Onverwacht

1

P.O.V Lauren

"Lauren, wakker worden nu! Je had een half uur geleden al op moeten staan. Je moet naar school!" Hoor ik Francien in de gang schreeuwen. Als een panische kip kijk ik naar mijn wekker. Holy shit, het is al half acht en om acht uur moet ik weg. Hoe ga ik dit ooit nog redden. Paniek. Ik ren als een bezetene naar de spiegel en net uit gerekend op deze dag heeft mijn haar meer iets weg van een vogelnest dan normaal haar. Hoe ga ik dit nou weer voor elkaar krijgen. Ik kam heel snel mijn haar door, trek snel wat kleren aan en ren naar beneden. In alle haast vergeet ik me nog voor te stellen ook. Pfff, ik word moe van mezelf. Nou dan stel ik mezelf eerst wel even voor.

Ik ben Lauren en ik ben vijftien jaar oud. Maastricht is mijn home town en ik ga er zeker nooit van mijn leven meer weg. Ouders heb ik niet. Nou, ja. Ik heb wel een moeder die me in dit stomme weeshuis heeft gestopt, omdat ze blijkbaar niet voor me kon zorgen. Ze heeft me achtergelaten met de naam Lauren en ze geeft me elk jaar een cadeau voor mijn verjaardag.Ooit, heb ik haar achternaam stiekem gelezen iets met: van D. Verder weet ik het niet meer. Ik heb achternaam gekregen die uniek is in Nederland. Het leven is best eenzaam als je geen familie hebt. Gelukkig zijn de andere kinderen in het weeshuis een soort van familie voor me geworden. In het bijzonder Jeroen. Jeroen is zestien jaar en dus een jaar ouder dan ik ben. Ik ben met hem opgegroeid in dit weeshuis. Hij is mijn beste vriend maar eigenlijk ook een soort broer voor me. Natuurlijk ben ik vergeten om wat over mijn uiterlijk te vertellen. Ik heb bruin stijl haar en blauw groene ogen. Mijn lengte is ongeveer 1.75 meter.  Mijn kleding stijl is stoer en modern, maar ik geef er niet veel om. Voor de rest ben ik sportief en eigenwijs. Ik heb een passie voor volleybal en ik sla geen wedstrijd of training over.

Op school is mijn beste vriendin Liese, dat is ze al sinds de eerste klas. We zijn niet van elkaar te scheiden daarom noemen ze ons ook wel L&L. Ze is totaal het tegenovergestelde van mij. Totaal into de jongens. Terwijl ik ze liever met een verre kijker uit mijn raam bestudeer. En nee, ik ben geen stalker. Kijken mag toch?

Waar was ik ook alweer gebleven... Owja, ik was naar beneden aan het rennen. Als ik in de eetzaal aankom zitten er al een aantal kinderen te eten. Francien kijkt me met een nijdige blik aan. "Nou, die heeft het vanochtend ook niet getroffen." mompel ik als ik langs haar loop. Blijkbaar heeft ze er iets van opgevangen want ze kijkt me vragend aan. "Zei je iets Lauren?"vraagt ze aan me. "Nee, hoor. Ik zei alleen dat de cavia van Liese is gestorven." Jeroen kon zijn lach niet meer inhouden toen ik aan tafel kwam zitten. "De cavia van Liese gestorven? Hoe kom je daar nou bij? Ze heeft niet eens een cavia." zegt Jeroen lachend. "Ja, dat klopt" is het enige wat ik nog tegen hem zeg.

Na het eten sprint ik nog naar boven om wat make up op te doen en mijn tas nog snel in te pakken. Nu was het zover om naar school te gaan. Met lood in mijn schoenen of beter gezegd met tien ton in mijn schoenen liep ik naar mijn fiets. Het was een knal rode fiets. Dit was dus zo'n cadeau dat mijn moeder me had gegeven. Ergens had ik een hekel aan die stomme rode fiets en ergens was hij me heel dierbaar. Hoe kon mijn moeder niet voor me zorgen, maar wel zo'n stomme rode fiets voor mij kopen, maar aan de andere kant liet ze op deze manier wel zien dat ze me niet is vergeten. De nieuwsgierigheid naar mijn moeder werd met de dag groter. Ik wou weten wie de vrouw was en waarom ze me in een weeshuis heeft gestopt.

Ik fietste langs Liese haar huis waar ze al op me stond te wachten. "Lau, hoe komt het in vredes naam dat je zo laat bent we hebben nog maar tien minuten!" Sorry Lies, ik zal wel weer een smoesje opdreunen bij Van Keulen." Van Keulen is onze Duits leraar en als je het bij hem waagt om ook maar iets te laat te komen. Dan kun je een enkeltje nemen naar de rector: Hovens. Gelukkig kan ik redelijk met Hovens over weg.

Samen met Liese zat ik in havo 4 het moeilijkste jaar zeggen ze. Ik kan het gelukkig redelijk goed aan. Met Liese gaat het allemaal wat moeizamer, maar ze doet haar best. We hebben bijna nooit meer samen les, omdat ik een NG profiel heb en Liese een EM profiel.

Als we bij het juiste lokaal kom zie ik Van Keulen al staan. Zijn gezicht ziet eruit of iemand in zijn gezicht heeft getuft. Jammer zeg, dat had ik wel willen doen. Als hij ons ziet zegt hij meteen tegen mij . "Lauren, dit was de zoveelste keer. Naar Hovens en wel nu!" Het laatste woord dat ik nog tegen Liese zeg is "Gecondoleerd" en ik sprint naar Hovens.