Caffeine | Lee Minhyuk

-1-

🦄 🌈 🦄 🌈 🦄 🌈 🦄 🌈 🦄 🌈 🦄

Minhyuk, onun tavsiyesi üzerine istediğim beyaz çikolatalı mochayı getirmişti.

"Buna bayılacaksın."

Onun bu sözleri beklentimi arttırırken kahveden aldığım bir yudum ona hak vermem için yeterli olmuştu.

"Bu harika!"

Memnuniyetle gülümsedi.

"Hoseok hyung bu konuda en iyisidir." Masada öne doğru eğildi. "Kendi özel tarifleri var." ardından geri çekilip doğruldu. "ama kimseye söylemiyor, bana bile."

(Y.N: Bazen onun 24 yaşında olduğuna inanamıyorum..)

Son cümleyi söylerken kaşlarını çatıp alt dudağını sarkıttı. Bu haliyle tavır yapan küçük bir çocuktan farkı yoktu. Bu sevimli görüntüden gözlerimi zar zor alıp kahveme döndüm ve bir yudum daha aldım. Şu ana kadar içtiklerimi düşündüğümde bu aralarında kuşkusuz en iyisiydi. An itibariyle burası favori kafem olmuştu. Sadece kahvesi değil ortamı da harikaydı. Eşsiz bir havası vardı. Burada geçirdiğiniz her dakika size keyif veriyordu. İlk gelişimde gergin oluşumdan dolayı bunu farkedememiştim ama şimdi düşüncem kesinlikle bu yöndeydi.

Kahvemin son yudumlarını alırken-içmeye başlayalı 2 dakika bile olmamıştı- aklıma gelen şeyle yan sandalyedeki pakete uzandım.

"Aslında buraya bunu vermek için gelmiştim," kapşonlunun olduğu paketi ona uzattım, "çok teşekkür ederim."

Paketi alıp gülümsedi.

"Teşekkür etmene gerek yok, dün üzerine suyu döküp ıslanmana sebep olan bendim." Birden duraksadı ve sonra heyecanla "Ah bu arada, üzerine su döktüğüm ve seni görüşmeni sonlandırmak zorunda bıraktığım halde bana teşekkür ettin, neden-"

"Minhyuk hyung!"

Adını az öz önce öğrendiğim garson, yani Hyungwon'un sesiyle Minhyuk'un konuşması yarıda kesilmişti. "Bir dakika Hae İn" deyip ona döndüğü sırada fırsattan istifade ben de telefonuma baktım, konuşmamız sırasında bir çok kez titremişti. Kilidini kaldırıp baktığımda ekranda 5 arama 6 mesaj gördüm, bunların hepsi anneme aitti. İlk olarak mesajları açtım.

'O telefon neden açılmıyor?'

'Hemen eve gel. Busandan teyzenler geldi.'

'Sana dün söylemiştim, unuttun mu yoksa? Tabi unutursun, yaptığım balıkları hiçbir zaman yemiyorsun ki!'

'Yarın yemekte balık var küçük hanım!'

'Şimdi hemen eve gel!!'

'Hala gelmiyor musun sen bakayım?!'

Gönderilme zamanlarına baktım. üzerinden yaklaşık yarım saat geçmişti!

ANNEM BENİ MAHVEDECEKTİ!

Telaşla sandalyemden ayaklandım.

"Benim gitmem gerekiyor!"

"Benim gitmem gerekiyor."

Aynı anda birbirimize dönüp aynı şeyi söylediğimizde ikimiz de gülmüştük. Ardından Minhyuk eliyle beni işaret edip ilk söz hakkını bana verdi.

"Acilen eve gitmem gerekiyor."

"Benim de mutfağa gitmem gerekiyor."

"Öyleyse sen mutfağa git, ben de doğruca eve gideyim." paltomu aceleyle giydim, "ah, bu arada yarın tekrar gelip herşeyi anlatacağım, söz veriyorum."

"Yolunu gözlüyor olacağım öyleyse."

Güldüm, "görüşmek üzere" ardından o masayı temizlerken ben kasaya gidip hesabı aldım, tam ödeyip çıkışa yöneldiğim sırada sesi duyuldu.

"Bekle, hiç bir yere gidemezsin."

Durup şaşkın bir halde ona döndüğümde ciddi bir ifadeyle bana doğru adımlıyordu, onu ilk defa bu kadar ciddi görüyordum. Önümde durdu. "Bu bıraktığın parayı almadan hiç bir yere gidemezsin, bu seferki müessesemizden." dedi ciddi ifadesi birden eski halini alıp da gülümserken. Bununla ben de derin bir nefes verip güldüm. Parayı aldı ve avcumu açıp içine bıraktı.

"Pekala, bu seferlik dediğin gibi olsun." dedim, çok üstelememiştim. Zira ikna olmayacaktı.

Bana kapıya kadar eşlik etti ve ben kapıdan çıkarken gülümseyip el salladı. Bunu yaparken elini ulaşabildiği kadar havaya kaldırmış, ardından sanki ben çok uzaktaymışım gibi bağırmıştı, "Yarın görüşürüz!" bu hali beni güldürürken aynı şekilde ben de elimi ulaşabildiğim kadar havaya kaldırıp salladım. Bu çocukçaydı ama hoşuma gitmişti.

🦄🌈🦄🌈🦄🌈🦄🌈🦄🌈🦄🌈🦄

Vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin olur mu? İleride daha güzel bölümlerle karşınızda olmaya çalışacağım. Lütfen beyaz atlı prensimizi ve bu hikayeyi sevin ❤