Missing in a deep blue ocean

006

De drie meisjes werden de volgende ochtend wakker, in het ziekenhuis. De drie bedden stonden naast elkaar. Met hun bezorgde families naast de bedden, behalve bij Pearl. Die smachtte naar een telefoontje van haar vader. Marlee was al wel even langsgeweest maar dat had niet zo veel voorgesteld, gewoon weer ongerustheid en dergelijke. Ze keek naar de zusjes van Merle, die onbezorgd en het grote bed klommen en net de knopjes speelde waardoor de rugleuning steeds veder omhoog ging.
Bij Oceana vertelde haar moeder een verhaal over een dolfijn die maar niet beter wilde worden, leuk verhaal als je zelf in het ziekenhuis lag.
Pearl staarde naar het plafon, naar de TL-buizen die een tikkend geluid maakte. Wat was er gebeurd gisteren? Ze herinnerde zich alles nog, tot in detail, maar begrepen deed ze het niet.
Toen het bezoekersuur voorbij was en de dokter kwam vertellen dat ze een zuurstofrijker hadden gehad, en hij kon niet verklaren hoe ze dat alledrie konden krijgen tegelijkertijd maar wel dat ze geluk hadden gehad dat ze gevonden waren, door Dillan.
Toen Pearl die naam hoorde werd ze gelijk allert.
'Dillan?' Vroeg ze aan de arts die knikte. 'Is hij hier? Ik zou hem graag spreken.' Ze klemde haar kiezen op elkaar. De dokter had gezegd dat ze een korte tijd geen zuurstof had gekregen bij haar hersenen, alle drie niet, en dat de hoeveelheid water in hun bloed hoger was geweest dan normaal. Maar het viel nu allemaal weer mee. Hierdoor wist Pearl nog steeds niet zeker of wat ze gezien was waar was of het onderdeel was van het zuurstof tekort in heer brein. Maar toch, ze kon zich niet voorstellen dat ze dat had gehallucineerd.
Nog geen kwartier later kwam Dillan binnen en hij sloot de deur achter zich dicht. Voorzichtig en in complete stilte, hij keek de kamer rond, op zoek naar camera's, maar hij zag dat degene die er hing uit stond omdat het rode lichtje niet brandde.
'Jij hebt ons heel wat uit te leggen.' Zei Pearl en sloeg haar armen over elkaar en ging rechtop zitten, Oceana en Merle volgde haar voorbeeld, alleen hadden zij nog niet genoeg energie, en deden hun rugleuning omhoog.
'Dat weet ik. Maar Pearl, ik weet niet wat ik deed.' Zei hij verontschuldigend.
'Je trok me mee het water in.' Zei ze op rustige toon, enigszins kleinerend. 'Of nee sterker nog, je tilde me op en toen gingen we kopje onder.'
'Wat heb ik nog meer gedaan?' Vroeg hij en bestede geen aandacht aan de verwijtende toon in Pearls stem. Hij keek bang, alsof hij iets vreselijks had gedaan.
'Geen idee wat je deed, of dat het echt gebeurd is. Maar je tikte mijn voorhoofd aan, je ogen waren onnatuurlijk blauw en leken licht uit te geven, op dat moment kreeg ik krullende tatoeages over m'n hele lichaam,' zei ze terwijl ze de mouwen van haar witte T-shirt oprolde. 'En je had een vissenstaart.'
'Wacht wat?' Vroeg Oceana die niks over dit gehoord had. Pearl had het ze uit voorzorg niet verteld.
'Ben je een zeemeermin?' Vroeg Merle angstig, maar kon de verwondering niet onderdrukken.
'Ik hoor liever zeemeerman. En ja. En shit.' Hij klemde zijn hoofd tussen zijn handen. 'Oké, Pearl ik heb je heel wat uit te leggen' en dat had hij inderdaad.
'Heb je na wat er gebeurd was, nog iemand aangeraakt?' Vroeg hij en klemde zijn lippen op elkaar.
'Ja, Oceana en Merle.' Zei Pearl en trok haar wenkbrauwen op. 'Is daar iets mis mee?'
Pearl stond op uit bed, haar benen tintelde en ze moest steun zoeken aan de bedrand om niet uit balans te raken.
'Nou....,' zei hij en beet z'n kiezen op elkaar. 'Je gaat me niet geloven als ik het je laat zien, dus doe ik het maar zo.' Hij pakte een bekertje dat hij vulde met water. Toen gooide hij die over Pearl heen.
'Wat doe je nou ben je helemaal gek geworden?!' Pearl schudde haar armen om de spetters ervan af te krijgen.
Toen gebeurde er iets wonderbaarlijks. Pearls slanke lange benen hulde zich in een blauw licht. En toen het licht weg was zat er een staart, in vele kleuren. De staart zelf was zilver, maar door het licht wat er op scheen leken het alle kleuren te zijn door de weerspiegeling.
''Pearl, jij ben een zeemeermin, gister was ik waarschijnlijk in macht van de volle maan. Dus ik heb je gister jou magie weer teruggegeven.' Ratelde hij en deed een stap achteruit.
