdan. Autograf może bym dostał. Ludzie, kumple zapewne zazdrościliby mi, że mam podpis największego na świecie agenta...
- Wsiadaj do auta – rozkazał. Niechętnie posłuchałem go. Zauważyłem jednocześnie, siedząc z tyłu, że szyby były przyciemnione, przez co nie widziałem, co dzieje się na zewnątrz. Zapowiadała się nudna podróż.
- Czemu nie mogę oglądać widoczków? – Zapytałem niezadowolony.
- Za karę, ale też dlatego, żebyś nie mógł odkryć drogi ucieczki.
- Jasne... - Mruknąłem i oparłem głowę o podpórkę. Ledwo zamknąłem oczy, a Bogdan... Zygmunt, czy jak mu tam, krzyknął do mnie.
- Wstawaj. Jesteśmy na miejscu.
- Już? – Zagaiłem zdziwiony.
- Firma załatwiła mi szybki sprzęt, a zresztą nie będę ci się tłumaczył – powiedział, machając ręką.
- A mogę wiedzieć, gdzie mnie zabrałeś?
Bogdan uśmiechnął się tylko, a ja mogłem ujrzeć w jego oczach coś w rodzaju wyższości. Nie podobało mi się to, nikt nie będzie na mnie patrzył w taki sposób.
- Zamierzasz odpowiedzieć, agencie? - Zapytałem zdenerwowany.
- Jesteśmy w Atlantydzie! - Zawołał z dumą Zygmunt czy tam Bogdan, a ja spojrzałem na niego jak na idiotę. Atlantyda? Serio?
- Spoko, fajnie, a tak na poważnie?
- Ech, czemu każdy musi tak reagować? Jesteśmy w Atlantydzie, czaisz bazę?
Zmrużyłem oczy. Albo to on miał coś z głową albo ja nie nadążam za dzisiejszym światem.
- Dobra, dosyć tego, idziemy! - Zawołał po chwili i popchnął mnie w kierunku jakiegoś budynku. Zacząłem niechętnie iść i dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, o jakiej Atlantydzie mówił Zygmunt. Chodziło mu o zakład karny! Tylko skąd ta nazwa? W sumie myślałem, że zobaczę prawdziwą Atlantydę, wujek Błażej tyle mi o niej opowiadał, walić, że miał schizofrenię, ja i tak mu wierzyłem, w końcu to on dał mi pod choinkę mojego pierwszego konika polnego...
Po paru krokach znajdowałem się w budynku. Nie było aż tak źle, jak myślałem. Miłe towarzystwo, stołówka, telewizor, a co najważniejsze, cotygodniowe kółko literackie. Po prostu cudownie! A ja myślałem, że będę się tutaj nudził. Uwielbiam literaturę klasyczną, jest taka wzruszająca. Stąd moje zamiłowanie do porywań. Ach, czytało się tego Adasia...
- Kiełba! - Ktoś nagle wyrwał mnie z moich rozmyślań.
- Tak?
- Zaraz zaprowadzę cię do twojego pokoju – oznajmił Bogdan z lekką niechęcią w głosie.
- Mam nadzieję, że macie hipoalergiczną pościel.
- Eee... Widzisz...
- Nie mów mi tylko, że nie macie... – Zaczynałem tracić nadzieje.
- Eee... - Bogdan zaśmiał się nerwowo. - No jakoś... A zresztą, co ja? Służący? Na co ci ta pościel?
- Jestem uczulony na głupotę. – Odparłem, krzyżując ręce na piersi.
Bogdan westchnął teatralnie, po czym zerknął na zegarek na ścianie.
- Spytam szefa. Może załatwi ci tę pościel - spojrzał na mnie uważnie - ale nie myśl, że robię to z dobroci serca. – Dodał poważnym tonem.
Natomiast ja skinąłem, a zaraz potem do Bogdana podszedł jakiś glina.
- Telefon... Do Kiełby. - Nachylił się nad agentem. - Jakaś kobieta – dodał i zerknął na mnie kątem oka. Na początku zdziwiłem się, ale potem poczułem coś w rodzaju radości, to mogła być moja bogini! Szybko podbiegłem do telefonu i chwyciłem uradowany za słuchawkę. Po chwili usłyszałem kobiecy głos. Niestety nie należał on do mojej ukochanej, próżne były me nadzieje, lecz posiadaczką owego głosu była Karyna.