'Dillan waar in christ sake heb je het over?' Vroeg ze meer dan boos.
'Ik heb het over jou. Maar ik mocht het je niet vertellen.' Zei hij angstig en moedeloos.
'Geef me mijn benen terug.' Schreeuwde ze.
En toen ze dat zei kwamen haar benen weer terug. 'Dank je' zei Pearl gefrustreerd, zonder enige dankbaarheid en trok zichzelf omhoog aan de rand van haar bed.
'Dat deed je zelf. Als je staart opdroogt dan krijg je je benen weer terug.' Zei hij en stak een hand naar haar uit om haar weer op de voet te helpen.
'Heb je enig idee wat je me aangedaan hebt?' Siste ze en haalde haar neus op.
' Het spijt me, maar dot stond toch wel te gebeuren vroeg of laat, dus nu lijkt het vroeg te zijn.'
Zijn hand werd weggeslagen en ze zakte weer op bed.
'Ik had liever laat gehad.'
'Ik zal je helpen. Jij kunt dit oké, dit is wat je al zou moeten kunnen vanaf je geboorte.'
'Nee, ik wil je hulp niet. Je hebt al genoeg geholpen en ik hoef je nooit meer te zien.' Schreeuwde ze en gooide het hoofdkussen naar hem. Wat hij opving en terug legde op het voeteneinde van haar ziekenhuisbed.
'Dat zeg je nu wel, maar je zult mijn hulp nodig hebben. Bel me gewoon als dat zo is.' Zei hij en opende de deur. 'Ik weet dat je vragen hebt.'
'Ik ga hier weg.' Zei Pearl en greep naar de schoenen die onder haar bed stonden.
'Gaat het wel?' Vroeg Oceana die de hele tijd naar haar beste vriendin had staan kijken.
'Ik ben zo klaar met hem.' Siste Pearl en deed haar witte ziekenhuisshirt uit en deed de kleren die ze gister aan had weer aan. Een beetje bloot, maar het kon haar weinig schelen.
'Ik ook.' zei Merle en perste haar lippen op elkaar. Ze begon in te zien dat haar droomjongen niet helemaal was die ze dacht dat hij was.
'Pearl wat ben je aan het doen?' Vroeg Oceana en duwde zichzelf omhoog met haar elleboog.
'Ik ga hier weg, ik ben niet ziek en voel me prima.' Zei ze en schudde haar haar op. Ze voelde zich helemaal niet prima,
Ze was misselijk en bang, maar dat wilde ze niet laten blijken.
'Maar je kunt niet zomaar weg.' Zei Merle met grote ogen.
Pearl liep naar de deur toe, keek over haar schouders naar de bleke vriendinnen en zuchtte toen. 'Kan ik wel. Maar ik blijf bij jullie zolang als jullie hier moeten blijven.'
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Toen Pearl voor haar thuis werd afgezet door de chauffeur zag ze de glimmende rode Ferarri van haar vader op de oprit staan.
Betekende dit dat papa thuis was? Vroeg ze zich af. Ze gooide met een zwaai het portier van de wagen open en ze stormde naar de voordeur. De chauffeur pakte hoofdschudden de tassen van de achterbank en klapte daarna de deuren dicht.
Maar Pearl kon niet inzitten over haar tas. Ze stormde onder de zwarte marmeren tegels van het huis, vol van emotie door de rare gebeurtenis met Dillan.
'Papa!' Riep Pearl toen ze hem niet aantrof op het zonnige terras en in de huiskamer met de witte leren banken. Haar kleine hondje KiKi lag rustig te tukken in het zonnetje van de septembermiddag.
Toen kwam de kast van een man die haar vader was de hoek om van de studeerkamer.
'Papa,' zei Pearl opgelucht en vloog hem in de armen.
'Liefje,' zei hij en sloeg zijn armen om haar lichaam en een hand in haar haren. 'Toen ik hoorde dat je in het eikenhout lag ben ik gelijk naar huis gekomen.' Zei hij en hield haar hand in zijn grote handen. 'Wat is er gebeurd?'
Pearl begon te vertellen over het Rare incident, hoe Dillan haar mee uit vroeg, dit vond haar vader natuurlijk geweldig. Maar hoe veder ze bij het einde van het verhaal kwam, hoe witter de man weg trok, maar ontkennen deed hij het niet.
'Ik moet het zien,' zei hij zacht. 'Ik moet zien of het echt zo is.' Hij trok haar mee naar het zwembad in de achtertuin. Waarvan het water blauw gekleurd was en er een opblaaskrokodil in het midden dobberde. Pearl die onder haar zomerjurkje haar zwarte bikini nog aan had, deed haar jurkje uit en sprong met een sierlijke duik het heldere water in. Een blauw licht vormde om haar benen. Toen kwam de staart, de glimmende zilveren staart die de turquoise kleuren van de tegels weerspiegelde.
Haar vader glimlachte naar haar. Maar de glimlach trok weg toen hij weer bij de realiteit kwam. 'Je had nog een jaar.' Zei hij en sloot zijn ogen.